Georgie!!

For English, Chinese and Georgian use google translate please. sorry!
ZIEK

Nadat we een dag allebei ziek op bed in een krikkiemikkie hotel in Hopa hadden gelegen fietsen we er dan toch weer vandoor. Op 14 juni, nog niet helemaal fit maar wel klaar voor ons nieuwe avontuur: Georgie. Er heerst een gemoedelijke sfeer behalve in het verkeer. Als we Batumi in fietsen gaat het al een stuk beter met ons. In Batumi ontmoeten we YagYag, een Syrische gast die in Zugdidi woont. Hij is hier samen met een Israeli en een Australier. (interessante combi) We gaan lekker aan het strand zitten, zwemmen en ja hoor ook aan de bier. Dat bleek die avond niet zo'n goed idee te zijn. We kamperen ergen bij de botanische tuin ten noorden van de stad. We voelen ons alles behalve goed. pff. Anna een blaasontsteking en ik, Wieger , waarschijnlijk een lichte zonnesteek. (voelt als griep) De volgende dag zien we niet ver van onze kampeerspot 2 bekende fietsen staan op een soort bungalowpark. Het zijn die van Tim en Laurena, de Duitsers met wie we een paar dagen hebben gefietst in Turkije. We fietsen samen nog wat kilometers to Kobulet en eten nog wat daar. Hier scheiden onze wegen weer. Wel een hele leuke verrassing.

stone-beach Batumi

Het Avontuur Svanetti

Als je denkt nimmer het paradijs te mogen betreden of echt niet langer kan wachten kan je altijd nog naar Georgie gaan. Dit gevoel krijg je echt als je vanaf Zugdidi naar het noorden fietst naar Svanetti. Overal groente tuintjes, koeien die over straat sjokken. Ouwe mannetjes die lekker staan te ouwehoeren en ouwe vrouwtjes die met de buren staan te praten. Super mooie huisjes. Allemaal weer anders met fraaie varanda's en klimop en wijngaardjes. Echt super. Het lijkt hier wel altijd zondag ochtend, hoewel dat volgens mij ook echt zo is nu. Kweet het niet zeker meer. Als we bij de rivier de was gaan doen en onze eerste pauze houden worden we uitgenodigd bij een man thuis. Zijn hele familie lijkt er te zijn. Het is in het dorpje Jvari maar deze man woont zelf in Abkhazie. Een roerig gebied. Autonoom en politiek heel gecomliceerd. Dus ook lastig met grensovergangen. Na koffie en heerlijk gebak gaan we weer op de pedalen. Naar het afgelegen en geisoleerde Svanetti. De weg ernaar toe is ongelovelijk mooi ,maar ook erg zwaar. Volgt een rivier opwaards , maar in plaats van langzaam omhoog gaat de weg constant omhoog en dan weer omlaag, met een nadruk op omhoog. Net als we honger krijgen worden we uitgenodigd door een paar jonge imkers. We krijgen brood met honing en ja hoor ook wodka. “ Nee dank je” word niet getollereerd dus we moeten er aan geloven hoewel Anna een goed excuus heeft. Ze zit aan de antibiotica in verband met haar blaasontsteking. Na 3 flinke borrels gaan we dan toch weer verder.

Deze beste mensen wonen in een treinwagon!

super mooie huizen bij Lia

Aan de wodka met imkers

Kerkje voor Mestia

Occupy Georgie!

Na 2 dagen komen we eindelijk aan in Mestia, We vinden een “ homestay” bij super aardige mensen. Een oma en 2 kinderen . Moeder is helaas niet meer onder hen en van vader weten we het niet. De dag erna besteden we aan enorm veel boodschappen doen in 20 verschilende winkeltjes (om gek van te worden) , met onderhoud van de fietsen en weer een wasje.

Knaapje van ons gastgezin geeft ook zijn rijwiel een goeie beurt

Dan 20 juni is het zo ver en gaan we naar Uzgulli. Het is maar 45 kilometer maar wel keihard klimmen. Mestia ligt op 1400 en Uzgulli is met 2100 het hoogste dorp van Europa. Wel is het in de winter helemaal ingesneeuwd. 800 meter in 45 kilometer is geen probleem maar de weg is zand, modder, kuilen en keien en als we na 25 meter al bijna op 2000 m zitten vrezen we het ergste. JA hoor : we gaan weer helemaal naar beneden een valei in om vervolgens weer helemaal naar 2000 te klimmen, Maar als we aankomen worden we beloond met een machtig uitzicht. Het dorp met wel 20 eeuwen oude torens en op de achtergrond de hoogste pieken van Georgie die half in Rusland liggen. Ook belonen wij onszelf op een koud pilske en ontmoeten wij een Turkse gast die ons al eerder die dag gepasseerd heeft op z' n … ja hoor Triumph motor. Hij is met zn oom (rijdt Yamaha met noppenbanden) aan het toeren. Hij is net als wij ook op weg naar Lentekhi waar het asfalt weer begint. Wij verklaren hem voor gek en hij ons. We geloven niet dat zijn Triumph dit gaat overleven want de weg zou nog slechter moeten worden volgens de berichten.

Uzgulli!!! Op de achtergrond zie je Rusland

Die avond slaan we ons kampement op ,op een door vee geterroriseerd voetbalveld. Het ongelovelijke gebeurt. Na het avondeten komt er zowaar een heel elftal voetballen. Dus wij moeten verkassen net als de zeugen, biggen geiten koeien paarden en honden. Ik speel een potje mee tussen de koeievlaaien. Als het elftal op huis aan gaat komt het vee genadeloos terug. Het zou een horror nacht worden!

Het biggeveense landschap

De nieuwschierige knol

Dan, de 21e zou de zwaarste dag worden. Na heel de nacht wakker te zijn gehouden door vechtende stieren en aan de tent knaagende paarden staan we weer langs de zijlijn. Nu moet ik mijn paarde- hatende broer Bennie toch echt even gelijk geven. De klim begint supersteil. In 10 kilometer naar 2600 meter, 600 meter klimmen Maar eenmaal boven blijkt het toch echt de moeite waard te zijn geweest. Dan komt de lange afdaling die minstens zoveel moeite kost en ook nog eens 2 buitenbanden.!Afdalen gaat ook erg langzaam vanwege alle keien en gaten. Op een gegeven moment veranderd de weg gewoon in een heuze waterval. Wel komen we nog anderen tegen. Een groep Estlandse mountain bikers , onze twee Turkse motormuizen en 2 jongens van het elftal van de avond ervoor die te paard ons vergezellen tot het dorpje Mele. We zijn downhill wel iets vlotter dan deze rossen ondanks dat ze ons de ganze nacht hebben wakker gehouden.

Vlakbij de pas ligt nog volop sneeuw. (Wederom goed wegdek)

 echt niet gefotoshoped

Twee jongens vergezellen ons met hun paarden en hond.

Die avond kamperen we bij Mele op de meest geniale kampeerplek ooit , mits het niet was gaan onweren stormen en hozen., Werkelijk alles wat niet in fietstassen zat was doorweekt. Nee onze tent is niet meer waterdicht.

Gedist in Vardzia

Vanaf Lentekhi gaat het niet zo lekker. Na enkele tientallen kilometers eindelijk asfalt besluiten we een bergpasje over te steken om zo langs de rivier Rioni naar Kutaisi te fietsen. Verkeerde keuze. De klim naar Orbeli was steil maar nog asfalt. De afdaling was nog steiler met gruwelijk wegdek. Of eigenlijk geen wegdek. En toen we weer op de “ hoofdweg” langs de rivier kwamen bleek dit niet veel beter te zijn. De 55 kilometer langs deze weg leken er wel 200. We hadden de weg gekozen omdat er langs dit traject volgens onze kaart iets meer historische gebouwtjes stonden zoals burchten , kastelen en kerkjes. Maar we hebben er niet een gezien. Wel weer heel mooi, daar niet van maar we konden er maar met moeite van genieten.

Koeien domineren het Georgische verkeer weer. Wel grappig ze gaan voor auto's niet aan de kant maar voor fietsers (die ze niet kennen hier) wel.

 Bij Kutaisi is er dan nog het beroemde Gelati klooster Bagrati cathedraal en Satapli grotten maar het kon ons maar weinig boeien eventjes. We hebben wel veel geregeld. Zo is onze telefoon die niet meer wilde opladen door een kundig vakman gewoon even gesoldeerd onder de microscoop. EN hij doet het weer. Geniaal deze mensen! Ook een biertje drinken op een terras leek ons een goed alternatief in deze snik-hitte. De stad uit ging ook vlotjes. Weer moeten drinken als we een dronken bruiloft stoet tegen komen die ons een gigantische yerrycan wijn aan onze mond zetten. Op weg naar onze volgende bestemming Vardzia nemen we kleine weggetjes om de drukke “ snelweg” te vermijden. Vardzia : Dit rots-klooster gesneden in de steile klif boven de rivier valei is 13 verdiepingen hoog en bevat ongeveer 250 grotten. Het centrale gedeelte en Royaal complex is gesticht tijdens het bewind van koningin Tamar (1184-1213) Zo klinkt de beschrijving ongeveer. Klinkt goed toch? Het was al lang omcirkeld op onze kaart zo van : daar gaan we heen. Het zal wel toeristisch zijn maar ok. Onderweg niks van dat. En ook als we hijgend de berg op fietsen niet 1 toerist te bekennen en veel verbaasde gezichten. Op een gegeven moment komt er een jongen en ik vraag weer: Vardzia? JA Vardzia. Ik sta nu al 10 minuten op An te wachten en om de tijd te doden pak ik het foldertje erbij en laat hem het plaatje zien. Grote ogen. No no, Ara Vardzia Wat? Ara? Niet? Dit is onmogelijk. Da monasteria, maar een ander klooster. Eveneens genaamd : Vardzia. De dorpelingen kunnen hun lach niet inhouden. En geef ze eens ongelijk. De avond kamperen we in het dorp en besluiten we onze plannen te veranderen. We slaan de hoofdstad Tblisi over en gaan extra genieten van Borjomi narional park en daarna alsnog naar Vardzia. EN omliggend gebied wat een van de moosiste in Georgie is en vanaf hier naar Armenie. Dan komen de dorpelingen naar onze tent. Een stuk of 10. Met bier en uiteraard wodka. Ons plan om de volgende dag om 5.00 op te staan vanwege de hitte is gedoemd tot mislukking!