Goreme – Trabzon, een greep uit de verhalendoos 26-05-2012 / 03-06-2012

Goreme – Trabzon, een greep uit de verhalendoos 26-05-2012 / 03-06-2012 

Typisch Turks! 

 







Na nog geen half uur fietsen worden we al uitgenodigd voor Cay.

En een enkele tientallen kilometers verder worden we in Serfaati gestopt door wat kids op de mountainbike. 'Hello', 'whats your name', 'how old?'. Dan komt er een meisje naar ons toe die gebaart of we willen eten. We volgen haar en komen in een piepklein eethuisje waar ze Cykofte verkopen. Nog nooit van gehoord, maar 2 minuten later zitten we met cykofte, ayran, cola en gevulde dadels aan een tafeltje, lekker te smullen, terwijl 8 mensen om ons heen zitten en van alles vertellen in het Turks. Cykofte is heerlijk, en vegetarisch!!! We vragen ons af waarom dit niet in Nederland verkocht wordt.. Na het uitwisselen van facebooknamen en telefoonnummers, het maken van foto's en iedereen hartelijk bedankt te hebben gaan we weer op pad.

Het landschap wordt nu steeds heuvelachtiger en saaier en we hebben geen zin meer om door te fietsen. Ik ga steeds langzamer en zie in de verte dat er een pick-up stopt naast Wieger. Appie blijkt te stoppen om Wieger te waarschuwen voor dronkelappen in deze regio en hij zegt dat Wieger bij me in de buurt moet blijven. Als hij hoort dat we Nederlanders zijn reageert hij enthousiast, hij heeft 35 jaar in Nederland gewoont en is sinds 1 jaar teruggekeerd naar Turkije. Of we een lift willen naar Yozgat?! JA GRAAG!! 20 minuten en 35 km...later arriveren we in Yozgat, deze stad heeft een mooi natuurpark op de berg aan de stad en hier kan je lekker uitrusten, aldus Appie. Hij rijdt ons helemaal naar boven (stijle stijging!!) zodat wij lekker kunnen lunchen. Super! 

Op de berg aangekomen zien we veel gezinnetjes en studenten die lekker aan het picknicken zijn. We zij nog afscheid aan het nemen van Appie en zijn maat als we worden uitgenodigd om bij te schuiven aan een picknictafel. Wieger wisselt nog email en telefoonnummers uit, ik zit inmiddels al aan de Cay en watermeloen. Echt heel tof hoe gastvrij mensen hier zijn, wat een ongelooflijke dag! 



Doe ons de fiets maar! Samsun - Trabzon
Als we tussen toeterende auto's berg op aan het zwoegen zijn worden we aangesproken door een mede fietser. Charlan. Waar moeten jullie heen? Kan ik helpen? Als jullie reparatie aan de fiets nodig zijn kan ik helpen! Hebben jullie iets nodig? WOW, wat een toffe gast! Hij weet een goede plek om op de bus te stappen en rijdt met ons mee. 

Hier aangekomen overlegt hij wat met de busmaatschappij. We moeten hier maar wachten, als er plek is voor de bagage kunnen we mee. Shit, niet genoeg geld meer! Zit er hier een bank?? Nee?? Shit. Charlan wil wel dollars wisselen, geen probleem. Haha, lekker zwart wisselen op straat :). Hij wacht nog een tijd met ons, regelt accomodatie in Trabzon bij vrienden!!
 Dan moet hij echt gaan, hij voelt zich heel schuldig. We leggen hem uit dat wij ons echt wel redden. Maar de bussen zitten allemaal stampes vol. Het is vrijdag, dus veel mensen gaan een weekend naar familie. Dan sluit het kantoortje, we worden naar een ander kantoorje gebracht en hier wachten we verder. Wat frustrerend zeg! We zijn heel blij dat we normaal gesproken niet afhankelijk zijn van anderen! Het is al laat en we hebben geen idee waar in de stad we zijn, dus er rest ons geen andere optie dan gewoon te wachten. Rond middernacht komen er opeens veel bussen voorbij, maar de mensen van de busmaatschappij zitten in hun kantoortje.. Wieger rent naar buiten en regelt dan in *&^%$##@naam zelf een rit! Eindelijk plek, na 6 uur wachten. Eenmaal in de bus vallen we meteen in slaap, om 4.30u worden we gewekt; trabzontrabzontrabzon Het begint al licht te worden, wij beginnen na een bak koffie al wakker te worden. We zijn er gewoon :-D 

Koen 
Wieger maakt nog een toeristisch uitstapje naar Sumela. Tijdens de heenreis wordt hij gestopt door Koen. Hij is op stap met 2 turkse jongens, maar blijkt ook met de fiets op wereldreis te zijn. Wieger krijgt een lift aangeboden en zo ontstaat er een nieuwe vriendschap. We hebben 1 week samen met Koen gefietst, dit was erg gezellig!! Voor de verhalen en foto's van Koen zie www.koenfietst.worpress.com.

RampaRampa, Problem!Problem! 
We hebben natuurlijk geen zin om dezelfde weg terug te fietsen naar de hoofdweg, dus we nemen een bergweggetje dat wel op Wiegers kaart staat, maar niet op die van Koen. Deze weg gaat over een pas van 2300 meter. Uzungol ligt op 1200 meter. De weg is 23 km. We negeren een veeltal waarschuwingen (ramparampa..problem!problem!) van dorpsbewoners en beginnen aan een, zo blijkt later, zeer barre tocht. 

De waterval waar Wiegers speakertje in verdween

De weg en het zicht Uzungol Het blijkt inderdaad nogal rampa te zijn en het wordt hoe langer hoe groter een problem! Maar zo oppert Koen; “hulp komt als de nood het hoogst is”. Hoe hoog we zitten als we echt in de put zitten weet ik niet, maar hulp komt er! Wieger laat zijn geliefde speakertje in een waterval vallen, ik kan echt niet meer, het regent en de hellingen zijn zo steil dat we nergens kunnen kamperen. Als wieger zelf bijna de waterval in dondert om zijn speakertje te redden ziet Koen zijn kans schoon om een passerende vrachtwagen te stoppen. We klauteren in de laadbak en houden ons stevig vast. We zijn nog nooit zo blij geweest met een lift! Alhoewel het een avontuur opzich is en we tijdens de rit vrezen voor ons leven is het beter dan doorbikkelen op de fiets. De fietsen in de wagen, groepsfoto met Selaati en de waterval waar Wiegers speakertje in verdween Wanneer de auto stopt vragen de mannen waar we denken een hotel te vinden?? No No, camping! Chadder (tent)! We krijgen nog niet de kans om uit te stappen of we hobbelen alweer verder. Kamperen kan natuurlijk niet, we worden afgezet bij Selaati en gedropt bij de kachel waar de 3 verkleumde reizigers eindelijk weer tot leven komen.

Onze gastheer

De klim vanaf Uzungol

Natuurramp

De weg die wij nemen blijkt echt vreselijk! Wat ooit een mooie vallei is geweest is nu compleet verkracht door de bouw van dammen. De planning is (zo lezen wij later) om tussen Yusufeli en Artvin maar liefst 13 dammen te bouwen. Het is bloedheet, en door al het gebouw vrijwel geen schaduw. Gelukkig vinden we nog een paar boompjes naast een van de bouwplaatsen. Hier krijgen we koud water en cola. Er wordt ons vertelddat er haast geen dorpjes meer zijn vanwege alle dammen en dat er in plaats van de ene tunnel op onze kaart nu meer dan 15 tunnels zijn. WAT?! We krijgen gelukkig nog wat brood mee en rijden dan toch maar weer verder. Het is amper te fietsen door alle stof, wind, zon, vrachtwagen. We besluiten te liften en na een poos stopt er een lege vrachtwagen. Dit is maar goed ook! De tunnels zijn inderdaad in grote getalen aanwezig en allemaal onverlicht (under construction..). Levensgevaarlijk. Onze lift rijdt helemaal naar Hopa en wij kruipen 's avonds beiden ziek onder de wol in een hotelletje met porno op 1.

Uitzicht vanuit hotelkamer