Karakol adventure

Begin van de klim / start of the pass

For the English text see below!!

En wij waren tot voorkort nog wel bezorgd dat we niks bijzonders te melden hadden voor op het blog.

We zijn van Bishkek naar de oostkant van het gigantische meer Issik Kul gefietst. Naar Karakol  om precies te zijn. Samen met Darren (een Canadees) en Leen en Marjan (de twee Belgische dames) Een dag werden we zelfs nog vergezeld door Timon (uit Utrecht) en Mark (een Engelsman) en fietstten we met een waar leger door Kirgizie. We wilden in Karakol  een paar dagen hiken door de bergen met z'n allen. Maar Darren heeft knie problemen en werd ook nog eens ziek. Leen en Marjan moesten zondag in de bewoonde wereld zijn vanwege plechtigheden, dus besloten we met z'n tweeen te gaan. 

troep fietsers / cycle troopers

can you find the cyclists??

Je moet wat over hebben voor een mooie kampeerspot / It takes some effort to find a nice campingspot!

Lake Issik Kul

Why do we always find 1 shoe?

Swimming

               

Respect voor alle outdoor freaks die een legitieme reden hebben om ons watjes te vinden als we zeggen dat dit het meest extreme is wat we ooit gedaan hebben. En we deden het louter om jullie weer eens wat interessants te kunnen melden. Dankjewel. Die zaterdag verwisselden wij op onze fietsschoenen de spd-plaatjes voor “ wandelplaatjes” , huurden een paar grote knapzakken en kochten een hele berg eten en een fles wodka tegen de kou. Een Zwitserse jongen in het hostel verklaarde ons voor gek dat we zoveel eten meenamen voor 4 a 5 dagen. 

We hadden zo veel te veel gewicht en zoveel eet je nooit op. We gaan deels dezelfde route doen als deze Zwitser Eus en z'n vriendin Amy een week geleden gedaan hebben. We beginnen in het dorp Dzjeti Ogus en gaan vanaf het health resort aldaar de valei in naar boven. Echt ongelooflijk mooi hier. Super groene weiden met op de achtergrond de  monsterlijke besneeuwde bergen. Die wij over zouden gaan. 

Het plan was om de Teleti pas over te gaan van 3700 meter, dan de wat commercielere Karakol pas door te steken om vervolgens nog een pas over te steken naar de bekende warm water bronnen hier. Vanaf daar weer terug naar Karakol. 

gezelligheid in het hostel in Karakol / cozyness in the hostel in Karakol

De eerste dag ging lekker langzaam omhoog en we voelden de backpacks inderdaad al striemen. Veel eten dus maar om het gewicht te reduceren. Als we tegen de avond stoppen zitten we al aardig hoger. Er ligt hier en daar al wat sneeuw. We kamperen vlakbij een yurd en we worden al snel uitgenodigd voor thee, maar als we klaar zijn met eten en een paar goeie slokken wodka hebben genomen zijn we al veel te moe. 

een echte hiker / a real hiker

waar is de Milkakoe?? / Where did the Milka cow go?

hoofd draaien aub / rotate your head please

kamperen in de sneeuw / camping in the snow

De volgende dag worden we weer door hen  uitgenodigd als we helemaal naar de overkant van de rivier lopen om in het enige plekje waar de zon al is onze havermout naar binnen werken. Het is heerlijk warm in de yurd. Er staat een houtkachel net als thuis. En we krijgen een lekker 2e ontbijt. De vrouw des huizes kijkt wel een beetje verbaast als we zeggen dat we de Taleti pas over gaan. 

Maar haar man en z' n zwager zeggen zo iets als: ow dan zien we elkaar nog wel. En ja hoor. Na een paar uur naar boven geploeterd te hebben komen er 2 mannen te paard aan. Een van hen neemt Anna's tas nog een stuk over. We lopen hier al in de verse sneeuw die vorige week is gevallen en moeten talloze stroompjes over springen. 

Dan komen we bij het steile stuk. We houden even pauze met onze nieuwe Kirgizische vrienden en denken dat ze zo wel terug zullen rijden. 

dit is nog niks / this is nothing yet..

Maar ze gaan mee naar boven! Ongeveer een half uur klimmen we met hen naar boven en Anna geeft na drie keer aandringen nog eens haar zware tas af aan de behulpzame Kirgiz. Dan gaan ze allebei een andere kant op en het is ons niet duidelijk waarom. Vanaf een ander pad schreeuwt de ene man iets onverstaanbaars zo van: “ nee niet hier” en maakt een gebaar alsof hij aan het zwemmen is. We volgen na lang aarzelen de andere man dus maar. Plotseling komt er een hele kudde paarrde aan gerend, opgejaagd door de man die net nog aan de andere kant stond. Dat was dus de reden waarom ze naar boven moesten. De paarden moeten terug het dal in voor de winter. De mannen geven nog wat vage instructies en vanaf hier staan we er weer alleen voor. Het ziet er niet veelbelovend uit en er is hier echt veel sneeuw gevallen. Maar we besluiten toch door te gaan. We denken eigenlijk dat we al bijna aan de top zijn. Mooi niet. Eindeloos lang klimmen we steil naar boven.  Door alle sneeuw zie je niet waar je loopt en we proberen zoveel mogelijk langs stenen te klimmen omdat hier de sneeuw niet zo diep is. Elke keer als we er bijna denken te zijn blijkt het nog verder te zijn. 

Dan komt er weer een redelijk vlak stuk waar het officiele pad waarschijnlijk liep en we weten nu meteen waarom onze compagnon een zwem gebaar maakte. Er ligt hier zoveel sneeuw dat we er tot onze middel in wegzakken.  

tot de knieen in de snei / till the knees in the snow

ons pad / our trail

Daar sta je dan met de fietsschoenen en zware knapzakken. Terug dan maar ? Nee toch maar niet. Nog een klein stukkie. Dat kleine stukje duurde dus nog minstens een uur. Eerst zwemmen door de sneeuw op het platte stuk niet wetend hoever je bij de volgende stap weer wegzakt en dan nog een super steil stuk omhoog waar dan wel wat minder sneeuw ligt. Eindelijk zitten we aan de top. Het is al 17.00 uur nu.  

 Wel een machtig uitzicht! Maar koud en er is geen zon meer aan de andere kant. Gauw naar beneden dan maar om lager te kunnen kamperen. Er ligt hier nog meer sneeuw en de afdaling is steil. We proberen nog ons grondzijl als slee te gebruiken en heel even gaat dat best goed. We rennen of zwemmen als halve garen naar beneden maar we komen niet zo heel erg ver voor het bijna donker is. 

uitzicht vanaf de top / view from the summit

Dat word dus kamperen in de sneeuw. Na een snelle maaltijd van Noodles en Wodka proberen we te slapen. Mooi niet dus. Het is echt ijskoud. Anna is gelukkig nog zo slim geweest een isolatiedeken mee te nemen uit de ehbo kid maar dit mocht ook niet baten. De volgende ochtend als het weer licht is blijkt dat onze natte schoenen natuurlijk een klomp ijs zijn geworden en we ze niet eens aan krijgen. Er zit niks anders op om een vuurtje te maken en geduldig te wachten tot ze ontdooien.

bevroren schoenen / frozen shoes

Eindelijk kunnen we verder. Die spierpijn is niet te harden! En als we denken dat we nu een gemakkelijker parcour voor de boeg hebben, hebben we het mis. De sneeuw is wel iets minder hier maar nu mogen we over gladde half-besneeuwde stenen heen en dat gaat niet zo goed met stijve poten. We besluiten de volgende pas over te slaan en direct via de Karakol valei terug te keren, maar we doen er nog uren over om in de Karakol valei te komen. 

het pad is weer zichtbaar / the trail is visible again

eindelijk bijna geen sneeuw meer / finaly now snow anymore

 

Dan is het nog ongeveer 18 kilometer langzaam naar beneden. Daarom kamperen we nog eens. Maken een houtvuurtje en gaan lekker genieten en koken. Het is hier al weer stukken aangenamer.  De volgende dag vroeg weer in de benen voor de lange weg naar beneden. Het blijkt dat je voor de Karakol valei dik entree moet betalen. 6 dollar pp plus nog 3 voor een tent. Daar hadden we helemaal niet op gerekend want eigenlijk zouden we de valei alleen oversteken en niet langs de ingang gaan. Zoveel geld hebben we helemaal niet bij ons. Maar op de kaart zien we dat er vlak voor de ingang een bruggetje naar de andere kant van de rivier loopt en een pad dat ook het stadje ingaat. Die nemen we, en zo sneaken we langs de controlepost. Maar vlak voor het stadje komt er een dure jeep aangescheurd en ja hoor: park rangers. In plaats van afval opruimen dat overal verzaait ligt in deze vallei gaan ze ons lastig vallen en laten ons stoer hun badges zien. Betalen ja! 500. Maar daar hebben we helemaal geen zin in , Nou ok 400. We graaien stom en traag in onze beurs en halen  er 120 som uit (2 euro ongeveer) en alle munten die er nog inzitten. Zo, dit is alles wat we hebben. De stoere ranger pakt de 120 geeft mij 20 terug zegt Good luck en scheurt er weer vandoor. Mooi daar zijn we vanaf. Dat scheelt weer 10 dollar. 

Karakol valei / Karakol valley

Karakol valei / Karakol valley

 

Als we eindelijk in het dorp komen zijn we onze 10 dollar echter al weer kwijt. Nog helemaal moe van de tocht wisselen we onze nog uit Nederland meegenomen reserve euro's in voor een belachelijke koers. Puur omdat we niet aan het opletten waren. Helaas.  We gaan terug naar het yurdkamp waar we sliepen en gaan nu niet de tent opzetten maar een kamer nemen. En zo slapen we voor het eerst sinds Tashkent weer eens in een echt bed. Heerlijk!

English

And a few days ago we were still afraid that we didn't have anything exiting to tell you on our blog!

From Bishkek we cycled to the east side of the huge lake of Issik Kul. To Karakol. Together with Darren (a Canadian) and the two Belgians girls Leen and Marjan. One day we were even accompanied by two other cyclist: Timon from Utrecht and Mark, an English guy; and so were we cycling Kirgystan with a real cycle-army. We were planning on hiking around Karakol together. But Darren had knee-problems and also got ill and the Belgian ladies had some official stuff coming up on Sunday so we've decided to go with the two of us.

Respect for all outdoor-freaks who have an legitimate reason to call us pussies if we say that this is the most extreme thing we have ever done. And we just did it for a narrative reason (our blog.) Thanks! That Saturday we changed our SPD patches for hiking patches on our cycle shoes and rented some backpacks, bought a shitload of food and a bottle of vodka against the cold. A Swiss guy in the hostel said we were crazy to bring to much food. We would be to damn heavy and would never eat that much in 4 or 5 days. We were partly gonna do the same route as this Swiss guy Eus and his girlfriend Amy  did a week ago. We are starting in the town of Dzjeti Ogus and from the health resort there we are hiking up the valley. Gorgeous views of green fields with high alpine mountains with snow which we were about to conquer.  The plan was to cross the Teleti pass of 3700 meter and then cross the more commercial valley of Karakol to climb another pass to the well known hot-springs in the valley behind it. The first day the path winded up slowly and indeed we already felt our backpacks hurting a bit. So we had to eat a lot for the sake of weight reduction! When we are stopping with the approach of the evening we are already pretty high and there is already some snow here.. We are camping next to a yurt and we are invited for thee. But after having had diner and some vodka we are already too tired. The next morning they invite us again when we are crossing the river towards the only spot with sunlight to have our oats devoured. Its nice and warm inside the yurt with a wood stove. Just like home.  And we are given a second breakfast. The women is looking a bit surprised when we say we are going to cross the Teleti pass. But her husband and his brother in law are saying something like: Oh, than we will see each other again today. And indeed, after a few hour climbing we see two man on horses approaching.

One of them even takes over Anna's bag for a while. We are already walking in the snow here which fell last week and we have to jump countless little streams. We are taking a short break with our new Kirghiz friends and we thought they would head back after. But they are joining us up the mountain. About half an hour we are climbing up with them and after 3 times offering Anna gives her heavy bag to one of the helpful guys again. Than they both go a different direction and we have no idea why. One of them screams something from another hill. Something like: “ no not here:” and makes a sign like he is swimming. We are hesitating but follow the other man. Then suddenly there is a big herd of horses coming towards us .Chased by the man who was just at the other hill. So that's the reason they got all the way up here. The horses had to be brought back into the valley before winter kicks in. The men gave us some last instructions and said goodbye. From here we are all alone again. It is not looking promising, but we continue. Actually we think we must be almost at the top. Endless climbing steep up the snowy hill. Because of all the snow you don't see where you are walking and we try to follow rocks as much as possible because the snow is less deep there. Every time we think we are almost there it appears to be untrue. Then we approach a leg which is more flat and where we think the official trail must have been. But now it becomes clear why the man was making the swimming sign. There is so much snow that we sink away until our middle.

There we are with our cycling shoes and our heavy bags. Go back? NO we are not. A little bit more. But that little bit took another hour at least. First swimming through the snow at the flat bit. Not knowing how far you would sink away the next step. And then a very steep bit with a bit less snow. Finally we are at the top. It is already 17.00 now. The view is magnificent but it is already getting cold and there is no sunlight here. Quickly downhill then to camp much lower than this. There is even more snow here and it is steep. We are trying to use our tent-sail as a slide and for a little while it is working alright. Like crazy man we run down the slope but were are not getting far before darkness. So we camp in the snow and eat a meal of noodles and vodka. We try to sleep, but we can not. It is so damn cold. Anna was so smart to bring the aluminum emergency blanket from the first aid kid but it didn't help. Next morning, with sunrise we discover that our wet shoes had obviously become ice and we cant put them on. We have no choice but making a fire and defrost our shoes patiently. Finally we can continue. The sore muscles are unbearable. We thought to have easier terrain to conquer now, but we are wrong. The snow is less here but we have to jump half snowy rocks along the river now and thats not going so well with our stiff legs.

We decide to take the Karakol valley back to town and leave the second pass for what it is. It takes hours more to reach the valley though. From here it is another 18 kilometer until town. We decide to camp again and enjoy. It is already much more agreeable here and we make a wood-fire and cook some nice food.

Next morning an early start for the long way down. It appears that there is a 6 dollar entrance fee for the park and another 3 dollar for a tent. But we didn't count on that. Actually we don't even have that much on us. But on our map it appears that there is a bridge to the other side and a small path that also leads towards town. So we take that and sneak past the control post. But just before town an expensive jeep is crossing towards us with high speed, and yes: Park rangers. Instead of cleaning up the abundance of trash in the park they are harassing poor people like us for a fee. Pay! 500 Som. But we totally don't feel like paying them. So are slowly and confused reaching into our purse and show them 120 Som (about 3 dollar) and some coins. The driver  takes the 120 gives us 20 back and says: “Good luck”  before he rushes away. Nice, we got rid of them easily.   

But in town we already wasted our 10 bucks again. Totally exhausted from the trip we are changing some back up euro's which we brought from home for a ridiculous rate. Just because we did not pay attention. Unfortunately. We go back to the yurt camp where we were before and don't pitch our tent. We take a room. And so we sleep in a real bed again for the first time since Tashkent. Excellent!!

Het wonderschone Kirgizie en bijna in China..woohoo

 
for english see below the dutch text! Thanks!!

Registan Samarkand

Hallo beste mensen. We hebben weer een flinke afstand overbrugt en zijn inmiddels in de Kirgizische hoofdstad Bishkek. Vanaf de Uzbeekse stad Bukhara via de eindeloze katoenvelden van Uzbekistan waar we flink doorgeknald hebben naar Samarkand. Van Samarkand hadden we hele hoge verwachtingen . Misschien wel iets te hoog. Anna’s verjaardag was helaas een beetje een domper. Vol moed hadden we wat bier ingeslagen om samen met gezellige mede reizigers in ons hostel Bahodir te gaan opdrinken. Maar opeens wordt Wieger niet lekker. De komende twee dagen weer ziek. Het moet aan het eten liggen. In Bahodir heeft bijna iedereen problemen met de stoelgang. Misschien komt het wel van het eten in het hostel waar veel mensen lekker aan het diner zitten elke avond. Er zijn een aantal hele impostante gebouwen zoals het Registan. Maar helaas word je binnen bijna belaagd door verkopers van sjaaltjes en andere prularia. 

Registan Samarkand

Registan Samarkand

Registan Samarkand

Registan Samarkand

Voor sjaaltjes is het in Uzbekistan vooralsnog een beetje te warm. Dus het fietsen geschied ook hier vooral ‘s morgens heel vroeg en dan laat in de middag weer tot in de avond. Tussen de middag is het in de schaduw bivakeren. De Uzbeek is doorgaans bijzonder nieuwsgierig. Helaas is ons Russisch zeer slecht. Maar we begrijpen de meeste vragen inmiddels. Zelfs al voor de vraag gesteld is, gezien het altijd dezelfde vragen zijn die gesteld worden. Het gesprek begint altijd met 'от куда/ otkuda'. Waar komde gij vandoan? Vervolgens 'Kudai'; waar ga je heen? 'Jena?' 'Is dat je vrouw? En 'skolka stoit velocipet'? 'hoeveel kost die fiets. Dat zijn dus de woorden die wij eruit kunnen pikken. Zodra je even stil staat of even onder een boompje aan het uit blazen bent word je meteen weer door een heel leger Uzbeken “ ge-Otkudaat”

Broodjes bakken in leemoven

Typisch landschap in Uzbekistan

 

Nog half ziek en op halve krachten gaan we dan toch maar weer verder. Vaak gaat het wel weer als je toch rustig aan verder gaat en niet in bed blijft liggen. En na een dag is het wel weer beter. We zijn op weg naar de hoofdstad Tashkent. Weer door saai inspiratieloos landschap met eindeloze katoenvelden. Na een doorsnee pauze onder wat boompjes en onder de Otkuda vragende Uzbeken die zelfs als je ligt te slapen nog een interview met je willen afnemen gaan we er weer tegen aan. En dan komen we een Engelse gast tegen: Leo. Op een old-school fiets. Heel basic. Houtjetouwtje-ducked-tape-tie-rip stijl. Piramide van tassen achterop omdat een van zn voordragers is afgebroken, banden eromheen geknupt. Wow zo’n verschijning hebben we nog niet gezien. We voelen ons opeens helemaal niet meer zo Do it yourself. Vergeleken bij Leo lijken we wel tip-top Duitsers met schone tassen en schone fietsen. Ook heeft Leo een bidon met motor olie aan z’n stuur hangen waarmee bij van tijd tot tijd z’n ketting besproeid. Leo, zeg ik: Wat jij nu net op je ketting hebt gespoten, daar doe ik een half jaar mee voor ons tweeen. Ah dat verklaard ook waarom er een kilo modder aan mijn derailleur kleeft. Maar schakelen gaat gek genoeg nog prima. Het is niet te geloven. 

Lekker in bad!

We fietsen een paar dagen met elkaar. Leo is wel echt een bikkel. Hij is in Baku de Kaspische zee overgestoken en via Kazachstan door Karakalpakstan naar Uzbekistan gefietst. Een barre woestijn. Snikheet en een hele slechte weg. Leo weigert te liften. Zelfs daar. Als je Uzbekistan inkomt moet je je binnen 3 dagen registreren in een hotel. De eerste is in Nukus. Een race tegen de klok. Net als Turkmenistan. In Uzbekistan moet je je sowieso elke 72 uur registreren. Super irritant, vooral als je op de fiets bent. Soms word er niet naar gevraagd maar sommige mensen zijn echt de sjaak geweest hier en een Fransman zelfs een week vast gezet en het land uit gezet. Leo heeft het bij 2 registraties gelaten en in Tashkent word hij geweigerd bij het hotel omdat zn registraties niet compleet zijn. Weer een van de zoveelste rare dingen in dit rare land.

Om nog maar wat rare dingen te noemen; als we in Tashkent diesel willen halen om de brandertjes eens goed schoon te maken blijkt dat dit in de hele stad niet te krijgen is. En het blijkt dat in het metrostation de poortjes, als je er doorgaat niet voor je open gaan maar juist keihard dicht, wat resulteerde in een dikke blauwe plek op Anna’ s toch al zo zere benen. Alles is zo maf hier en niks is gemakkelijk. In Iran en Turkije bestaat het woord probleem volgens ons gewoon niet. Hier is alles Problem! Overal word je aangehouden voor paspoort controle bij de vele controle posten in the middle of nowhere. Gewoon omdat ze even een praatje met je willen maken. Otkuda? Als we weer gestopt worden vraagt de agent in kwestie 'registratie?!' Anna roept vrolijk 'Zdrasti' (hallo in het Russisch) terug en fietst hard door. Gelukkig is het veel te warm voor ze om een spannende achtervolging in te zetten. 

Uzbekistan hotel Tashkent

Tashkent.

 

Het noorden van de Ferghana Valei richting de grens met Kirgizie is wel wat mooier. De grenspost die we nemen is heel erg rustig. Je ziet niet eens dat het een grens is. De Uzbeken stellen helemaal niet zoveel vragen, maar eentje kan Frans en dat wil hij ook graag even laten merken. Op zich maakt dat alles wel even wat makkelijker. En na hem nog een paar complimentjes te hebben gegeven mogen we opeens door. Aan de Kirgizische kant worden we met tromgeroffel en trompet-geblaas ontvangen! Een reusachtige douanier wil ook nog even met ons op de foto. We krijgen nog net geen wodka. Deze grens wordt blijkbaar nooit genomen door buitenlanders. Die gebruiken een andere grens die helemaal niet op onze kaart staat. Hmm voor niks 50 kilometer omgefietst. Maar ja, dit ging wel als gesmeerd!

Deze douaniers lijken strenger dan ze zijn!

Kirgizie

Wat een wereld van verschil hier zeg. Het landschap wordt al snel beeldschoon. Je kan overal wel ergens lekker kamperen, het eten is beter en de mensen laten je ook veel meer met rust. Die avond staan we al langs een meertje en genieten van dit nieuwe land waar we zo lang naar uit gekeken hebben. We doen het nu lekker rustig aan na al dat gehaast van de afgelopen weken. 

Warm welkom in Kirgizie

De 2e dag fietsen we maar 40 kilometer. Langs een gigantisch stuwmeer, waar we stoppen op een mooie plek langs het water. We worden meteen uitgenodigd. Wieger door een stel gasten voor wodka en lauwe gefermenteerde paardemelk (geen aanrader) en Anna door een groepje mannen en vrouwen voor heerlijk eten. Zo zitten we beiden bij een ander gezelschap. Het groepje mannen blijken allemaal politieagenten te zijn en stappen weer eens in hun wagen om bijvoorbeeld weer wat blaastestjes te gaan afnemen ofzo. En daar komt alweer de volgende: Wodka? Hij doet alsof hij me al eerder gezien heeft maar hij komt me geensinds bekend voor. Dan laat hij me een foto zien. Het zijn Anna en Wieger bij de grenspost samen met de drie mannen, gestoken in een puik camouflage uniform. En zo geschiede het toch nog dat we wodka kregen van een douanier.

Anna en haar nieuwe vriendinnen

 De volgende dag fietsen we weer verder langs de vele stuwmeren en dammen. Heel de tijd stijl omhoog en omlaag. Wel lekker na al die vlakke kilometers in Turkmenistan en Uzbekistan. Schitterend landschap en super blauw water. We klimmen weer naar 1800 meter om het vervolgens weer allemaal in te leveren als we aankomen bij Lake Toktokul. Een gigantisch meer waar veel rivieren in uitwateren. We gaan helemaal om het meer heen en dan de lange valei in weer richting het noorden naar Bishkek. Een hele mooie, groene valei die langzaam omhoog klimt. We stoppen weer vroeg op een mooi plekje lans de woeste rivier, uiteraard gewapend met een fles bier. De enige vijand van deze mooie campeerplekken zijn de vele doorns waardoor Wieger tijdens de koffie 's morgens dikwijls banden aan het plakken is. Vooral Anna's banden zijn zo kwetsbaar. We moeten echt wat anders gaan vinden. 

Stuwmeer

Toktokul

Net als we weer naar boven naar de weg willen klimmen zien we twee andere fietsers voorbij komen en zwaaien. Het zijn twee Vlaamse meiden. Marjan en Leen. Heel gezellige Belgen. En we fietsen samen met hen verder naar boven richting de hoge pas. In de middag komen we aan op de pas van 3200 meter. Boven komen we nog 3 motor muizen tegen uit Italie en Engeland. Tis hier al behoorlijk koud. Wel heel mooi en best lekker na die bloedhete maanden. Dan weer een heel stuk naar beneden racen. Halverwege zien we de motormuizen weer bij een van de vele yurds. We kamperen daar en besluiten deze dag met een dikke maaltijd. We vertellen Marjan en Leen dat we het heel rustig aan doen omdat we in verband met de openingstijden van de ambassade in het weekend niks te zoeken hebben in Bishkek. Dat klinkt hun ook wel logisch aangezien ze ook voor hun Chinees visum moeten gaan. We fietsen samen door. De volgende dag maar ongeveer 40 kilometer. Wieger koopt een stuk visdraad een dobber en haak en Marjan vindt een stuk net langs de rivier en samen gaan we proberen een maaltijd bij elkaar te vissen van forel. Het word een karig maal want we vangen niks. Er komen nog een tweetal Kirgizen op paarden en een gigantisch net dwars door de rivier gereden om ons even te laten zien hoe het wel moet. Helaas hebben ook zij geen succes. 

Marjan aan het vissen

Anna Leen en Marjan

lekker genieten op de keien

de Kirgizen laten zien hoe je wel vis vangt

De volgende dag is het tijd voor een nog hogere pas. 3500 meter en op de 3300 zit een lange gevaarlijke tunnel. We besluiten een lift te nemen door de tunnel van 3 kilometer, laden de 4 fietsen bovenop een pickup en racen de tunnel door. Aan de andere kant een gigantische kloof en een weg stijl naar beneden. Het is hier flink koud en geen plek om te kamperen. We racen naar beneden en voor het eerst in twee maand hebben we regen. (behalve de 3 druppen in Turkmenistan) Beneden in de valei kamperen we op een niet zo ideale spot bij mensen in de tuin aan de weg. Precies tussen alle drollen en andere meuk. 

stukje liften met de pickup door de gevaarlijke tunnel

Anna heeft altijd haast

en weer naar benee

 Als we de volgende ochtend weer in de startblokken staan blijken er aan de andere kant van de weg ook twee fietsers te hebben gekampeerd. Weer twee dames. Uit Zwitserland. Ongelooflijk. En zo geschiedde het dat Wieger met 5 meiden door Kirgizie fietstte. Heel bijzonder aangezien misschien wel 80 procent van de wereldfietsers kerels zijn. Zij gaan echter meteen die dag door naar Bishkek en wij treuzelen nog even door. 

kirgizische wolkenkrabber

Wieger fietst met vijf meiden door Kirgizie

We pakken een klein boerenweggetje en willen langs de rivier kamperen die uit de bergen komt. Maar opeens verdwijnt de rivier compleet. Al het water word voor irigatie gebruikt. Dan volgen we een irigatiebuis die weer overgaat in een heel klein stroompje en vinden toch nog een mooie kampeerspot 60 kilometer van de stad. 

en daar komt weer een kudde

eindelijk ff weer tekenen

 

Volgende dag zondagochtend racen we flink door naar de hoofdstad en komen aan in het hostel Nomad. We kunnen onze ogen niet geloven. Er staan minstens 15 fietsen en bijna iedereen die we onderweg ergens zijn tegen gekomen is hier. Sommigen hebben we in Turkije al leren kennen. Er zijn twee Nederlanders. Een hadden we in Trabson Turkije al eens gezien (Timon) en nog een kerel, eveneens genaamd Wicher uit Castricum. Ik had z'n website al eens gezien. Hij fietst ook naar China maar heeft gedonder met zn Rohlof-naaf. Dat is al de 2e die we tegenkomen. Hij wacht op zn moeder die hem komt opzoeken in Kazachstan en een nieuwe meebrengt. Verder zijn er nog een Australier. Paar Engelsmannen. Nog een Belg, Bart die we in Uzbekistan zagen, Een Duitser die we in Turkijke zagen en nog veel meer fietsers-tuig. Je kan je tent hier ook opzetten en het lijkt hier wel een festival. Veel mensen zijn hier al dagen langer dan verwacht omdat het zo gezellig is. Veel ouwehoeren en ideeen uitwisselen. Zo is er een Pools koppel die zelf een geniale voordrager hebben gemaakt van rvs. Niet gelast maar gebrast. Ik weet niet wat het in het Nederlands is. Met zilvermessing samengesmolten. (zoals bij winkelwagentjes gedaan is) Heel netjes gedaan. Ook kunnen ze hun fietsen zo uit elkaar halen dat het hele zaakje in de voordrager past. Super compact voor transport. Geniaal en super DIY. Hun blog is gettingnowhere.net maar word niet zo vaak bijgewerkt. We zijn hier nu al een paar dagen. Hebben weer eens van alles geregeld. Visum, schoenen maken nieuwe stickers fiksen en nog veel meer. Morgen gaan we de bergen in voor een hike ten zuiden van Bishkek. Dan gaan we verder fietsen naar het gigantische meer Issik Kul in het oosten van het land. Dan gaat Wieger even terug naar Bishkek liften of met een bus om het Chinees visum en de post op te halen die door moederlief gestuurd is. Ergens rond de 10e van oktober zullen we China in fietsen via de Irkesham pas. (na de Chineze vakantie van 1 t/m 7 dagen, wanneer de grenzen dicht zijn)

kamperen bij de yurd bewoners

stuwmeer

bespioneerd door een kigisch-koter

Hello dear People. We have conquered another great distance and have arrived in the Kirgisch capital of Bishkek. From the Uzbek city Bukhara through endless cottonfields we approached Samarkand. We had very high expectations of Samarkand. Maybe too high. Anna's birthday the 19th of august was a big dissapointment. We bought some beer to drink with buddies in the hostel, but suddenly Wieger doesn't feel good. Many people have stomach problems in the hostel. Maybe because of the food in the hostel. There are a few imposing buildings in Samarkand like the Registan. But unfortunately you are almost attacked by salesmen and women for scarves and other useless stuff. For now its still too hot in Uzbekistan to wear scarves. So cycling still happens early in the morning and late in the afternoon and evening. In the afternoon we hide in the shade under the trees, but hiding from the people is impossible. The Uzbeks are really curious people and they are everywhere. Unfortunately our Russian is very bad. But still we can answer all of their questions even before they asked them! The dialog always starts with от куда/ otkuda. Where are you from. Then : kudai? where are you going ? Jena? : Is this your wife? (yes) and : skolka stoit velocipet' How much does your bike cost. Those are the words we can pick out. As soon as you stand still for a little moment you are being “Otkudaat” by an army of Uzbeks

Still half ill and at half power we are continuing towards capital Tashkent. Mostly we recover much faster doing something slowly than staying in the bed. And after a day its a lot better. Again through boring and non-inspiring cottonfields. After a standard break amongst the trees and amongst the Otkuda asking Uzbeks who even want to interview you while you are sleeping we are continuing again. Then we meet an English cyclist: Leo. Old school bike. Very basic. Ducked-tape-tie-rips style. Pyramid of bags on his backrack because the front rack broke off. Tubes wrapped around it. Wow we haven't seen this appearance before. We suddenly don't feel so DIY anymore. Compared to him we look like Germans with clean bags and clean bikes. Leo also has a drinkbottle full of motor oil hanging on his stirring wheel and every now and then he sprays a ray of oil in the direction of his chain. “ Leo” I say. What you just spayed there is what I use for both of us in half a year. Ow thats what explains why there is a kilo of mud hanging on my derailler. But still he has no problems shifting gears. Unbelievable! We are cylcing a few days together. Leo is a though guy. He crossed the Caspian sea from baku to Kazachstan and then through Karakalpakstan to Uzbekistan. A terrible desert, freaking hot and horrible road. Leo refuses to hitch a ride. Even there. If you enter Uzbekistan you have to register in a hotel within 3 days. The fitst one is in Nukus. A race against the clock. In Uzbekistan you have to register in a hotel every 72 hours. Very anoying especially when you are on a bike. Sometimes they don't ask you but if they do check you are screwed. Like a Frenchman who was in jail for a week and then send out of the country because of lack of registrations. Leo registered twice and after that not anymore. And in Tashkent he is in trouble, a hotel doesn't want to accomodate him because his registration-slips are not complete. One of the many strange things in this strange country.

Just to mention some more strange things: When we were looking for some diesel to clean our stoves we found out you can not get diesel anywhere in this capital. And if we catch a metro it apprears that the little gates in the station do not open but close if you go through. Result: Anna has a huge bruise on her leg which was already soar!! Everything is so strange here. And nothing is easy. In Iran and Turkey the word problem doesn't even seem to exist. Here everything is Problem! Everywhere pasport control at the metro station and in the middle of nowhere. Just because they want to make a conversation. Otcuda? If we are being stopped again and the cop askes: Registrati? Anna screams Zdrasti' (hello in Russian) and continues quickly. Luckely for us its way to warm to start an exiting chase.

The north of the Fergana valey in the direction of the Kirgistan border is a bit more beautifull. The bordercheck we pass is very quiet. You don't even notice it is a border crossing. The Uzbeks don't ask many questions and one of them speaks French which he really wants to demonstrate. This makes everything a lot easier. And after giving him some compliments for his French we can suddenly just go through. At the Kirgistan side we are being welcomed with drums and trompets almost. A huge borderguard wants to make a picture with us. And we are supprised that they don't offer us a wodka ! Appearantly this border is hardly being used by foreigners. They use another border that is not on our map. Hmm now we made a 50 km detour for nothing. But anyhow the border crossing went really smoothly.

Kirgistan

What a world of difference here! The landscape becomes really nice suddenly. Everywhere you will find a nice campspot , food is better and the people leave you alone more than in Uzbekistan. That night we were already camping along a nice lake and enjoying this new county to which we have been looking forward for so long! We are taking it easy now after weeks of rushing. The second day we only do 40 kilometers and stop next to a artificial dammed lake. We are emediately being invited. Wieger by a bunge of guys for a wodka and fermented horsemilk (not to be recommended) and Anna by a group of man and women who appear to all be cops. After a few drinks they leave again to for example do some alcohol controls.And here comes the next one already: wodka? He act like he knows me already but he doesn't look familiar to me at all. Then he shows me a picture with Wieger and Anna and some border guards in a nice camouflage suit. And so it happend that I got Wodka from a border guard anyway. Next day we continue the road up and down pretty steep along the hydro-electric lakes and dams.. Pretty niceafter so many kilometers of flat landscape (and tires).Stunning landscape and super blue water. We are climbing untill 1800 meters and then all the way down again towards the huge lake Toktogul. We circle the whole lake in order to take the only road to Bishkek zig-zagging towards to north.

A very nice and green valley that steadily climbs up. We stop early with a big bottle of beer along a wild river. The only enemy of a perfect camping place like this are the thorns. Thats why Wieger is often fixing tubes during the coffee in the morning. Like a routine! Especially Anna's tires are very vulnerable. We really need to find something proper. Just if we push our bikes back up to the street we see two other cyclist passing by and waving. Two Flamish girls Marjan and Leen. Very cozy Belgians! And we cylce together towards the high pas. In the afternoon we arrive there and meet 3 motor people from Italy and England. Its already really cold here. But nice after the really hot months we had. And then the race down again. Halfway we see the motor-people again at a yurd and decide to camp there as well. We finish the day with a big meal. We are telling Marjan and Leen that we are taking it easy because we have no buisiness in Bishkek in the weekend when the Chinese ambassy is closed. Because they also need the visum they think its a good idea to join us for the comming days. The next day already after 40 kilometers we stop. Wieger buys some rope a float and a hook and Marjan finds some fishing net and we start trying to provide for a wonderful trout-diner. Without succes so its a poor meal. Two Kirgish on horses pass straight through the river with a big net and try o show us how it is supposed to be done. But also they have not much luck.

The next day its time for an even higher pass. 3500 meter with a long and dangerous tunnel at 3300 meter. We decide to take a hitch through the tunnel and load our bikes on top of a pick up for 3 kilometers. At the other side a huge revine with a road steep down. Its pretty cold here and it rains for the first time in months. (beside the 3 drops we've had in Turkmenistan) Down in the valley we are camping in the garden of a house along the road between the shit. Not very nice. If we are ready to go the next day we see two other cyclist on the other side of the road. Also two girls, from Swiss. And so it happened that Wieger cycled through Kirgistan with 5 girls which is very special since like 80 percent of the cyclists are blokes! They however go straight to Bishkek that day and we are again prosponing our arivel for another day. We take a small rural road off the main road and follow a nice river that comes out of the mountains. But suddenly it dissapears completely into a tube . Its all used for irrigation. We follow the tube into the fields and it becomes a small creek again and we still find a nice campspot 60 kilometer from Bishkek.

Sunday morning we are going straight to the capital and arrive in the hostel Nomad. We can not believe our eyes. There are at least 15 bikes there and we meet many cylcist we have met before all over the place. Some we have already met in Turkey. There are two Dutch guys too. Timon we have met in Trabson (Turkey) and another Wicher. From Castricum We have seen his blog. He is also heading to CHina but has trouble with his Rohloff hub. He is already the second we've met that had trouble with it. He is waiting for his mum who is visiting him in Kazachstan and brings a new hub. There are an Aussie, some English guys another Belgian Bart, we've met him in Samarkant a german punk we've met in Turkey. A lot of chatting goes on and exchange of ideas. Like there are two Polish people Math and Anna who designed a front rack of stainless steel. Not welded but brassed. (like shopping carts) They can also take their bikes apart and put it all in the rack for transport. Very genius and very DIY! Their blog is gettingnowhere.net We are here now for a few days already and arranging all kinds of stuff like fiksing the shoes,arranging visa and all kinds of other things

Tomorow we are going into the mountains for a hike in the south of Bishkek. Then we are continuing to cycle around lake Issik Kul and Wieger will then hitch or take a bus back to Bishkek to pick up our Chinese visa and some mail that my sweet mother managed to post for us. Then we are going to the south of Kirgistan and cross the CHinese border around the 10th of Oktober (after Chinese holiday when the borders are closed for a week) through the Irkishan pass.