Georgia part 2 and Armenia

 For English see below (jeej, we translated again)

-->

Einzweipolizei

Politie-escort naar de trein!

In Kharagauli verbazen wij er ons weer over hoe overdreven aardig de politie hier in Georgie is. Bijna verdacht. Een agent vergezeld door een andere spreekt ons aan in zeer goed Engels, en legt ons uit dat de weg naar Khashuri in zeer slechte conditie is. Er gaat ook een trein die er een uur over doet (40 km) een heel mooi traject. Hij vertrekt om 14.30. Aangezien het nog maar 11.00 is gaan we naar het etnografisch museum. Alles is in het Georgisch maar er word meteen iemand gebeld en binnen 20 minuten is er een vrouw die Duits spreekt. Al de hele tijd volgt ons de diender die net ook al bij zijn Engels sprekende collega was. Hij blijkt de opdracht te hebben gekregen ons op de trein te zetten die over 4 uur vertrekt. Minstens twee uur blijven we in het museum, zo ook oom agent. Daarna nodigen we onze gids uit voor lunch en oom agent wacht braaf om het hoekje. Daarna weer naar het museum om nog even op internet te gaan. Agent mee. Toen ook nog koffie en gebak met de directrice van het museum. Agent ook. Dan krijgen we eindelijk de lang verwachtte escort naar het station. Hij helpt ons zelfs nog met de fietsen want de treinen zijn hier niet zo fiestvriendelijk als in Nederland. Het is inderdaad een prachtige tocht en de weg die paralel aan het spoor loopt is inderdaad erbarmelijk. Een uur later staan we in Khashuri en fietsen meteen door richting Borjomi.

Overbruggende trein

Borjomi

Dan knallen we door naar Borjomi. Blijven hier 1 dag in guesthouse Marina. Doen de was en internetten. Onze computer bokt em weer eens zwaar dus het gaat voor geen meter. Borjomi is bekend vanwege zijn bronwater. Het water schijnt een geneeskrachtige werking te hebben . Er is koud en warm bronwater. Het smaakt heel apart. Soort zout en zurig. Het koude is wel te doen maar we vinden beiden het warme water niet te drinken. Ze hebben zelfs een waterpark om de bronnen gebouwd waar je voor ongeveer 20 eurocent in mag. Soort Hellendoorn alleen dan in Sovjet stijl. De dag erop verlaten we het dorp voor het gelijknamige national park. We willen er een dag gaan hiken. Maar als we na 15 km aankomen bij 1 van de ingangen van het park begint het te stortregenen en het houdt maar niet meer op. We worden naar binnen geroepen door een omaatje. Meteen krijgen we thee en soep en een boterham. Haar kleinkinderen (15 en 18) zijn er ook. Ze hebben vakentie. Ze spreken goed Engels en wonen in Tblisi. Omdat het maar door blijft gieten biedt de oma ons aan om te blijven. Zelf gaan ze straks naar hun andere huis. (deze is in renovatie) We blijven slapen. En de volgende dag om 8.00 staat er ook nog eens een ontbijt voor ons klaar. De zon schijnt weer en we nemen afscheid.

Fort bij Borjomi

An gaat loos in Borjomi Waterpark (sovjet stilo)

Overal in Georgie veel ouwe geimporteerde Auto's uit NL en DLD

Vardzia

Vardzia

Degene die ons blog volgen hebben de vorige keer gelezen hoe wij van een kouwe kermis thuis kwamen in Vardzia. Nu echter hebben we de ECHTE Vardzia ontdekt en het was onbeschrijvelijk mooi. Daarom gaan we er dus ook niks over schrijven. Wel heb ik een schetsje gemaakt van hoe het er vroeger uit moet hebben gezien.

Vardzia Cow

De ECHTE Vardzia

Ondergronds Vardzia

Armenie

Na Vardzia volgen we een lange valei langzaam naar boven en dan de lange weg over een hoog plateau naar de Armeense grens. Onderweg komen we nog een poolse collega fietser tegen die net uit Iran en Armenie komt. We wisselen ervaringen uit en hij geeft ons de kaart van Iran die we nog niet hadden. DANKJEWEL want die is moeilijk te krijgen zelfs in Iran. Bij het allerlaatste huis voor de grens worden we uitgenodigd door een gezin voor koffie. Het zijn Armenen, net als veel mensen hier in het grensgebied. 

Uitgenodigd in het laatste huis voor de grens met Armenie

Dan de grens over. Dat ging super makkelijk en het visum was zelfs goedkoper dan we op internet gelezen hadden (7 euro) Mijn (Wieger) eerste echte contact met Armenie was er een van fysieke aard (met het asfalt welteverstaan) Na een lange welverdiende afdaling opeens gigantische scheuren in het wegdek en remmen ging niet meer. Eveneens uitklikken met mijn SPD- schoenen niet. Dus BAM. Op wat schrammen, een zere knie en elleboog na valt het mee. We fietsen door naar Gumry waar we overnachten. Dan door naar Spitak ,Vanadzor en Dilizhan richting het meer Sevan. Het landschap is minder spectaculair dan dat van Georgie tot nu toe. Maar dat kan ook niet anders. Armenie bestaat echt alleen uit bergen. Omdat we zo hoog zitten is het wat kaal en opener. Het heeft wel wat. Maar het waait hier echt heel erg hard en we hebben wind tegen. Via Dilizhan besluiten we een mooie omweg te nemen naar Sevan. Zo kunnen we een mooi klooster genaamd Haghartsin bezoeken en fietsen we door een mooie valei naar boven naar het op 2000 meter hoog liggende meer. Dit in plaats van een klim van ongeveer 1000 meter in 12 kilometer. (inclusief een lange tunnel) 

Camperen bij Haghartsin Klooster

Deze mensen zijn woonachtig in een tank!

Het meer is gigantisch inderdaad en we fietsen er bijna helemaal om heen. Kamperen 2 keer aan het meer. 1Keer aan de oostkant. De 2e nacht aan de zuid-west kant vlakbij de oude site Noraguz (een oude begraafplaats met heel veel Pegan en vroeg Christelijke symboliek op de graven).

Armenie was het eerste land ter wereld dat Christelijk werd. We fietsen door de Velden van Khochkars wat volgens onze kaart een “ point of interest is” We willen aan het meer kamperen natuurlijk. En komen hier door allerlei bosjes en kleine zandpaadjes eindelijk weer aan. Aldaar gearriveerd blijken we niet de enige. Er is hier een soort keet met heel veel zuipende en barbequende kerels en kinderen. We worden uitgenodigd voor, laten we zeggen een drankje. Het blijkken (hobby)vissers te zijn. Uiteraard ontaarde het weer in een waar vreet en zuip festijn. Het was heel erg gezellig. In Armenie stoken ze naast de Wodka ook nog eens hele goeie Cognac. En deze vloeide hier ook rijkelijk. 

Barbeque en zuipfestijn met vissers en jochies

De volgende dag met een ietswat te houterig hoofd door naar Martuni en de welbekende “ Selim pas” waar we nog op een Caravanserai uit de tijd van de zijderoutes stuiten. Dit was een stop voor rondtrekkende caravaans waar ze overnachting en eten konden krijgen. Vroeger had je die overal langs de zijderoutes zo ongeveer om de 50 km. (dagafstand) De Selimpas ligt op 2300 meter. Na de afdaling die ongeveer een half uur duurt en 20 km is, zitten we weer op een schamele 1300 meter. Daar verdwijnen onze metertjes die we met zo veel zwoegen geklommen hebben weer als sneeuw voor de zon. Wel een hele mooie valei. We kamperen hier, het is hier duidelijk weer stukken warmer dan boven. De volgende dag begint een hele pittige dag. Met wind tegen weer een pas van 2300 op klimmen. En helaas moeten we constateren dat het verkeer hier in Armenie geen haar beter is dan in buurland Georgie. Het zijn goeie lui hier hoor maar zet ze alstjeblieft niet achter het stuur!!! Uiteraard zijn de Mercedes en Landcruiser rijders net als overal het ergst van allen. Zo dat moest ik even kwijt dankuwel! Inmiddels zitten we na heel veel op en afdalingen in het plaatsje Goris. Heel gemoedelijk plekje met een oud gedeelte met grotten die men nog altijd gebruikt als stallen. We zitten weer even in een Bed and Breakfast en maar goed ook want vannacht was het noodweer. We gaan zometeen naar Tatev fietsen. Een allemachtig prachtig klooster. En dan richting Kapan. Morgen of overmorgen zullen we de Iraanse grans over steken. We hebben er heel veel zin in. We kwamen gister een Braziliaans stel tegen op de fiets die door Iran heen zijn gekomen. Hebben veel goeie verhalen van ze gehoord. Anna heeft zelfs nog een hoofd-doekje van haar cadeau gekregen. Als alles meezit willen we 3 week in Iran blijven, dan als een haas door Turkmenistan (moet wel ivm transit visum) 15 Augustus in Uzbekistan zijn en dan met Anna's verjaardag dat thevens gelijk met suikerfeest is in Samarkant zijn. Op hoop van zege, Inshallah!

English

 

Einzweipolizei.

In Kharagauli we are amazed how friendly the Georgian police is. Almost suspicious. One officer accompanied by another one approaches us in very god English and tells us that the road to Kharagauli is in very bad condition. There is also a train, that will take an hour (40 km) Very nice ride. It will leave at 14.30h. Seeing the fact that it is only 11.00h we are going to the ethnographic museum. Everything is in Georgian but directly someone is being called and 20 minutes later there is a lady who speaks German. The whole time we are being followed by a cop who was also accompanying his English speaking college before. He appeared to have gotten the mission to get us on the train that will leave 4 hours later. At least two hours we stay in the museum. So does the cop. After that we invite our guide for lunch and coffee. Cop waits around the corner. After this back to the museum to do some internet things. Cop follows. We drink coffee with cake with the director of the museum. Cop also coffee. And then, finally he gives us the long awaited escort to the train station and even helps us with our bikes. The trains are not as bike-friendly as in the Netherlands. The ride is indeed very scenic and the road that runs parallel to the track is indeed in very bad shape. An hour later we are in Khashuri and cycle immediately towards Borjomi.

Borjomi

Then we continue to Borjomi. Stay here one day in guest-house Marina. Do laundry and internet. Our computer is not cooperative again so its hard work to even read emails. Borjomi is known for its water which is apparently curing for all kinds of illnesses. There is cold and warm water. It tastes very strange. Sort of salty and sour. The cold one is OK but the warm one.... we don't like it. They even have build a whole theme-park around it (sovjet style) where you can enter for 20 cents The day after we are leaving Borjomi for the evenly called national park. We want to go hiking for a day. But when we arrive at one of the entrances after 15 km it starts raining like crazy. And it doesn' t stop. A granny calls us in the house. Immediately we are getting some thee, soup and a sandwich. Her granddaughters are also there to visit (15 and 18 years old) They have holiday and live in Tblisi. They speak very good English. Because it keeps raining granny offers us to stay. They themselves are going to their other house. (this one is being renovated) We are staying over. The next day at 8.00 there is even a nice breakfast waiting for us. After that we are saying goodbye and the sun is shining again.

Vardzia

Those of you who follow our blog could read last time how we were being fooled by Vardzia. Well now we did discover the REAL Vardzia and it was stunning! We don't have words for it so we won't write about it. I did make a small sketch about how I think it must have looked like in the past.

Armenia

After Vardzia we are following a long valley upstream and than a long road over a high plateau towards the Armenian border. We are approaching a Polish college biker that came out of Iran and Armenia. We exchange experiences and he also gives u a map of Iran which we didn' t have jet and is hard to get, even in Iran, THANKS A LOT!! At the last house before the border we are being invited for coffee by a family. They are Armenian just like most of the people in this border area. Then the border crossing. It was very easy and even cheaper than we had read on the internet (7euro)

My (Wieger) first real contact with Armenia was unfortunately a physical one. (with the tarmac) After a long descend cracks in the tarmac , too late to break and also the spd- shoes didn't come off. BAM. But besides some scratches it wasn't too bad. We are continuing on to Gumry where we spend the night. Than to Spitak, Vanadzor and Dilizhan towards lake Sevan. The landscape is a bit less spectacular than Georgia. Armenia is pure mountains. Because we are much higher (altitude wise) it is more barren and open. It has its charms. But the wind blows like crazy and its a headwind. Via Dilizhan we decide to take a beautiful detour towards Sevan. To visit a cloister named Haghartsin and cycle up a valley, climbing 1300 meters more steadily instead of 1000 meters in 12 km.

The lake is indeed huge and we are cycling almost entirely around it. Camp twice along the lake. Once at the east-side . And the second night at the south-west side nearby the old site Noraguz (an old cementary with lots of pegan and early Christian symbols). Armenia was the first nation who turned into Christianity. We are cycling through the fields of Khochkars what according to our map is “ a poinbt of interest”. Of course we want to camp at the lake. And through a lot of bushes and sand paths we arrive at the shore again. But we are not the only ones there. Lots of barbecuing and drinking men and children are present at their sort of shed. We are being invited for “ a drink”. Of course it ends in a huge drinking and eating session. It was wonderful. In Armenia besides Wodka they also make a delicious Cognac.

Next day we continue with a heavy head towards Martuni and the known “ Selim Pass” where we find a Caravanserai from the silk-road times. This was a stop for Caravans to rest and get food on their way. You could find one about every 50 km back in the days. The pass is at 2300 meter. After de descend that takes about half an hour and 20 m we are back at a lousy 1300 meters. There goes our well earned 1000 meters again. We camp here. It is surely much warmer in the valley. Next day is a heavy one. Beautiful valley but after the junction Getap again climbing till 2300 meters with headwind. Unfortunately we must say that the drivers here are no better than in neighbouring Georgia. Good people here but please don't put them behind the wheel. Of course Mercedes and Landcruiser people (like everywhere in the world) are the worst.

At this moment we are in a place called Goris. Cosy town with an old part with grotto's which they still use as barns. We are in a bed and breakfast which is good because last night was terrible rain and thunderstorms. We are going to Tatev today. A very pretty cloister and than towards Kapan. Tomorow or the day after we will enter Iran. We are looking forward to it. Yesterday we met a Brazilian couple who came from Iran. They had good stories about it.. Anna even got a head- scarve from the girl. If everything goes well we will be in Iran for 3 weeks, than rush through Turkmenistan (because of the 5 day transit visum) and enter Uzbekistan the 15th. And we will be in Samarkant the 19th of August. Anna's birthday and the Eid-e-Fitr, which is the end of Ramadan. We hope it will work out. Inshallah!