Doei Laos Hallo Vietnam

 For English, see below the Dutch text 

Laos, we gaan u missen!!

We hebben ondertussen het mooie paradijselijke Laos verruild voor het meer hectische Vietnam en dus ook de uber relaxte Lao met de uitbundigere en meer geldzuchtige Vietnamezen. Fietsen in Laos is echt een ongelovelijke ervaring. Laos is wel heel toeristisch maar op de fiets kun je aan de hordes makkelijk ontsnappen. Bovendien is er bijna geen verkeer in het land en rijden de mensen vooral vergeleken met de Chinezen en Vietnamezen nogal … relaxt. Je kan in Laos allerlei “eco-tours” doen waarbij je ook veel kleine dorpen met allerlei minderheidsgroepen kan bezoeken. Maar als je fietst zie je niks anders dan kleine dorpjes met kleurrijke mensen en gigantisch veel koters die je komen begroeten. Sommige koters weten van gekheid niet wat ze moeten doen om je aandacht te trekken. Toch zijn ze niet iritant of opdringerig. 

Boven de wolken ken je goed wonen

Iets anders wat ons opvalt is dat de Lao hun land lang niet zo intensief bebouwen, zoals in China waar elke vierkante meter volgestampt wordt met gebouwen of gewassen. De Lao mensen eten ongeveer alles wat je kan eten. Als je op de markt loopt sta je versteld van wat ze verkopen. Veel ratten en allerlei vogels. Er wordt bijna geen groente verbouwd, wat voor ons wel balen is. Vaak zie je mensen met een mand op hun rug het bos uit komen met allerlei eetbare planten en beestjes. Ook honden worden hier volop verorberd. Je ziet heel veel honden hier maar net als de mensen zijn ze relaxt en hebben we er nog nooit een achter ons aan gehad. Zodra we de grens met Vietnam over waren was ook dat weer andere koek. Bizar toch? In heel veel dorpen word gewoven. Je ziet gigantische weefgetouwen en mooie kleren, vooral rokken die er gemaakt worden. Toch zie je veel kinderen, vooral de kleine met helemaal geen kleren aan of alleen lompen.

Weven

Spinnen

 Als buitenlander lijkt alles hier natuurlijk heel ideaal en simpel maar er is hier wel veel armoede. De mensen verdienen heel weinig en toch zijn dingen hier helemaal niet zo goedkoop. De winkeltjes in de dorpjes verkopen bijna niks. Altijd hetzelfde. Koekjes met 80 procent lucht, zeep enzo en allerlei soorten frisdrank en snoepjes. Geen groente, rijst of brood. Wel kan je plakrijst krijgen. Ja als Nederlander moet je toch wat te zeuren hebben dus dat zullen we dan bij deze maar eventjes doen: het eten in Laos is niet zo best en altijd hetzelfde. Noodle soep met een beetje sla of rauwe kool. Of plakrijst (wat we nu ook al als ontbijt eten) De rat en hond daar hebben we ons maar niet aan gewaagd. In de wat grotere plekken kun je wel meer vinden dus dan slaan we flink in. Verder zijn de porties in restaurants zo klein dat we altijd 2 of zelfs 3 maaltijden moeten eten. Dat maakt het dus nog vrij duur.

Dit zegt al genoeg over het eten in Laos!

Marktwaren

Bijna alles in Laos kost zip pan KIP, 10.000 Kip oftewel 1 euro. Of het nou om een biertje gaat of een bord noodles. Heel bizar. Misschien dat de communistische regering dat heeft bepaald? Wat de Lao wel kunnen is bier maken. Bier Lao. Niet goedkoop dus maar wel erg lekker! Nog iets wat echt geweldig is hier: Iedereen schijnt elkaar te helpen. Als er wat moet gebeuren staat heel het dorp paraat. Bijna alle huizen zijn gebouwd van bamboo, en het dak van een soort gras. Eens in de paar jaar moet heel de handel vernieuwd worden. Het lijkt er op dat het geraamte, wat meestal wel van hout is blijft en de rest allemaal vernieuwd wordt. Je ziet dan wel 20 mannen en vrouwen aan het werk.

De kiet te klein

De vrouwen in Laos schijnen nog het hards te werken en je gaat echt niet geloven wat die mensen wel niet allemaal mee kunnen slepen op hun rug. Het zijn wat dat betreft net mieren.

Vrouwen werken hard in Laos

Ook Anna is zeer ijverig 

Laos stijgerbouw BV, 100% bamboe

Zwoegen en zweten

Ploeterend de berg op An en Erica

Hier word je erg moe van

We hebben dus een poosje met Albert en Erica opgetrokken. Heel tof. We hebben een boot gepakt over de Mekong rivier voor 1 dag van Huai Xai naar Pak Beng. Mooie tocht op een grote boot vol toeristen, maar na 1 dag heb je er ook wel weer genoeg van gezien. Vanaf Pak Beng gaat de boot door naar Luang Prabang maar wij gaan fietsen. Dit is het noord westen van het land en super bergachtig. Geen hele hoge bergen maar heel de tijd op en neer. En niet een beetje, nee sommige heuvels zijn 15 % steil. En dat is echt achterlijk steil. Iedere keer als je boven bent ga je meteen weer als een gek naar beneden. Het is zo steil dat je sowieso heel de tijd in de remmen moet voor bochten en gaten in het wegdek waardoor je ook naar beneden niet snel kan. De hele dag keihard werken en met moeite 60 kilometer afleggen geblazen.

Albert helemaal kapot

Het is gelukig heel mooi hier en super fiets-weer. De wegen zijn over het algemeen goed maar 70 kilometer voor Luang Prabang is het andere koek. Mul zand, dan weer grind en kuilen, dan weer eens vieze blubber. Door al dat gestuif door de passerende autos zie je maar een paar meter en zitten we vol zand. Opeens ziet Wieger die voorop fietst nog een fietser. Het blijkt een Servische vrouw te zijn van ongeveer 45. Ze stelt zich voor als sneeuwwitje wat haar Servische naam letterlijk betekend. Ze is al 2 jaar aan het fietsen en schrijft reisverhalen. Mensen kunnen zich aboneren op haar blog en daar verdient ze haar geld mee! Hmmmmm, misschien pakken wij dit toch helemaal verkeerd aan dan. Haar blog is alleen in het Servisch dus daar hebben we niet zo veel aan. In Servie zijn er ook niet zo veel wereldfietsers dus dat maakt het ook bijzonder.

sneeuwwitje, Erica, Anna en Albert

Met zn 5-en kamperen op het enige stofvrije vlakke stukje in de omgeving

Luang Prabang

Helemaal ranzig en met de neusgaten vol zand komen we in Luang Prabang aan. Daar begint onze lange zoektocht naar een goedkoop onderkomen. Het is hier zoooooo toeristisch. Het lijkt wel of je in Europa loopt. En de hostels zijn natuurlijk niet te beroerd om daar handig op in te spelen. Duur dus. Uiteindelijk vinden we wel wat geschikts. En we zitten vlak bij de night market. Als we daar heengaan 's avonds kunnen we onze ogen niet geloven. Je kan hier aan het buffet voor.... zip pan kip. Wow 4 hongerige fietsers, heel veel eten en …. 1 euro. Zoveel als je op je bordje kan stapelen. Het ziet er uit hoor. Maar de 4 pyramides op onze borden zijn zo weg. Dat was voor ons de highlight van Luang Prabang. Luang Prabang is de oude hoofdstad (nu is het Vientiane) en erg mooi. Er staan veel mooie paleizen en tempels maar doordat er zo verschrikkelijk veel toeristen zijn lijkt het net een pretpark.

Na een paar dagen lekker rustig aan doen en Wieger die veel aan het tekenen is gaan we weer. Albert en Erica gaan richting Vientiane. Erica heeft opeens een heel beroerd emailtje gekregen. Haar vader, (die in Singapore woont) heeft kanker. Ze was al van plan om naar hem toe te gaan maar nu maakt ze plannen om er zo snel mogelijk te kunnen geraken Het is echt klote voor haar. We hopen dat het allemaal goed komt.

Overal bekenden!!

Langs de Nam Ou rivier

Grotten langs de Nam Ou rivier

De praam

Langs de rivier

Wij nemen weer een boot. Over de rivier Nam Ou. Dit keer een super klein bootje. We zitten er met 4 toeristen en de schipper en zn vrouw in. Deze rivier is supermooi en dit is echt 10 keer beter dan de grote Mekong boot. De tocht duurt ongeveer 8 uur en verveeld geen moment. Tegen schemering komen we aan in Nong Khiauw. Een klein dorpje met super mooie omgeving. 

Nong Khiaw

In Nong Khiauw ontmoeten we nog 2 Finnen die we al in Luang Prabang hadden ontmoet. Koppai en Jonathan. Hele toffe lui. 

Overdag lekker zwemmen in de rivier en 's avonds samen eten en dan in de sauna. Daarna komen we nog 2 oude bekenden tegen (niet geheel toevallig want we hadden contact via de mail) Het zijn Matt en Anna. Een pools koppel. Ook 2 fietsers die we al in Kirgizie hadden ontmoet. Ze hebben een mooi blog en zijn echte DIY-ers! Het is www.gettingnowhere.org. Matt en Anna hebben een heel deel van China geskipt omdat ze geen zin meer hadden in de kou. (groot gelijk) En hebben in een keer een bus (2 dagen) naar Chengdu gepakt en zijn vanuit daar naar Hong Kong en Macau gegaan. Daarna naar Yunan. Tof om ze toch weer te treffen hier. Ze gaan nu naar Luang Prabang. De volgende dag komen er nog meer bekenden. Tini en Anya, de 2 Duitsers die een fiets hebben gekocht in China!! We vinden het wat lame om een paar uur voordat ze aankomen weer weg te gaan en besluiten nog een dag te blijven. Wel bizar om zo veel bekenden tegen te komen zo ver van huis.

Anna, Matt, Kok, Koppai en Jonathan aan de hot pot

Voetballertje 

Bamboo-bike nummer 2

Vanuit Nong Khiauw loopt 1 weg ongeveer recht naar het oosten naar de Vietnameze grens. Een van de mooiste wegen die we ooit gefietst hebben. En heel gevarieerd. Mooie dorpjes en bergen. Wel weer een aantal (stuk of zes) flinke passen. Pittig parcourtje. We hebben gezien dat er iemand van de hosting site warmshowers zit in Sam Neua (de enige in Laos en net lid sinds een weekje) Super gaaf. Een Frans meisje Sarah die haar eigen bamboo fiets aan het bouwen is. Toevallig hej dat is de 2e al! We spreken met haar af en blijven een nacht bij haar slapen. Ze werkt voor een NGO in Sam Neua die locals helpt om bamboo producten aan de man te brengen. Een fiets van bamboo is dan ook heel vanzelfsprekend. Ze wil er volgend jaar mee terug naar Frankrijk fietsen via Mongolie.

De mooiste campeerspot ooit

rijstewijn brouwsel

Hydro-power!

Weer een gezegende campeerplek in de bushbush

Mooi Laos

De Amerikaanse oorlog

Iedereen kent natuurlijk de Vietnam oorlog. Maar naast Vietnam heeft Amerika ook 9 jaar lang oorlogje gespeeld in Laos. In die tijd was dit een geheime oorlog. Er was weinig over bekend. Ook tegenwoordig weten niet veel mensen over wat voor verschrikkelijke dingen hier gebeurd zijn. Laos is het meest gebombardeerde land (per hoofd van de bevolking ) op aarde. 9 jaar lang van 1964 tot 1973 werd er elke dag voor 4 miljoen dollar bommen op het land gedropt. Twee miljoen ton aan bommen in bijna 600.000 missies. Omdat de Amerikanen dit cruciaal achtten om te voorkomen dat het communisme zich ook zou uitbreiden naar Laos vanuit Vietnam. In Laos was de revolutionaire groepering Pathet Lao gevormd en ze hadden zich verschanst onder de grond in Viengxay. Dat bestond toen nog uit 4 kleine dorpjes. Daar waren de bombardementen geconcentreerd. Vaak wel 7 keer per dag. De meeste mensen in de regio hadden zelfs nog nooit van Amerika gehoord toen de bombardementen begonnen. Mede door de bombardementen en grote verliezen groeide de Pathet Lao als kool. Mensen vanuit heel het land kwamen naar Vienxay om te vechten voor de revolutie tegen de koloniale en imperialistische Fransen en Amerikanen. De meeste mensen liepen. Soms voor maanden of zelfs een jaar vanuit afgelegen delen van Laos dwars door de jungle naar Vienxay. Met het stoppen van de oorlog in Vietnam stopten ook de bombardementen op Laos.

Monument

Rode bloemen staan voor het vergoten bloed door de bombardementen

Tegenwoordig kun je de ondergrondse verblijven in Viengxay bezoeken. Het is echt heel indrukwekkend. We kregen een 3 uur durende toer. We konden met de fiets van de ene naar de andere grot en er was een super goeie audio-gids. Het is een bizar landschap met veel superdiepe bomkraters en weggeslagen stukken rots. Nog steeds sterven er overal in Laos mensen, vooral kinderen en dieren, door niet ontplofte bommen die nog steeds overal verspreid liggen. Smerige oorlog! Toch blijven de Lao mensen vriendelijk en beleefd tegen westerlingen of het nou Amerikanen, Fransen of Nederlanders zijn. Respect!

Een van de grotten

Vanuit hier kon je vroeger de vliegtuigen van veraf zien aankomen

Hier werd voor 1500 man gekookt

Hallo Vietnam

De grens over was geen probleem. Maar de weg wordt er niet beter op. Hoewel we de ingenieurs die de wegen aangelegd hebben in Laos wel kunen wurgen omdat ze de wegen over alle heuveltoppen hebben laten lopen, beginnen we te begrijpen dat ze het in Vietnam ook niet zo goed gedaan hebben. Ze hebben het welliswaar meer afgegraven in de bergen waardoor de wegen niet zo stijl zijn, maar dit en het kappen van de natuurlijke bomen voor bamboo plantages zorgt ervoor dat er veel erosie is en veel stukken weg bedolven liggen onder een dikke laag modder. Zodra we de grens over zijn merken we al verschil tussen de Vietnamezen en de Lao. Vietnamezen zijn nogal een stukje uitbundiger. Zo slaat een vrouw ons even lekker op de kont als we voorbij fietsen en trekken ze je gerust even hun winkel in om hun waren aan de man te brengen. Ze willen je van alles verkopen en je moet overal op afdingen anders word je een poot uitgedraaid. Niks is gratis hier dus pas op als iemand je wat aanbiedt. De rekening komt ook. We hoorden dit al van alle reizigers die in Vietnam geweest zijn en het is dus waar.

Wow de weg is supergoed

Wacht, dit heb ik met Aardrijkskunde gehad, das toch erosie?

Ja dit is duidelijk erosie. Helm op

Panne

's Avonds in een guesthouse tekend Wieger de tassen van de tent en slaapzak onder met verkeersborden. 1 teken voor fietspad en 1 met “verboden voor auto's” Alvast voor het verschrikkelijke verkeer dat ons in Vietnam te wachten staat. Maar alsof het ongeluk bracht krijgen we de volgende dag panne. Wiegers achterband (nog geen 3000 kilometer op gereden) van Continental helemaal gescheurd aan de zijkant. De scheur is van binnen begonnen en we hebben geen idee hoe dit kan. Er sleet niks aan en het profiel van de band is ook nog goed. Geen haarscheuren niks. Maar toch gewoon gescheurd.

Dit brengt ongeluk

Kats naar de klote!

 Een paar weken daarvoor in Laos ook al een band (dit keer voor) gescheurd. Een Kenda (Chinees merk) dat het sinds Iran al volgehouden heeft. Daardoor had ik mijn reserveband dus al gebruikt. We moesten nu een nieuwe band, uiteraard even nergens te vinden. In het dorp 6 kilometer terug overal gezocht. Maar je raad het al. Geen 26 inch. Terwijl ze die toch overal hebben zou je zeggen. Alleen 24 inch en nog kleiner hebben ze wel. Nooit gedacht dit. We moeten dus een stukje liften. Uiteindelijk een lift gescoord zo'n 40 kilometer verder naar een ander klein dorp. Het wordt al laat. En we gaan het niet meer halen vandaag bij de grotere stad te komen. Er is een hotel maar die raadt iedereen af. Veel te duur, kom maar mee. We kunnen bij iemand thuis slapen. Dat is altijd leuk, toch? Als we aankomen in een huis gebouwd op palen wijzen ze naar de grond. Daar kunnen we slapen. Of we ook honger hebben. Nee dat niet. we hebben net gegeten. Ok ja slapen hier kost 100.000 Dong (5 dollar) en avondeten ook. Aha, zo gaat dat hier dus. We kijken elkaar aan. Dit is wel heel jammer. We voelen ons nu wel genaaid. Niet om het geld maar meer om het idee dat je er toch weer ingeluist wordt. We hebben ook geen zin om te onderhandelen. Gewoon geen zin om te blijven. Bovendien hebben we een tent. We bedanken ze en gaan er weer vandoor. Het hotel bleek helemaal niet zo duur. En we kunnen nog afdingen tot 6 dollar. Wel een heel simpel hok. Maar liever voor iets meer in zo iets slapen dan je de heel de tijd genaaid te voelen bij een gezin in de huiskamer. Toch jammer. De volgende dag hebben we binnen 5 minuten een lift naar Hoa Binh. 50 kilometer verder. Als we aankomen zegt de vrachtwagen chaufeur opeens: 200.000 dong 10 dollar. Erg veel voor zo'n stukje. Sowieso had hij daar niks over gezegd toen we instapten. We laten hem weten dat we dat een beetje overdreven vinden en verwachten dat het nu weer onderhandelen wordt. Maar geirriteerd gaat zijn duim naar beneden en wijst hij naar ons. Wij zijn slechte mensen. Hij gaat er vandoor. Hmmm dan niet. Maar toch voelen we ons hier ook niet goed over. Het is nogmaal om wat te betalen waarschijnlijk. Voortaan maar altijd alles vantevoren afspreken en zelfs opschrijven zodat ze niet kunnen doen alsof je het niet begrepen hebt. Dit hadden we toch niet verwacht in een land waar het Budhisme zo'n grote invloed moet hebben. Dat zou je je in Turkije of Iran niet kunnen voorstellen. Als we een nieuwe band gescoord hebben en weer rollen, kunnen we niet geloven hoe fijn het voelt om op de fiets te zitten en geen gezeur met niemand en niks te hebben. Helemaal onafhankelijk (bijna helemaal)

De chaos van Hannoi in

Precies wat je je van Vietnam voorsteld

Tegen de avond rijden we de voorsteden van Hanoi in. Nooit gedacht dat er zulke Cathedralen in Vietnam stonden. Een redelijk deel van de Vietnamezen is Christelijk. Het is al laat en An is best moe. Er zijn hier geen guesthouses en het is al aardig volgeplempt hier. Toch vinden we een stukkie weiland en slaan ons kampement op. Lekker koken en camperen.

Dit is geen Kapelle aan de Ijzel ook geen Spaarnedam.
Het is gewoon een plaatje geschoten in Vietnam

De volgende ochtend om 6.30 allemaal tumult om de tent heen. Het zijn 3 boeren die wat brabbelen in het Vietnamees. Er komen ook nog 2 lui in legeruniform. Ze legitimeren zich en willen dat wij dat ook doen. Door ons Iraans visum denken ze opeen dat we uit Iran komen. Anna gaat ondertussen onverstoord verder met haar roerbakei en de koffie. Ze willen geen koffie. Daar krijgen ze buikpijn van. Ok. We horen de militair weer aan de telefoon en vangen de woorden Iran en Lao Koffie op. Het gaat over ons. Dan komt er nog meer politie. Een knaap die engels kan ook. We moeten onze spullen inpakken mee naar t buro. Dat vermoeden hadden we al. Gewoon even checken. Mn baas wil even weten of alles in orde is. Alles was in orde. En na een bak thee en een sigaret mogen we al weer gaan. “ we willen jullie gewoon beschermen” , “als jullie iets overkomt is het mijn verantwoordelijkheid en hier zijn veel heroine junkies. “ in Nederland krijgen die gratis drugs toch?” “ veel plezier in Hannoi”

We zijn er weer vandoor. 

Anna worsteld met scooters

De stad is een grote chaos. Maar dat hadden we al gehoord. Door alle horrorverhalen hadden we ons voorbereid op het ergste en eigenlijk viel het daardoor genoeg mee. Na Teheran en de Chineze steden zijn we wel wat gewend. Hannoi is super groot en druk. 10 scooters per auto. Er schijnen hier 10 miljoen scooters in de stad te zijn. De stad heeft wel allure. Leuk om weer eens in de stad te zijn na alle kleine gehuchten van de afgelopen maanden. We weten nog niet precies wat onze plannen zijn. We wilden naar het noorden weer de bergen in maar dat gaan we toch niet doen. We hebben het een beetje gehad met de kou. Misschien gaan we naar Ha long bay, een baai met reusachtige rotsen die recht uit het water de hemel in prijken. Maar het weer is grauw en mistig hier dus dat kan wel eens een tegenvaller worden. Dus waarschijnlijk fietsen we recht naar het zuiden. Wat ook heel mooi schijnt te zijn. Eerst nog een paar dagen cultuur en uitlaatgassen snuiven hier in de grote stad.

Spoor dwars door een steeg

Iedereen heeft een handeltje

Stadswild

Spagetti

Schat, ik moet je wat vertellen

Mini Ikea

Tevreden!

English:

Laos, we are gonna miss you!!

By now we have exchanged the beautiful and paradisaical Laos for the more hectic Vietnam and so also the super relax Lao for the slightly more overwhelming and money liking Vietnamese. Cycling in Laos is a unforgettable experience. Laos is very touristic though, but with your bike you can easily escape the crowds. Besides there is hardly any traffic in the country and the people especially compared to the Chinese and Vietnamese, are very... relax  You can do all kinds of eco-tours in Laos with which you also visit a lot of minority villages but on the bike you see it all the time, people with colorful clothes and gangs of kids coming to greet you. Some don't know how crazy to act to drag your attention. However they are not annoying or anything. Something else that strikes us is that the Lao do not cultivate their land so intensively. Like in China where every square meter has been put full of crops or buildings. That makes it easier to camp too. The Lao people eat everything you can eat. If you go to a market you will be surprised what they sell. Many rats and different kinds of birds. The Lao don't grow a lot of vegetables what for us is too bad. Often you will see people coming out of the forest with a basket on their back with all kinds of eatable plants and animals. Also dogs are fully being devoured here. You see many dogs but just like the people they are super relax and we were never chased by one. As so as we crossed the border also this changed e immediately Strange heh? In many villages there are lots of weavers. You see gigantic weaving installations and beautiful clothes, mainly skirts. Although most kids especially the small ones hardly wear any clothes at all or just a few rags. As an outsider it all looks so perfect and idyllic here but there is a lot of poverty. The people earn very little and stuff is not that cheap here. In the little stores they don't sell much. And always the same. Cookies with 80% air, some soda soap and stuff and candy. No vegetable bread or rice. You do find a lot of sticky rice. Yes as being a Dutch we always have to have something to complain so here you go: The food in Laos is not good and always the same! Some noodle soup with some raw cabbage or lettuce. Or sticky rice what we now also eat for breakfast. The rat and dog we didn't try here. In the bigger places you do find some more food so we are always act like hamsters and storage. Finally the restaurants serve such little portions that we need at least two or even three portions, this makes the food not cheap after all. Almost everything in Laos costs Zip pan KIP, or 10.000 KIP or 1 euro. Doesn't matter if its a beer or a plate of food. Very bizarre . Maybe the communist government determined that. What the Lao are very good at though is making beer. Bier Lao. Not cheap but good beer, ! Another thing that is great here is: Everyone seems to help each other. If something has to happen the whole village is ready to help out. Most houses here are build from bamboo and the roof is thatched. Once every few years the whole thing has to be replaced. It seems like the skeleton is from wood and remains and the rest is all being replaced. When that happens you see like 20 men and women working together. The women in Laos seem to even work the hardest and you can't believe what some people can carry on their back. When it comes to that they are just like ants.

Struggling and sweating

So we have cycled for a while with Albert and Erica. Really cool! We took a boat over the Mekong for a day from Huai Xai to Pak Beng, Beautiful journey on a big boat full of tourists, but after a day it is more than enough. The boat continued next day to Luang Prabang but we cycle. This is the north-west of the country and very mountainous. Not very high mountains but all the time up and down. And not a little, no very very steep up to 15%. That is ridiculously steep! Every time you are up you go down immediately like a crazy so you can not go fast anyway because you will have to use your breaks for curves and holes in the road. The whole day hard work and making only 60 kilometers or so. But it is stunningly beautiful here and the road and weather are good too. But 70 kilometer before Luang Prabang it changes. Dull sand than stones and then thick mud. Because of all the dust you can see only a few meters. Suddenly Wieger who is cycling up front sees another cyclist in front of him. Its a Serbian women of around 45. She is already cycling for two years and writes travel stories. People can get a membership on her blog and she makes money from this! Hmmmm maybe we are doing it completely wrong here. But her blog is only in Serbian so for most of you it won't be interesting. In Serbia there are not that much world cyclist so that makes it more special.

Luang Prabang.

Completely rancid and nostrils full of dust we finally arrive in Luang Prabang. There our long search for a cheap place to stay is starting. It is soooo touristy here. It looks like you are walking in Europe. The hotels of course are wise enough to anticipate! So its expensive. Finally we find something cheap. We are very close to the night market. If we go there in the evening we can not believe our eyes. You can eat a buffet here for... Zip pan KIP.. Wow 4 hungry cyclist, a lot of food and only one Euro. As many as you can put on your plate. It looks really funny. But the 4 pyramids are gone before you can even blink with your eyes. For us that was the highlight of Luang Prabang. It is a stunning city but because of all the tourists it looks more like a theme park. After a few days relaxing and Wieger who is drawing a lot its time to move on. Albert and Erica are going to Vientiane. Erica suddenly get a nasty email. Here father who lives in Singapore has cancer. She was already planning on visiting him soon but now she is making haste to get there as fast a possible. It really sucks for her. We hope everything will be alright!

Familiar people everywhere!!

We are taking a boat again. This time on the Nam Ou river. Its a very small boat this time . Only 4 tourists a shipper and his wife. This river is super beautiful and this is really 10 times better experience than the big Mekong ship. The journey takes about 8 hours and doesn't get boring for a minute. When the sun starts to set we arrive in Nong Khiauw, A little town with beautiful surrounding. In Nong Khiauw we meet two guys we have met before in Luang Prabang. Koppai and Jonathan from Finland. Really cool guys, During the day we go for a swim and in the evening we have dinner together and go to the sauna afterwards. And after we meet two more familiar faces (not completely co-incidents because we already had email contact) Its Matt and Anna a Polish couple. Also cyclists we have met in Kirgistan! They have a nice blog too calles www.gettingnowhere.net Matt and Anna did a great part of China by bus to escape the cold. (very wise) And went at once from the north all the way to Chengdu and from there to Hong-Kong and Macau. Then went to the south to Yunan. Great that we meet them again here. Now they are going to Luang Prabang. Next day we even meet more familiar people. Tini and Anya the 2 Germans who bought bikes in China! We find it a bit lame to leave just before they arrive so we decide to stay another day here. Its bizarre to meet so many people you know while being so far from home

Bamboo-bike number 2

From Nong Khiauw there is one single road pretty much straight east towards the Vietnamese border. One of the most beautiful roads we ever cycled. A lot of variety. Nice villages and mountains. However again a few (around 6) pretty though passes. So quite difficult. We have seen that there is someone from the hosting site Warmshowers living in Sam Neua (the only one in Laos and member since a week) Super awesome. A French girl Sarah who is building a bamboo bike. Co-incidence no? Already the second one we meet. She is working for an NGO who helps locals to market their bamboo products. The bamboo bike is a pretty logic result for a bamboo worker cyclist!Next year she wants to cycle home through Mongolia

The American war

Everyone knows about the Vietnam war. But besides that the Americans also played soldier-boy in Laos for 9 long years. In this time it was a secret war and little was known about it. Even nowadays not many people know about all the atrocities that happened here. Laos is the most bombed country per capita in the world. 9 years from 1964 until 1973 every day they spend 4 million dollar on bombs to drop on Laos. 2 Million tons of bombs in almost 600.000 missions. Because the Americans thought of Laos as being crucial to stop communism from expanding from Vietnam. In Laos there was a revolutionary group called Pathet Lao who hided in the caves of Viengxay. In this time only 4 little villages. Most people in the region had never even heard of America before the bombs started dropping. Here the bombing was concentrated. Mostly 7 times a day. Among other things the casualties of these bombings caused the Pathet Lao to grow like a cabbage. People from all over Laos came to Vienxay to join the revolution against the hegemony of the imperialistic, colonialist, capitalist, expansionist American and French. Most of them by foot for months of even a year straight through the jungle. When the war in Vietnam stopped the bombings also stopped in Laos. Nowadays you can visit the underground shelters of Vienxay. Very impressive. We did a 3 hour tour with a very good audio-guide. We could cycle from one cave to another. Bizarre landscape here. Very deep bomb-craters and bizarre cliffs of rock caused by explosives. Nowadays still many people (mainly children) and animals die from unexploded ordnances. A really sick war. However the Lao people still treat western foreigners well and polite. Doesn't matter if you are American , French or Dutch. Respect for that!

Hallo Vietnam

Crossing the border was no problem. However we could have strangled those engineers who designed the road in Laos because they let all the roads straight over the mountain tops we now realize that how they do it in Vietnam is also not the way to do it! They did dig peaces of mountain for roads so that they are not all that steep but because of this and the deforestation for bamboo plantations there is a lot of erosion. Sometimes the road is covered by a thick layer of mud. Just after crossing the border we already notice the difference between Lao and Vietnamese. Vietnamese are a little … more overwhelming. For instance there is a women who happily smacks us on the ass when we pass by and sometimes people just drag you into their stores to sell you stuff. They want to sell you all kinds of stuff and you have to bargain all the time or you will be ripped off. Nothing is for free here so if someone offers you something the bill will follow soon. We already heard this from other travelers and it is true.

Breakdown

One evening in a guest house Wieger is painting the bags of the tent and sleeping bag. With some traffic signs. One of “bicycle path” and one “ forbidden for cars” sign Already to anticipate on the bad traffic which supposed to be ahead of us. But it looks like this brings bad luck because next day Wiegers back tire (continental) is completely cut. (after only 3000 km) The tire looks still alright. Wonder how come. Looks like the tire wore out from the inside. A few weeks earlier this also happened with the front tire of the Chinese brand Kenda. This tire however lasted since Iran. So I had already used my spare tire. So we needed a new tire now. Of course nowhere to be found here. In the town 6 kilometer back only 24 inch or smaller . 24 inch didn't even know it existed. So we have to hitch a ride to the next big town. We got a ride for 40 kilometers to another small town. It's getting late now. We are not gonna make it today. The only hotel everyone here people are telling us , is no good and expensive. But we can come with that man and sleep at his place. Ok thats always nice. No? When we come to the house they point at the floor. You can sleep there. Ok And are you hungry? No not really we just had a meal. Well Diner is 100.000 Dong (5 dollar) and sleeping here too. Aha that's how it works around here. We look at each other. This is too bad. We don;t feel nice about it. Not really because of the money but because we are being screwed in the ass. Besides we also have a tent so are not desperate. We thank them and leave. The hotel appears to be not that expensive. We can bargain until 6 dollar. Very simple shed but rather this than feeling screwed by someone in their living room. Too bad anyways. Next day we have a ride in 5 minutes to Hoa Binh 50 kilometers further. If we arrive the truck driver suddenly says 200.000 Dong. 10 dollar. A lot for only 50 k. So we tell him that we find it a bit exaggerated and expect some negotiating now. But then he point at both of us and lowers his thumb irritated. We are bad people. He is leaving. Hhhmmm ok. But we also do not feel good about it. Probably here it is normal to pay something for it. We don't mind that but he didn't say anything about it when we entered the truck. Next time we will appoint everything before doing something ,even write it down so they can't pretend they haven't understood. We never expected this from a country in which Buddhism plays such a major role. In a country like Turkey or Iran you can not imagine this happening. If we have a new tire and are rolling again we can not imagine how good it feels to be back on the bike. Independent from everything and everyone. No bullshit!

Entering the chaos of Hannoi

When the evening comes in we arrive in the outskirts of Hannoi. Never have thought that there would be so many cathedrals in Vietnam. A considerable part of the Vietnamese a Christians. Its already late now and Anna is pretty tired. There are no guest houses here and its already quite full of buildings. But we do find a piece of land to camp. Cooking and nice camping. Next morning there is already activity around our tent at 6.30. There are 3 farmers talking Vietnamese to us and later also 2 guys in a military uniforms. They ID themselves and want us to do the same. When they see our Iranian Visa they think we are from Iran. Ok. Anna is undisturbed and continues with here scrambled eggs and coffee. The don't want coffee. Not good for their stomach. One of them talks on the phone again. We hear him say. Iran and Lao Coffee. It's about us. More police coming. And a guy who speaks English. We have to pack our stuff and come to the office. My boss wants to know if everything is alright here. Just Check. Everything was alright. 10 minutes later after a thee and a cigarette we can leave. “we just want to protect you,” , “your safety is my responsibility” , “there are many heroin junkies, in Netherlands they get free drugs no?” “ have fun in Hannoi” We are gone. The city is one big chaos. But we already heard this so we were prepared for the worse. So it was not that bad after all. After Teheran and the Chinese cities we are used to something. Hannoi is huge and busy. 10 scooters per car. In this city are appearance 10 million scooters. The city is still charming though. Nice to be in the big city again after all the tine villages of the last few months. We don't know our plans exactly .We wanted to go to the northern mountains but we are not gonna do that. We have had enough of the cold, Maybe we will go to Ha long bay . A bay with huge rocks pointing towards heaven from the water. But the weather is gray and foggy here so it could be disappointing. Probably we are cycling towards the south. It also supposed to be beautiful. But first a few days of culture and exhaust pipe sniffing in the big big city.

'