For English see below (jeej, we translated again)
In Kharagauli verbazen wij er ons weer
over hoe overdreven aardig de politie hier in Georgie is. Bijna
verdacht. Een agent vergezeld door een andere spreekt ons aan in zeer
goed Engels, en legt ons uit dat de weg naar Khashuri in zeer slechte
conditie is. Er gaat ook een trein die er een uur over doet (40 km)
een heel mooi traject. Hij vertrekt om 14.30. Aangezien het nog maar
11.00 is gaan we naar het etnografisch museum. Alles is in het
Georgisch maar er word meteen iemand gebeld en binnen 20 minuten is
er een vrouw die Duits spreekt. Al de hele tijd volgt ons de diender
die net ook al bij zijn Engels sprekende collega was. Hij blijkt de
opdracht te hebben gekregen ons op de trein te zetten die over 4 uur
vertrekt. Minstens twee uur blijven we in het museum, zo ook oom
agent. Daarna nodigen we onze gids uit voor lunch en oom agent wacht
braaf om het hoekje. Daarna weer naar het museum om nog even op
internet te gaan. Agent mee. Toen ook nog koffie en gebak met de
directrice van het museum. Agent ook. Dan krijgen we eindelijk de
lang verwachtte escort naar het station. Hij helpt ons zelfs nog met
de fietsen want de treinen zijn hier niet zo fiestvriendelijk als in
Nederland. Het is inderdaad een prachtige tocht en de weg die paralel
aan het spoor loopt is inderdaad erbarmelijk. Een uur later staan we
in Khashuri en fietsen meteen door richting Borjomi.
Borjomi
Dan knallen we door naar Borjomi.
Blijven hier 1 dag in guesthouse Marina. Doen de was en internetten.
Onze computer bokt em weer eens zwaar dus het gaat voor geen meter.
Borjomi is bekend vanwege zijn bronwater. Het water schijnt een
geneeskrachtige werking te hebben . Er is koud en warm bronwater. Het
smaakt heel apart. Soort zout en zurig. Het koude is wel te doen maar
we vinden beiden het warme water niet te drinken. Ze hebben zelfs een
waterpark om de bronnen gebouwd waar je voor ongeveer 20 eurocent in
mag. Soort Hellendoorn alleen dan in Sovjet stijl. De dag erop
verlaten we het dorp voor het gelijknamige national park. We willen
er een dag gaan hiken. Maar als we na 15 km aankomen bij 1 van de
ingangen van het park begint het te stortregenen en het houdt maar
niet meer op. We worden naar binnen geroepen door een omaatje.
Meteen krijgen we thee en soep en een boterham. Haar kleinkinderen
(15 en 18) zijn er ook. Ze hebben vakentie. Ze spreken goed Engels
en wonen in Tblisi. Omdat het maar door blijft gieten biedt de oma
ons aan om te blijven. Zelf gaan ze straks naar hun andere huis.
(deze is in renovatie) We blijven slapen. En de volgende dag om 8.00
staat er ook nog eens een ontbijt voor ons klaar. De zon schijnt weer
en we nemen afscheid.
Fort bij Borjomi |
Degene die ons blog volgen hebben de
vorige keer gelezen hoe wij van een kouwe kermis thuis kwamen in
Vardzia. Nu echter hebben we de ECHTE Vardzia ontdekt en het was
onbeschrijvelijk mooi. Daarom gaan we er dus ook niks over schrijven.
Wel heb ik een schetsje gemaakt van hoe het er vroeger uit moet
hebben gezien.
Vardzia Cow |
Na Vardzia volgen we een lange valei
langzaam naar boven en dan de lange weg over een hoog plateau naar de
Armeense grens. Onderweg komen we nog een poolse collega fietser
tegen die net uit Iran en Armenie komt. We wisselen ervaringen uit en
hij geeft ons de kaart van Iran die we nog niet hadden. DANKJEWEL
want die is moeilijk te krijgen zelfs in Iran. Bij het allerlaatste
huis voor de grens worden we uitgenodigd door een gezin voor koffie.
Het zijn Armenen, net als veel mensen hier in het grensgebied.
Dan de
grens over. Dat ging super makkelijk en het visum was zelfs goedkoper
dan we op internet gelezen hadden (7 euro) Mijn (Wieger) eerste echte
contact met Armenie was er een van fysieke aard (met het asfalt
welteverstaan) Na een lange welverdiende afdaling opeens gigantische
scheuren in het wegdek en remmen ging niet meer. Eveneens uitklikken
met mijn SPD- schoenen niet. Dus BAM. Op wat schrammen, een zere knie
en elleboog na valt het mee. We fietsen door naar Gumry waar we
overnachten. Dan door naar Spitak ,Vanadzor en Dilizhan richting het
meer Sevan. Het landschap is minder spectaculair dan dat van Georgie
tot nu toe. Maar dat kan ook niet anders. Armenie bestaat echt alleen uit bergen. Omdat
we zo hoog zitten is het wat kaal en opener. Het heeft wel wat. Maar
het waait hier echt heel erg hard en we hebben wind tegen. Via
Dilizhan besluiten we een mooie omweg te nemen naar Sevan. Zo kunnen
we een mooi klooster genaamd Haghartsin bezoeken en fietsen we door
een mooie valei naar boven naar het op 2000 meter hoog liggende
meer. Dit in plaats van een klim van ongeveer 1000 meter in 12
kilometer. (inclusief een lange tunnel)
Uitgenodigd in het laatste huis voor de grens met Armenie |
Camperen bij Haghartsin Klooster |
Deze mensen zijn woonachtig in een tank! |
Het meer is gigantisch inderdaad en we
fietsen er bijna helemaal om heen. Kamperen 2 keer aan het meer.
1Keer aan de oostkant. De 2e nacht aan de zuid-west kant vlakbij de
oude site Noraguz (een oude begraafplaats met heel veel Pegan en
vroeg Christelijke symboliek op de graven).
Armenie was het eerste land ter wereld
dat Christelijk werd. We fietsen door de Velden van Khochkars wat
volgens onze kaart een “ point of interest is” We willen aan het
meer kamperen natuurlijk. En komen hier door allerlei bosjes en
kleine zandpaadjes eindelijk weer aan. Aldaar gearriveerd blijken
we niet de enige. Er is hier een soort keet met heel veel zuipende en
barbequende kerels en kinderen. We worden uitgenodigd voor, laten we
zeggen een drankje. Het blijkken (hobby)vissers te zijn. Uiteraard
ontaarde het weer in een waar vreet en zuip festijn. Het was heel erg
gezellig. In Armenie stoken ze naast de Wodka ook nog eens hele goeie
Cognac. En deze vloeide hier ook rijkelijk.
Barbeque en zuipfestijn met vissers en jochies |
De volgende dag met een ietswat te
houterig hoofd door naar Martuni en de welbekende “ Selim pas”
waar we nog op een Caravanserai uit de tijd van de zijderoutes
stuiten. Dit was een stop voor rondtrekkende caravaans waar ze
overnachting en eten konden krijgen. Vroeger had je die overal langs
de zijderoutes zo ongeveer om de 50 km. (dagafstand) De Selimpas ligt
op 2300 meter. Na de afdaling die ongeveer een half uur duurt en 20
km is, zitten we weer op een schamele 1300 meter. Daar verdwijnen
onze metertjes die we met zo veel zwoegen geklommen hebben weer als
sneeuw voor de zon. Wel een hele mooie valei. We kamperen hier, het
is hier duidelijk weer stukken warmer dan boven. De volgende dag
begint een hele pittige dag. Met wind tegen weer een pas van 2300 op
klimmen. En helaas moeten we constateren dat het verkeer hier in
Armenie geen haar beter is dan in buurland Georgie. Het zijn goeie
lui hier hoor maar zet ze alstjeblieft niet achter het stuur!!!
Uiteraard zijn de Mercedes en Landcruiser rijders net als overal het
ergst van allen. Zo dat moest ik even kwijt dankuwel! Inmiddels
zitten we na heel veel op en afdalingen in het plaatsje Goris. Heel
gemoedelijk plekje met een oud gedeelte met grotten die men nog
altijd gebruikt als stallen. We zitten weer even in een Bed and
Breakfast en maar goed ook want vannacht was het noodweer. We gaan
zometeen naar Tatev fietsen. Een allemachtig prachtig klooster. En
dan richting Kapan. Morgen of overmorgen zullen we de Iraanse grans
over steken. We hebben er heel veel zin in. We kwamen gister een
Braziliaans stel tegen op de fiets die door Iran heen zijn gekomen.
Hebben veel goeie verhalen van ze gehoord. Anna heeft zelfs nog een
hoofd-doekje van haar cadeau gekregen. Als alles meezit willen we 3
week in Iran blijven, dan als een haas door Turkmenistan (moet wel
ivm transit visum) 15 Augustus in Uzbekistan zijn en dan met Anna's
verjaardag dat thevens gelijk met suikerfeest is in Samarkant zijn.
Op hoop van zege, Inshallah!
English
Einzweipolizei.
In Kharagauli we are amazed how
friendly the Georgian police is. Almost suspicious. One officer
accompanied by another one approaches us in very god English and
tells us that the road to Kharagauli is in very bad condition. There
is also a train, that will take an hour (40 km) Very nice ride. It
will leave at 14.30h. Seeing the fact that it is only 11.00h we are
going to the ethnographic museum. Everything is in Georgian but
directly someone is being called and 20 minutes later there is a lady
who speaks German. The whole time we are being followed by a cop who
was also accompanying his English speaking college before. He
appeared to have gotten the mission to get us on the train that will
leave 4 hours later. At least two hours we stay in the museum. So
does the cop. After that we invite our guide for lunch and coffee.
Cop waits around the corner. After this back to the museum to do some
internet things. Cop follows. We drink coffee with cake with the
director of the museum. Cop also coffee. And then, finally he gives
us the long awaited escort to the train station and even helps us
with our bikes. The trains are not as bike-friendly as in the
Netherlands. The ride is indeed very scenic and the road that runs
parallel to the track is indeed in very bad shape. An hour later we
are in Khashuri and cycle immediately towards Borjomi.
Borjomi
Then we continue to Borjomi. Stay here
one day in guest-house Marina. Do laundry and internet. Our computer
is not cooperative again so its hard work to even read emails.
Borjomi is known for its water which is apparently curing for all
kinds of illnesses. There is cold and warm water. It tastes very
strange. Sort of salty and sour. The cold one is OK but the warm
one.... we don't like it. They even have build a whole theme-park
around it (sovjet style) where you can enter for 20 cents The day
after we are leaving Borjomi for the evenly called national park. We
want to go hiking for a day. But when we arrive at one of the
entrances after 15 km it starts raining like crazy. And it doesn' t
stop. A granny calls us in the house. Immediately we are getting some
thee, soup and a sandwich. Her granddaughters are also there to visit
(15 and 18 years old) They have holiday and live in Tblisi. They
speak very good English. Because it keeps raining granny offers us to
stay. They themselves are going to their other house. (this one is
being renovated) We are staying over. The next day at 8.00 there is
even a nice breakfast waiting for us. After that we are saying
goodbye and the sun is shining again.
Vardzia
Those of you who follow our blog could
read last time how we were being fooled by Vardzia. Well now we did
discover the REAL Vardzia and it was stunning! We don't have words
for it so we won't write about it. I did make a small sketch about
how I think it must have looked like in the past.
Armenia
After Vardzia we are following a long
valley upstream and than a long road over a high plateau towards the
Armenian border. We are approaching a Polish college biker that came
out of Iran and Armenia. We exchange experiences and he also gives u
a map of Iran which we didn' t have jet and is hard to get, even in
Iran, THANKS A LOT!! At the last house before the border we are
being invited for coffee by a family. They are Armenian just like
most of the people in this border area. Then the border crossing. It
was very easy and even cheaper than we had read on the internet
(7euro)
My (Wieger) first real contact with
Armenia was unfortunately a physical one. (with the tarmac) After a
long descend cracks in the tarmac , too late to break and also the
spd- shoes didn't come off. BAM. But besides some scratches it wasn't
too bad. We are continuing on to Gumry where we spend the night. Than
to Spitak, Vanadzor and Dilizhan towards lake Sevan. The landscape is
a bit less spectacular than Georgia. Armenia is pure mountains.
Because we are much higher (altitude wise) it is more barren and
open. It has its charms. But the wind blows like crazy and its a
headwind. Via Dilizhan we decide to take a beautiful detour towards
Sevan. To visit a cloister named Haghartsin and cycle up a valley,
climbing 1300 meters more steadily instead of 1000 meters in 12 km.
The lake is indeed huge and we are
cycling almost entirely around it. Camp twice along the lake. Once at
the east-side . And the second night at the south-west side nearby
the old site Noraguz (an old cementary with lots of pegan and early
Christian symbols). Armenia was the first nation who turned into
Christianity. We are cycling through the fields of Khochkars what
according to our map is “ a poinbt of interest”. Of course we
want to camp at the lake. And through a lot of bushes and sand paths
we arrive at the shore again. But we are not the only ones there.
Lots of barbecuing and drinking men and children are present at
their sort of shed. We are being invited for “ a drink”. Of
course it ends in a huge drinking and eating session. It was
wonderful. In Armenia besides Wodka they also make a delicious
Cognac.
Next day we continue with a heavy head
towards Martuni and the known “ Selim Pass” where we find a
Caravanserai from the silk-road times. This was a stop for Caravans
to rest and get food on their way. You could find one about every 50
km back in the days. The pass is at 2300 meter. After de descend that
takes about half an hour and 20 m we are back at a lousy 1300 meters.
There goes our well earned 1000 meters again. We camp here. It is
surely much warmer in the valley. Next day is a heavy one. Beautiful
valley but after the junction Getap again climbing till 2300 meters
with headwind. Unfortunately we must say that the drivers here are no
better than in neighbouring Georgia. Good people here but please
don't put them behind the wheel. Of course Mercedes and Landcruiser
people (like everywhere in the world) are the worst.
At this moment we are in a place called
Goris. Cosy town with an old part with grotto's which they still use
as barns. We are in a bed and breakfast which is good because last
night was terrible rain and thunderstorms. We are going to Tatev
today. A very pretty cloister and than towards Kapan. Tomorow or the
day after we will enter Iran. We are looking forward to it. Yesterday
we met a Brazilian couple who came from Iran. They had good stories
about it.. Anna even got a head- scarve from the girl. If everything
goes well we will be in Iran for 3 weeks, than rush through
Turkmenistan (because of the 5 day transit visum) and enter
Uzbekistan the 15th. And we will be in Samarkant the 19th of August.
Anna's birthday and the Eid-e-Fitr, which is the end of Ramadan. We
hope it will work out. Inshallah!
Wat een prachtige verhalen weer. Geweldig dat ik/we via jullie blog dit ook mee mogen maken.
BeantwoordenVerwijderenBen benieuwd naar jullie volgende verhaal.