maandag 11 november 2013

The eastern islands of Indonesia

Maumere

Nu ons visum geregeld is kunnen we weer wat meer genieten van Maumere en zijn omgeving. We liften weer naar het stadje om ons visum op te halen en krijgen een lift van Vader Mozes, hij is priester in de lokale kerk. Hij biedt ons meteen een lift terug aan, en we spreken een tijd af. In Maumere lopen we rond, op zoek naar een electronica zaak. Want Wiegers tattoomachine is kapot. We spreken een paar straatpunks aan, misschien kunnen ze ons helpen. Echt lachen! Ze spelen wat Marjinal nummers voor ons op hun ukalele en nemen ons mee naar hun vrienden. Waar we uiteraard al snel aan de sterke drank zitten.
Ze bellen een vriend en we vertrekken richting zijn tattooshop. Het is behoorlijk ver, dus we liften met zn allen. Onderweg stoppen er regelmatig mensen om te vragen of het goed met ons gaat, het zal er vreemd uitzien 2 'rijke', blanke toeristen rondwandelend met deze sloebers. Haha, wij lachen ons kapot.
Vader Mozes haalt ons op bij de tattooshop, hij is ook lichtelijk verbaasd.
Nadat we de punks weer hebben afgedropt neemt Vader Mozes ons mee naar zijn zout project. Hij leert mensen uit de community zout maken, de mensen hier zijn erg arm en het is belangrijk om ze te leren in de toekomst te kijken en samen te werken. Deze man heeft een erg goede visie! En hij doet gewoon, in tegenstelling tot alle zogenaamde goede doelen die geen zak doen hier.

Now we have arranged our visum we can relax again. We hitch-hike to the town to pick up our passports. Father Mozes gives us a ride to town, and offers us a ride back as well, so we make an appointment with him.
In Maumere we are looking for an electronics shop to repair Wiegers tattoo machine. When we see some street punks we ask them is they know a place. Apparently everything is closed, so after hanging on the street and playing some Marjinal songs on their ukalele they invite us to their friends place. When we arrive it doesn't take long before the strong liquor arrives as well...yummie.
They call a friend and we head towards his tattoo shop. It's far and we hitch hike in the back of a pick up. A couple of people stop to ask us if we are ok. It must look weird to them, these 'rich', white tourists on the streets of a suburb with this scum. Haha, we find it very amusing.
Father Mozes picks us up at the tattoo shop, and he as well seems a bit stunned. Well, he gives us a ride back and after dropping of the punks in the city he takes us to his salt project.
He started a salt-community project to learn locals about salt prouction, business and working together in the community. He has a good vision and just does these things. Much better then these so called charities that don't do, only earn.


Whats wrong dude?!

Walking with the punks

At the tattoo shop


Father Mozes and An at the salt project

Smile!


From Maumere to Larantuka

Met ons verse visum in de pokket zijn we vanuit Maumere nog verder naar het oosten van Indonesie getrokken. We liften van Maumere naar Larantuka, de meest oostelijke stad op het eiland Flores.
In Larantuka aangekomen gaan we weer op zoek naar een hotel, het is maar voor 1 nachtje want we willen vanuit hier met de veerboot naar Alor.
De hotels zijn prijzig en zien er niet uit, na een uur rondlopen met de zware bagage storten we neer op een stukje gras, onder een boom. Wat een hitte!! Even een dutje doen, dan bedenken waar we vanavond slapen. Misschien kunnen we ergens onze tent opzetten.. wie weet!
Naar een uurtje afkoelen lopen we terug naar het centrum, we kloppen aan bij de toeristen informatie. Ze kunnen ons niet vertellen wanneer de boot gaat, maar we mogen wel naast het pandje kamperen.
Mooi! Wij laten onze tassen achter en gaan even het stadje in om wat dingen te regelen.
Als we op zoek zijn naar een electronica reparatieshop worden we aangesproken door een vrouw die Engels spreekt. Of we geinteresseerd zijn in een snorkeltour of duiken?! Ze werkt voor een reisbureau die ook tours in de omgeving aanbieden. We willen hier eigenlijk niet gaan duiken, maar we kletsen nog wel even verder. Evi nodigt ons prompt uit bij haar thuis, ze benadrukt dat ze klein en pover woont, maar als we willen zijn we van harte welkom! Super tof! Dit is het begin van een hele bijzondere vriendschap!

With our new visum in our passports we continue our journey to the eastern part of Indonesia. We hitch-hike from Maumere to Larantuka, the most eastern city on the island of Flores. From here we want to take the ferry to Alor.
In Larantuka we try to find an affordable hotel, but all the hotels in this harbour city are either very crap or expensive. (or full..) We walk around a lot and the heat is getting to us, we decide to chill out for a bit and relax under a tree. After cooling down we head back to the city centre. We visit the tourist information, who can not tell us anything about ferries.. but we can camp next to their office. Jeej!. Thats solved then! We leave our bags and try to find a repair shop for electronics. Wieger tattoo gun needs reparation!
Then a woman approaches us, she speaks English and asks us if we are interested to go diving or snorkeling here. We are not but we chat a bit about the region. Evi works for a travel agency and maybe she can help us out with the ferry?! 
She is very friendly and she invites us to come with her and stay with her family. Super cool! We get our bags and take a minibus to her village. This is the start of a very special friendship!!


Evi and her family

Making Arak, the local alcohol

Wieger and Jonathan

 The 'Evi' experience

Het lijkt wel of iedereen die we tegenkomen familie is van Evi, we ontmoeten haar man en zoon, haar vader, ooms, tantes, neefjes, nichtjes, zus en broers, oftewel de gehele Ojan clan.
Als je op de kaart van Indonesie kijkt lijkt het alsof je lekker van eiland naar eiland kan reizen. Maar in de praktijk werkt dit niet zo. Boten vertrekken 1 keer per week, doen er dagen over en niemand weet wanneer en hoe laat ze vertrekken.
Evi helpt ons met plannen, maar wat we willen kost of te veel tijd of betekend dat we gigantisch moeten haasten. En eigenlijk hadden we ook nog naar het eiland Adonnara gewilt...
Ohja?! zegt Evi. Daar woont mijn zus, we kunnen morgen wel samen gaan. We gooien al onze plannen om en gaan met het hele gezin op visite bij haar familie in Adonnara.

Everyone we meet seems to be a family member of Evi! We meet her husband and son, her dad, uncles, aunts, nephews, nieces, cousins, brothers and her sister. We meet the whole Ojan clan!
If you take a look on the map of Indonesia it looks like you can just 'islandhop' around a bit. In practice it just doesn't work. The ferries leave unregularly and take days to reach their destination. And somehow nobody seems to know what day and what time they leave. It makes planning a trip a burden. 
Evi helps us with our plan, where to go next? What we have in mind seems to much of a hassle. Either it costs to much time or we have to rush a lot. And besides, we also wanted to visit a neighboring island called Andonnara...
'Really?' Evi says. Well, my sister lives there, we can visit together! Cool! We change plans and stay longer to visit her family on Adonnara.

City tour with Cornell and Eddy


Cornell and Jonathan
Adonarra family

We worden wederom hartelijk ontvangen. Anna en Evi komen wat later aan, want de heren moesten met een andere boot met de scooter. Als we arriveren zit Wieger al lekker aan de Arak met ome Virus, hij heeft het erg naar zn zin!
De volgende dag is het opstaan met een kater, als we uit bed komen is de gehele familie al druk in de weer met de voorbereidingen. We gaan vandaag namelijk picknicken bij een waterval. Er wordt gekookt en gepakt.
Als alles klaar is vertrekken we, het eerste stukkie op de scooter en dan hoppa de junlge in. Anna doet sommige stukken half kruipend op de grond, het pad loopt steil naar beneden en de ondergrond bestaat uit los zand en steentjes. Maar waar Anna noodgedwongen op de bips de berg afglijd, loopt oma vlot door op haar slippers en met 20 liter water op haar hoofd...
Wieger wrijft het er nog even goed in, ik glij rustig verder.
We picknicken uiteindelijk bij een mooie rivier, Wieger wil wel graag zwemmen in het diepere gedeelte maar een van de ooms verteld ons dat dat helaas niet gaat. Er zijn legendes over deze stukken rivier, en het is levensgevaarlijk om er te zwemmen. Een van de legendes verteld over een tunnel die vanuit deze plek naar een ander eiland leidt, Wieger respecteerd dit en neemt geen duik.
Dan besluit de oom dat Wieger het wel ergens anders kan proberen, de hele familie gaat mee en kijkt gespannen toe. Weet Wieger het zeker? Ja, als oom het goedkeurt dan gaat hij zeker voor een verfrissende duik. Voordat Wieger het water in springt vraagt hij Evi nog het volgende; 'Als ik het niet haal, zeg dan tegen Anna dat ik van haar hou!'
1.....2......3.......plons! .......Waar is hij nou? De spanning is te snijden! Dan, na net iets te lang komt de pestkop boven. Iedereen juicht en lacht. Haha, nou zegt de oom, dan moet je het op die andere plek ook eens proberen!
Een half uur later heeft Wieger alle eeuwenoude legendes op de proef gesteld. Maar, zeggen we tegen Evi, je familie moet het niet proberen hoor! De meesten kunnen namelijk niet zwemmen..geen wonder dat er over deze diepe gedeeltes enge legendes bestonden!

We take separate boats to the island, because Wieger and Cornell can not take the scooter on the big boat. When Evi and me arrive at the house Wieger is already drunk and having the time of his life with Evi's cousins. Again we are being treated as kings, what a cool family! 
The next day, when we wake up with a hangover, the whole family is already busy with preparing for the picknick that we are going on today.
The first part we go by motor, then we start walking into the jungle. Some parts I have to squat and slide down the steep path. On those parts, where it seems impossible to walk grandma is still walking, fast paced, on her flip flops and with 20 liter of water on her head....Wieger find this very amusing..I just continue sliding down..

When we arrive at the river we start the BBQ, fish and chicken! Yummie. Wieger would like to swim in the deeper parts of the river, but one of the uncles says this is impossible, too dangerous. There are legends about this part of the jungle, one of them is that there is a tunnel under the river that leads to another island.
Wieger respects this and doesn't swim. But then after some hours the uncle decides that maybe he can try in a different spot. So off they go, the whole family following, very, very curious about whats going to happen.
Are you sure Wieger?? Offcourse he is! Well, ok, but be carefull!
'Oh Evi, if i don't make it, please tell Anna i love her'...Then 1......2......3.........SPLASH!....
Where is he? Everybody holds his breath....then, after a bit too long the teasing bastard comes up. Haha! Wow, says the uncle, maybe you can try the other spot as well.... the spot with the tunnel!
A bit later Wieger has tested all the legends, but be carefull we tell Evi, do not try this when you can not swim!! Most of her family can't, no wonder these legends existed!

Evi! 
Walking through the jungle

A monkey trap...:-(

Jumping stones

The deep part!

Granma!

BBQ

Poppoook

The uncle

Painting fingernails in the jungle

Tha boys

Heading back home

Coconut for the thirsty hikers!

So cute!

Ojan clan kids

Bye Evi!

Cornell and Eddy waiting for our boat to leave

Alor here we come!

Na deze super toffe ervaring is het helaas tijd voor ons om verder te reizen, we vertrekken naar Alor.
De boot doet er 28 uur over, gelukkig slapen we een groot gedeelte van de reis. Het heeft ook wel wat, reizen per boot, je ontmoet veel mensen. Jammer alleen dat het zo belachelijk lang duurt!
In Kalabahi, de hoofdstad van Alor, checken we in bij het eerste de beste hotel. Weer behoorlijk bagger, maar we zijn te moe om nog verder te zoeken. We lopen wat door het stadje, eten pannekoeken en praten met de mensen die we tegenkomen. Er hangt hier een prettige sfeer!
De volgende dag huren we weer een scooter en rijden naar het oosten. We zijn in Kalabahi een leraar tegengekomen die daar ergens woont, dus we kunnen wel ergens terecht. (Er zijn op dit eiland vrij weinig hotels, dus we zijn afhankelijk van de gastvrijheid van de lokale bevolking).
Alor is wat droger dan Flores, maar ook erg mooi. We rijden een heel stuk langs het strand en snorkelen nog wat. Ook bezoeken we nog een traditioneel dorp. Na een tijdje gaan we de bergen in, het landschap wordt wat ruiger, met hier en daar traditionele huizen, het is prachtig.
Als we vlak voor het donker aankomen op bestemming, blijkt deze leraar hier helemaal niet te wonen. Wel kan je vanuit hier naar zijn dorp per boot, 2 uur varen. Hhmm...We zijn welkom bij zijn kennissen, maar alle vrouwen en de vader des huizes zijn in Kalabahi. Haha. De mannen van de familie weten niet zo goed wat ze met ons aanmoeten, het voelt een beetje vreemd. De dochters koken een maaltje en we krijgen koffie en thee. Aan het eind van de avond worden we naar een kamer verwezen. Wow! Een giga bed, een eigen kamer. Dat hadden we niet verwacht.

After this awesome experience we have to continue our travels, unfortunately. We take the ferry to Alor, it takes 28 hours...pff..but luckily we manage to sleep most of it.
In Kalabahi, the capital of Alor, we check in at the first hotel we find. It's shit, but we are to tired to search any further. Anyway we recon all hotels here will be shit.
We walk around town, which is pleasant. We meet a lot of friendly people, who advise us about visiting Alor. One of them is a teacher who lives in the east of the island. 
Next day we rent a scooter and head east. Alor is a bit more dry then Flores, but also very beautiful. The first stretch follows the sea and we snorkel here and there. Also we visit a traditional village. The second part of the road heads into the mountains, a rugged landscape dotted with traditional houses.
We arrive at our destination in twilight, but then we find out that our new friend doesn't live here...he lives in another village, only reachable by a 2 hour boat trip.
Uhm, shit, off course there are no hotels here...but luckily we get invited by friends of our friend.
It is a bit weird for them because all the women and the father of the house are in Kalabahi. 
But the men let their daughters cook and in the end of the night they point us our room. Wow, an own room with king size bed. Lucky us!

The pancake man in Kalabahi 
Traditional village

grinding corn

traditional man in a traditional village

Mogo drum


Fisherman

Wieger cruising

Nice views

Poser

Back to Kalabahi

Op de terugweg besluiten we een andere route te nemen, deze weg is er wel maar de lokale bevolking zegt dat de weg erg slecht is. Naja, onder het motto 'de zelfde weg terug is saaahaai' wagen we het er op.
Het is hier prachtig, maar de weg, tja, welke weg? Ik denk niet dat je hier tijdens het regenseizoen wilt rijden...

On the way back we decide to take another road. The road does exist but the locals are telling us it is in very bad condition. We decide to take it anyway, we never like to take the same route back...
The road is there indeed...though this off course depends on how you define a 'road'. We are happy it's not raining yet....riding in a waterfall would do our rental motor no good...


When the road was still good

genius swing

village

traditional house

beautiful people

Back on the main road

Kalabahi bay
Le Petit Kepa

Terug in Kalabahi weten we even niet zo goed wat te doen. Het stadje is wel grappig, en we kunnen nog rondrijden, maar de hotels hier zijn tien keer niets dus we hebben eigenlijk helemaal geen zin om hier te blijven. We willen ook nog gaan duiken en vinden een bungalowpark vanuit waar ze ook iedere dag duiken. We reserveren en blijven nog 1 nacht in Kalabahi.
De volgende dag liften we naar het dorpje Alor Kecil, wat klein Alor betekend. Daar worden we opgepikt door een klein vissersbootje. Deze brengt ons naar het eiland Kepa. Op dit inniminie eiland staan een paar huizen en de bungalows van le Petit Kepa. De eigenaren zijn Fransen die hier al 15 jaar wonen. Hun passie; duiken. We relaxen, komen veel reizigers tegen, genieten van het overheerlijke eten en gaan een paar dagen mee met de boot.
Ik besluit niet te gaan duiken, er staat hier veel stroming en ze nemen normaal eigenlijk geen beginnende duikers mee. Wieger doet 1 duik, maar krijgt problemen met zijn duikbril  die vol water loopt en  daardoor ook van zn oren.
We snorkelen overal waar de boot stopt en dit is al waanzinnig mooi, we besparen zo wel veel geld en zijn eigenlijk blij dat we niet veel gedoken hebben.

Back in Kalabahi we are not sure what we are gonna do next. The small town of Kalabahi is OK, but the hotels are crap and we don't feel like staying here to long. 
Besides we also wanted to go diving! We find a small place called La Petit Kepa and make a booking.
The next day we hitch-hike to Alor Kecil, which means small Alor. From here a small fishing boat picks us up to bring us to the very small island Kepa.
There are only a few houses on Kepa and the bungalow park of the French family. They have been living here for more then 15 years. It's a good thing we booked, because it's full!
We relax, go snorkeling, enjoy the awesome food and meet a lot of travelers here. Wieger goes diving, but gets problems with his ear. I decide to snorkel and not dive, since the currents here can be treacherous and normally they wouldn't even take beginners.
We snorkel a lot and enjoy this very much, also we safe a lot on our budget this way, so we are very content.


Le Petit Kepa

Returning to shore

Kepa

Wieger the fisherman

Wanna jump in?!

Bye bye Alor

Dan is het alweer tijd om verder te reizen, over een aantal dagen vertrekt ons vliegtuig terug naar Jakarta alweer! We nemen de veerboot naar Kupang, West Timor. De boot doet er zowaar minder lang over dan gepland! Het is een wonder.
Aangekomen in Kupang checken we in bij een goedkoop hotelletje (spotgoedkoop..2,50 euro per persoon). Dan pakken we onze laptop en lopen naar het gelijknamige cafe om de hoek voor wifi.
De eigenaar laat ons trots de nieuwe kamers zien die hij daar heeft gebouwd. Airco, warme douche, 2 persoonsbed, goed matras, uitzicht op zee. 'Ja, jullie mogen hier wel een nachtje slapen, jullie hebben daar al betaald, dus je kan gewoon je spullen pakken...'
Uh, ok?! We verhuizen onze spullen en laten de manager van de eerste locatie enigszinds verdrietig achter. Proberen deze 2 mannen elkaar in de weg te zitten??

Time to move on! We don't have much time left before our plane leaves for Jakarta, so we have to continue our journey.
We take the ferry to Kupang, and this you are not gonna believe! The Ferry actually took less time than planned. WOW!
So after 16 hours we are on West Timor. We check in at a small hotel, the cheapest so far, for only 5 euro for a double room... 
We get our laptop and head to the equally named cafe around the corner for some wifi.
The owner of this joint shows us proudly his new build rooms with airco, warm showers, double bes with good matrasses and sea views. 'Nice huh!' He says. 'If you want you can sleep here, you already paid so just get your bags..'
Uh, ok?! Well, why not! We get our bags and leave the manager of the first hotel looking a bit sad. We hope those men are not trying to steal each others customers!

waiting for the ferry
Market in Kupang
Timor

Naja wij hebben een super kamer voor bijna niets en genieten hier maar van. Er zit ook nog ontbijt bij in, vage bedoening!
De volgende dag is het weer tijd om een brommertje te huren. We willen natuurlijk wel wat van West Timor zien! Er wordt ons verteld dat we (wederom) beter op de hoofdweg kunnen blijven en al onze andere wilde plannen vallen in het water.
We rijden naar Soe, een stad 140 km ten oosten van Kupang. In Soe aangekomen zoeken we tevergeefs naar de toeristen info. Hmm.. en nu? We vinden een hotelletje waar ze wel wat Engels kunnen en vragen om advies. We hebben 2 dagen en willen wat leuks zien, maar niet teveel moeten rijden.
We vragen hoe de weg naar Fatumnasi is, dit is een klein bergdorpje waar volgens onze zwaar verouderde reisgids een homestay moet zitten.
De weg is ok, de homestay kennen ze niet.. We wagen het er maar op!
Het eerste gedeeltde van de weg is prima, dan wordt het rammelen geblazen. Wat n kl*te weg zeg! Gigantische keien, gaten en los zand.En we zijn er achter gekomen dat de achterrem het niet doet. Dus het is behoorlijk tricky rijden.
Redelijk uitgeput komen we in de schemering aan in Fatumnasi. En we vinden zowaar de homestay! We worden heel hartelijk ontvangen en halen opgelucht adem. Geen hobbelige terugreis in het donker!

The next day it's time for a new adventure on the scooter. We are being told to stick to the main road and forget about other roads visible on our map. Slightly disappointing we take the main road east.
We drive to Soe, a city 140 km east of Kupang. We drive around and try to find the tourist information, but without any succes. 
We are not sure what to do an need advice! We try a small hotel, the people speak some English and are very happy to meet us. They try to help.
We only have 2 days, want to see something nice and don't want to drive to much. We ask about Fatumnasi, a mountainvillage, about 50 kms from Soe.
The road should be good, the homestay we are asking about doesn't ring any bells.
Well, we can try?! The first part of te road is good, the second part however is a pain in the ass, literally. Huge rocks, holes and mull sand. 
We arrive in Fatumnasi in twillight, we are very tired and hope there will be accomodation! We are lucky, it does really exist!
Very friendly people (again), coffee, food and a bed. 



'Little Scotland'

The road to Fatumnasi

Traditional house, West Timor

Enjoying the view

Watch out for wild animals..

Seatbelt? Whats that?

Fatumnasi

Fatumnasi

Fatumnasi

Homestay in Fatumnasi

Homestay in Fatumnasi
Hiking!

We besluiten eens gek te doen en te gaan hiken, we zitten hier ten slotte bij de hoogste berg van West Timor. Het is nog een behoorlijk stuk crossen over zeer slechte wegen, en dan kunnen we echt niet meer rijden. Er zijn 2 gidsen mee, een blijft bij de scooters, de ander wijst ons de weg. Ik krijg al snel last van mn  knieen en ben een stuk langzamer dan de 2 heren, die vrolijk naar boven stappen. Ik besluit halverwege te wachten, vind een lekker plekje uit de wind en val al snel in slaap.
De heren zijn nog zeker 1,5 uur weg, het is hier wel prachtig hoor! Heel groen, dennebomen, niets duidt er op dat we op een droog en tropisch eiland zitten.
Als we aan het eind van de dag terug komen blijken er nog 4 gasten te zijn gearriveerd. Allemaal Indonesiers. Een meid is nogal geinteresseerd in Ikat, dat zijn traditioneel gewoven doeken.
De dames van de homestay laten een hele collectie zien. Ze heeft er al 3 op haar schoot. Een echte verzamelaar! Uiteindelijk vallen ook ik en Wieger voor de charmes van de Ikat. We kopen een mooie geel met zwarte doek. En als we de volgende dag willen vertrekken krijgt Wieger nog een kadootje van onze host, een mooie blauwe Ikat sjaal. Wat een prachtig kado!

Voor we weg gaan bezoeken we nog het Bonzai bos, een gedeelte met wilde bonzai bomen. Prachtig!

De terugweg is goed te doen, wel weer behoorlijk lang en als we aankomen in Kupang doet de reet weer behoorlijk pijn. Nog 1 nachtje slapen, dan vliegen we naar chaos stad Jakarta, terug naar onze vrienden in Taring Babi en Masberto!

We decide to go hiking the next day, we are close to the highest mountain of West Timor after all!
It's a bit far, first 20 kms by motorbike and then 2 hours up and 2 hours down. I decide to stay halfway, my knees hurt and the men are to fast for me to follow. I find a nice spot and relax, Wieger and our guide continue their hike.
When we come back to the village 4 other guests have arrived, they are all Indonesian. One of them is very interested in Ikat (traditional weaving). She is a bit of a collector and the women from the home-stay are showing her a wide collection. She is already buying 3 pieces!
We eventually also fall for it, be buy a beautiful black and yellow piece. We can't really take it, but it's a good souvenir!
When we are about to leave the next day Wieger gets a farewell present. A nice blue Ikat scarf. Very cool!

The way back is long and when we arrive back at the hotel in Kupang our asses are sore again. One more night and then we fly back to Chaos Capital Jakarta. Back to our friends in Taring Babi and Masberto!!


extra petrol for the trip

on the road

almost there

Wieger and our guides

The guide

The jungle

View from the top

MagicTree
  
Hole


Cheers!

Couscous

The homestay

The homestay

Getting wood

cool tree 

Creepy traditional man

'Little Scotland'

The road


Bonzai forrest

Bonzai forrest

Helloooooo!!

Minibus filled with crazy people

Beautiful gift!


Terug in Jakarta! / Back in Jakarta!

Wat een chaos en wat n drukte! Niet normaal. Na de stilte van Alor en Timor moeten we even wennen aan het snelle leven in de stad. We doen er 3 uur over om vanaf het vliegveld naar Taring Babi te komen.Jakarta stijl dus!
De week vliegt om, we besteden 3 dagen aan het poetsen van onze fietsen en campingspul, want de Australische immigratie schijnt niet voor de poes te zijn.
Er is een feest in Masberto omdat het een jaar bestaat. En daarna tattoeerd Wieger nog een paar jongens. , ook is er een optreden van Marjinal aan de andere kant van de stad met talloze andere bands.Ongelovelijk gaaf. Wij tweeen zijn echt de enige 2 in het publiek die niet ELK woord mee kan bleren. Krijg je gewoon kippevel van., hieronder de leukste kiekjes. Helaas is het dan tijd om te vertrekken. We krijgen een lift van een jongen Vinza Supasoup die een restaurant heeft in Jakarta met overheerlijke soup. Zie; https://www.facebook.com/pages/Warung-Zuppa/171571722927555 voor als je in Jakarta bent! Wat relaxt. Scheelt een hoop stress en is een stuk gezelliger.Na 4 maanden moeten we doei zeggen tegen Indonesie met pijn in ons hart!!!

Jakarta..chaos, trafficjams and a fast life. We have to get used to this rush! It takes us 3 hours to get from the airport to Taring Babi, welcome back to Jakarta!!
The week flies by, we spent 3 days cleaning our bikes and campinggear, because the Australian immigration is supposed to be strict.
There is a party in Masberto because it exists for 1 year. There are no band but lots of good people and art. We paint and make tattoo's, Its great. Another day there is a Marjinal concert on the other side of the city. We are the only two people in the whole crowd who can not scream along every word of the lyrics. It is really breath taking!! So awesome all those kids. A lot of them street kids who can find themselves in the bands attitude! 
Then it is time to leave. Vinza from Supasoup a restaurant with the most delicious soup (everybody go there!!  See https://www.facebook.com/pages/Warung-Zuppa/171571722927555 for the address) gave us a ride to the airport. Awesome. It saved a lot of stress and was a nice goodbye.  After 4 months we say goodbye to Indonesia. With pain in the heart!!



Siesta

Painting

Very young bikepunk (Benges his son)

Bikepunx

Benges

Indopunx can sleep everywhere

Ceramony ricepie

BUKAN KRIMINAL!


Bijschrift toevoegen










Business as usuall in Masberto

Wieger tattooing Adams arm

Wieger tattoing Benges

Benges tattoo


Ponky the klown




Recording a massage tape for fellow punks in Japan

Tattoo Wieger, Made by Bobby!!

Boy from Marjinal


Nu zitten we in Melbourne en logeren bij vrienden die we in Thailand hebben leren hennen. Immigratie viel erg mee gelukkig. Mensen zijn vriendelijk hier en er zijn veel te veel gezellige feestjes . Wel een hele goeie manier om veel mensen te leren kennen. Het is hier heel Europees en het bier is hier heeeeeeel duur.  Wieger is gisteren wezen werken op de markt en vandaag als glazewasser. hij kan daar blijven werken en het leuk werk en verdient lekker. Volgende keer meer verhaaltjes over de spannende punkscene van Melbourne feestjes in het riool en in lege panden. Tot laterssss

We are in Melbourne now, with friends we met in Thailand. Immigration was not too bad. it's very nice here, friendly people and a lot of parties. It's very European and the beer is f*cking expensive!
Wieger started a job on the market yesterday and as a window cleaner today. He can stay there. Its nice and the payment also.
Next time more about our adventures in the punks scene of Melbourne parties in the drains and abandoned buildings. ! See yall latarssss (mate)


4 opmerkingen:

  1. Wat een wereld reiziger ben je .En dat ik je alleen ken van 10min .Kopen van bus spiegels voor de vw lt. grt frank

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een leuke verhalen weer, kan niet wachten op het volgend avontuur.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey Punks,
    Congratulations - you reached a new continent and already found a job. Must be a good feeling to earn your own money after such a long time...

    Big hugs from Nepal,
    Anna and Mat

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ha AnnA en WiegeR, eindelijk in Australie en gelijk onderdak. Prachtige verhalen weer over jullie verblijf in Indonesia. Ik heb zo het idee dat jullie daar nog terug komen.

    BeantwoordenVerwijderen

plaats hier je reactie!! Want hier worden wij altijd heeeeel erg blij van!