Xining - Chengdu, home of the panda

For English please see below the Dutch text! Thank you.

Zwetend tussen de apen en lianen dat was een beetje te optimistisch van ons. We moeten nog even geduld hebben. We zijn na een lange tocht vanaf Xining in Chengdu aangekomen. Het ligt welliswaar op maar 500 meter hoogte maar warm is anders. We hebben er een mooie maar zware tocht opzitten. We zijn vanaf Xining richting Lanzhou gefietst. Veel verkeer overal en heel bewoond. Vlak voor Lanzhou zijn we de hoofdweg afgegaan en de gigantische gele rivier overgestoken. Hup weer de bergjes in.

We wilden doorsteken via een weg die weer op de lange, doorgaande weg Lanzhou-Chengdu uit komt. We hadden gelezen over een heel mooi maar afgelegen klooster Bingling Si. Waar we nu praktisch langs zouden komen. Die avond fietsen we iets te lang door en het is al pikdonker als we bij een gigantische dam aankomen waar 2 rivieren samenkomen en een groot bord staat met scenic area! Er is nergens plek om te kamperen maar uiteindelijk kamperen we in een grote betonnen soort plantebak van een winkelier. De winkelier is een aardige gast en probeert ons over te halen om de volgende dag naar Bingling Si te gaan. Je kan er eigenlijk alleen per boot komen en de fotos liegen er niet om. Wow dat ziet er gaaf uit. Of de Chinezen zijn kanjers in het fotoshoppen, of het is echt ongeloverlijk betoverend. De volgende ochtend als Wieger het dagelijkse ritueel van havermout en koffie maken begint staat er al iemand naast onze plantebak: Bingling si? Ja ok. Na de prijs te hebben afgesproken, ontbijtje verorbert en spullen gepakt gaan we met een vrouw mee. Er zijn nog 2 andere toeristen. Chinezen. Samen stappen we in een miniskuul speedbootje en zetten koers naar het klooster. Ongeveer een uur later zijn we in de buurt. Maar zoals we al gelezen hadden, is het waterpijl deze tijd van het jaar bijzonder laag en we zien verschillende bootjes terug keren en de passagiers schudden nee. Dat zou wel een teleurstelling zijn. Maar we gaan toch door. Allemaal voorin komen zitten en ja hoor we komen er uiteindelijk door. 

De tocht alleen al is ongelooflijk mooi.
Het klooster is helemaal op een klif en in een valei gebouwd en bestaat uit allemaal tempeltjes. We krijgen anderhalf uur de tijd om rond te banjeren. We worden meteen al belaagd door tientallen verkopers die ons prullaria willen verkopen. Sommigen waren nog best lastig af te schudden. Alles wat ze zeiden was: Later come back? Later come back? Ja ja we komen wel terug ja. Daar ligt onze praam namelijk aangemeerd. Als we terug komen zijn ze al net zo enthousiast. We moeten ze teleurstellen en kopen geen stenen eieren van ze.

Bingli Si:

Vanaf Bingling Si nemen we kleine weggetjes op weg naar de hoofdweg die we nog lang niet zouden gaan zien. Wow dit is echt een mooie weg. Pittig omhoog de hele tijd maar dit is echt China. Landschappen helemaal gecultiveerd met terassen overal. Overal hele kleine dorpjes en een lichte nevel over het landschap heen. Opeens komt er weer een bus langs geraasd en er schreeuwd iemand wat. Dan ziet Wieger een bekende kop uit het raam. Het is Albert. Een Spaanse fietser die met zn Nederlands-Japanse vriendin Erika aan het toeren is. Maar doordat Erika half Japans is en er momenteel weer wat diplomatieke problemen zijn heeft ze visum problemen en moeten ze haasten door China heen. Zonde!

We hebben weer eens een keuze. Een groene weg (volgens ons betekend dat mooi) en de rooie. DE doorgaande. We kiezen de groene. Maar we komen de rivier niet over want er is geen brug hier. Die hebben we dan gemist. Dan maar dit mooie gele weggetje. Natuurlijk de hele tijd omhoog. En hij wordt natuurlijk steeds slechter. Maar wel ongelooflijk. Hier komt echt nooit een buitenlander, dat is wel te merken. Als we het zoveelste dorpje doorkomen waar we raar worden aangestaard staan er aan het eind van het dorp bij een slagboom een groep mannen. Ze nodigen ons uit voor iets. Dat is raar. Chinezen zijn geen Turken en ook geen Iraniers en uitgenodigd worden: Dat is ons nog niet overkomen. Maar het gaat niet echt op een natuurlijke manier. Dit is geen zuivere koffie. Wel troebele thee. Heel veel zelfs. Als we een slok nemen worden we al weer bijgeschonken. Hompen brood krijgen we. (Chinees brood is echt niet te vreten trouwens, in tegenstelling tot al het andere eten hier wat heerlijk is) Na 10 minuten koest te zijn gehouden komt de aap uit de mouw. Zoals we al gedacht hadden: de smeris. En een Engels leraar die slechter Engels sprak dan een vijf jarige Nederlandse dreumes. Alles willen ze van ons weten. Aardig zijn ze wel. Maar sjongejonge. Wat doen wij hier.. Tis hier zo mooi heh . Willen wij zien. Waar zijn jullie geweest. Slowly, slowly. Elk gehucht waar we zijn geweest word opgeschreven. Nog meer Thee? Sigaret? Ja hoor. Waarom niet. En dan de hamvraag van vandaag: Vanaf welk land zijn wij China ingekomen vraagt oom agent met ons paspoort, visum en stempel in zn hand. Kirgystan antwoorden we. No which country.? Kirchystan. No country. Yes Kirgystan> Dit herhaald zich nog zo'n 10 keer. Ook als we Kirgizie op onze kaart aanwijzen valt het kwartje niet. 20 man in deze kleine kamer en niemand heeft ooit van dit buurland gehoord. Na een uur mogen we gaan. We take care of you zei de Engels leraar telkens maar. Hmmmm dat kan je ook op verschillende manieren interpreteren maar goed. Of we de weg wel wisten. Uuuuuh ja hoor. We komen hier elke week joh. Nou achteraf bleek dit nog niet zo'n rare vraag. De weg is inmiddels een zandpad vol gaten geworden. Voor de Drentse lezers: de trialbaan van Diphoorn is er kinderspel bij. Bovendien splitst de weg alsmaar waardoor we moeten gokken. We komen nog een groep boerenmeisjes tegen en vragen de weg. We moeten dat pad op. Steil omhoog naar de pas. Zelfs lopend, de fiets duwend redden we het maar amper zo steil was het. Dan zijn we er eindelijk. Daarna weer helemaal naar beneden door de bagger. De fietsen zien er weer uit zeg en Wieger krijgt nog een lekke band.

Wiegers pa en ma hebben een kaart van China opgestuurd waarop ook de namen in ons alfabet staan. Verder kopen we per provincie detail kaarten hier in China met alleen de Chineze tekens. De China kaart is niet echt motiverend voor strevers. Na twee dagen ploeteren hebben we weer 3 centimeter afgelegd namelijk. Dit land is zo immens. En er zijn zoveel grote steden. Laatst hadden we een hotel genomen in een stad die op de kaart een dorp leek. Ongeveer net zo groot als Breda of Arnhem. 's avonds liepen we op straat en zeggen tegen elkaar. Weet jij eigenlijk hoe het hier heet? Nee geen idee hadden we. De mensen zijn hier wel vriendelijker en opener dan in het westen van China hebben we het idee. Ook de hondjes zijn hier een stuk minder lastig dan in Centraal Azie. Misschien moeten ze hier iets meer op hun tellen letten om niet in de pot te verdwijnen... Alleen de aangelijnde honden die je overal ziet hier, daarvan schrik je je helemaal kapot. Wieger had er twee keer bijna een in zn wiel vorige week. Als reactie meteen in de remmen. En Anna die dat iets te laat door had klapte er bovenop. Bam daar ging ze al voor de 2e keer in twee week. Een keer tegen een scooter op geklapt. Even niet opletten en een muziekje opzetten en die Chinezen stoppen zo midden op de weg. BAM. Maar goed dat ze nu altijd een helm draagt.

Nog een hotel verhaaltje dan. Ergens in een niet zo veel zeggend stadje onderweg komen we aan. Helemaal onder de modder. Anna's tassen zijn normaal geel en Wieger ziet haar al fietsen vanuit zn ooghoeken. Nu is het een hele grauwe waas. Het begint ook nog eens te regenen. Daar staat een heel chique hotel met bewaking en roomservice en al dat. Een blik naar binnen en we weten het. Te duur. Maar de bewaking vraagt ons of hij ons kan helpen. We hebben van Badjas uit Arnhem een heel handig boekje met Chinees gekregen tijdens ons afscheidsfeest. Dankjewel jongen!! Er staat bijvoorbeeld in: Wij zoeken een goedkoop hotel. De bewaking wijst naar het hotel. Nee das te duur. Nee zegt de jongen met zn jolige hoofd. Kom maar mee. We komen de binnen en de prijzen liegen er niet om. Maar nog voor de cassiere de prijs per nacht kan zeggen heeft de bewaker al in het Chinees gezegd 125 Yuan. 15 Euro. Laat maar zien zegt Wieger. Het ziet er pikobello uit. Warm schoon simpel douche bedwerwarming. Maar dat kan ook wel voor 100. De bewaker bied Wieger nog een sigaret aan en we gaan terug naar de balie. Hij helpt zelfs nog met afdingen. EN ja hoor 100 is goed. Heel het personeel juigt als we zeggen we doen het. EN met 5 man sterk helpen ze ons mee onze ranzige en zware tassen naar de kamer te brengen. Jammer dat we daar geen foto van hebben. Onvergetelijk was dat. De fietsen mogen in het portiers kantoortje blijven staan. Heerlijke nacht en alles weer schoon gemaakt. De volgende ochtend vroeg weer verder. Maar wat is dit nu. Het fietscomputertje die nog op Wiegers computer zat is nu weg. Shit. Helemaal vergeten . Hoe kan dat nou. Overal gezocht en de nachtwakers ook wakker gemaakt. Maar nergens is de kilometerteller. Dat is balen zeg. Maar wij gaan hier niet weg voordat hij er is zegt An. En dat merken ze ook dus word er nog meer moeite gedaan en ja hoor. Opeens rennen de 3 bewakers van de dagshift naar een prullebak. Keren em op zn kop endaar is hij dan. Helemaal onder de meuk ligt hij op de bodem. Maar hij doet het nog. Na een mooie foto sessie (de verantwoordelijke nachtwakers mogen er niet op van de knaap met zn jolige hoofd) En we nemen weer afscheid.

Nog 2 of 3 dagen op de hoofdbaan gefietst. Helemaal niet druk en heel de tijd mooi langs de rivier. Op en neer heel de tijd maar langzaam naar beneden. Op een gegeven moment zelfs wat palmbomen en bamboo her en der. Tis hier overdag ook aangenaam warm en 's nachts ook goed te doen. Maar we willen eigenlijk nog een keer terug de hoogte in. Er ligt namelijk een heel mooi natuurpark op steenworpafstand. (paar honderd kilometer) Jiuzhaigou heet het. Met talloze meren met verschillende kleuren en watervallen. Maar dat word weer flink klimmen dan. We doen het toch en pakken de afslag . Klimmen langs een mooi riviertje. Weer van 800 naar 2500 meter. Dan weer helemaal naar beneden en weer naar 2000. Wel heel mooi hier.

Jiuzhaigou is super toeristisch. Zelfs nu in de winter. Er komen 1,5 miljoen toeirsten per jaar. We nemen een hotelletje en gaan de volgende ochtend voor de zon op is al naar de ingang. Er staat al een groep popelende Chinezen met camara's te wachten om een kaartje te halen. Eindelijk gaat het ticket office open . Ellebogen werk is het nu. Onze ANWB pas en ov chipkaart kunnen prima door voor studentekaart en we krijgen nog mooi half prijs voor dit belachelijk dure park. In het park ben je verplicht bussen te pakken tussen de verschillende meren. En veel paden zijn afgesloten vanwege brandgevaar in combinatie met de kettingrokende Chinezen. 

We komen een Chineze jongen tegen die super goed Engels spreekt: Chang-Cun. Do you want some adventure zegtie? Ja hoor, tuurlijk. Hup door de bosjes over een hek en daar zijn we op de houten flonders. Helemaal alleen zonder de duizenden toeristen. De hele dag trekken we met deze toffe peer op. Heel de tijd over hekjes heen en weer op de verlaten paden. En heel dom kijken als je gesnapt word door de bewaking die ons een lesje leert. Maar aan zn kop zien we dat het hem eigenlijk niet boeit. Wel worden we nu extra in de gaten gehouden. Maar het park is zo groot en de verleiding ook. 

Dit was echt een toffe dag. Super mooi landschap en eigenlijk best rustig zo. 's Avonds gaan we samen met onze nieuwe vriend ergens wat eten. Uiteraard weer super lekker. Vanavond eten we weer Chinees. EN niet duur. Chang-Cun trakteerd want zo zegt hij jullie moeten nog wel even. Hij staat er op. Dankewel Chang-Cun. Het was een heerlijke dag. Hij is geoloog en was voor een conferentie over satelietbeelden in Chengdu. Hij woont helemaal in Urumqi en vliegt overmorgen terug. Hij waarschuwd ons. Dat de weg naar Chengdu nog pittig wordt en erg smal is.

De volgende dag blijkt Chang-Cun niet overdreven te hebben. Het gaat nog eventjes 1500 meter klimmen in 50 kilometer. Wow dit is zo mooi hier. Het lijkt wel op de Rockies is Canada. Ook nog eens een strak blauwe lucht. 400 kilometer is het volgens de kaart naar Chengdu. Eerst helemaal omhoog dus dan helemaal naar beneden 350 kilometer lang. Maar een echte afdaling zit er toch niet echt in. Het is bijna vlak. Minder dan 1 procent naar benee. En een keiharde wind tegen waardoor het niet zo hard gaat. Dag twee fietsen we toch nog 140 kilometer. Dag drie 100. We denken de hele tijd dat we straks wel tussen de palmbomen zullen fietsen. Maar niets is minder waar. Kaal landschap en koud overal. Dag drie is echt een baaldag. Keiharde wind. Talloze onverlichte lange tunnels met superveel bussen en vrachtwagens en geen ventilatie. Onze middelvinger gaat regelmatig de lucht in naar buschaufeurs die allerlei inhaal praktijken ondernemen en ons bijna platrijden. De middelvinger is in ieder geval een internationaal erkend gebaar want we krijgen hem ook een paar keer terug. 

Die avond kamperen we bij "het overstroomde dorp". Er staat zelfd een bord bij in het Engels. Dit is gebeurd tijdens de catastrofale aardbeving die hier in 2008 is geweest. Er zijn duizenden mensen bij omgekomen. De volgende dag moeten we in Chendu aankomen. 

Nog 70 kilometer als het goed is. Mooi niet dus. De weg gaat zigzag vanwege het water en de dammen. Nog weer veel tunnel en dan komen we in de voorsteden. Die zijn eindeloos. Als we denken dat we in de stad zijn moeten we nog even 60 kilometer fietsen. Eindelijk komen we net voor het donker in het hostel aan. Het is hier super gezellig. Weer komen we allerlei bekenden tegen. Vooral andere fietsers. We hebben een hele lijst met dingen die er moeten gebeuren hier. Vooral dingen maken en kopen maar ook leuke dingen gelukkig. Zo gaan we naar een masseur toe. Dat hebben we wel verdient en Anna gaat een tatoage laten zetten als we een goeie tatoeur vinden. We hebben ook weer koffie gevonden en.... Edam kaas. De stad bestaat helemaal uit winkelstraten en eettenten, zoals alle Chineze steden trouwens. Je vraagt je af hoe ze allemaal kunnen overleven. Het draait allemaal om consumptie. Bovendien hebben de multunationals een sterke grip op de Chinezen. Naast Mc Donnalds en KFC ook Wall-mart, Carrefour, Auchun, Decathlon, Ikea en zelfs H&M en C&A. De mensen zien er hier heel modieus uit en ook rijk. Er zijn een paar metrolijnen en veel bussen maar fietsen is ook aardig ok hier. Speciale fietsbanen. Maar je moet bijzonder goed uit je doppen kijken en het is veiliger door rood te fietsen dan groen op een of andere manier. We blijven hier nog een paar dagen en gaan vrijdag naar Leshan om voor de 2e keer ons visum te verlengen. Daar schijnt het nogal makkelijk te gaan. We hopen dat we nog een maand krijgen. En dan gaan we ECHT de warmte in. Iedereen bedankt voor het lezen en we missen jullie wel hoor!

Groetjes An en Wieger

Sweating like hell and cycling in between the monkeys and bush bush, it was a bit too optimistic. We will have to have a bit more patience for that. After a long journey we arrived in Chengdu from Xining. It is only at 500 meters altitude but it is not quite warm. We have had a nice but pretty though ride. We went from Xining towards Lanzhou. A lot of traffic and pretty crowded place. Just before Lanzhou we went of the main road and crossed the huge yellow river and went back into the mountains. We wanted to take this "short" cut towards the main road Lanzhou-Chengdu. And we've read about a beautiful monastery called Bingling-Si which we would practically pass now. That night we continue a bit too long and it is already dark when we arrive at a huge dam where two rivers meet. There is a sign saying: Scenic area. There is no place to camp anywhere and eventually we camp in sort of a huge flower basin of a shop holder. The shop holder is a nice guy and tries to convince us to visit Bingling si the next day. You can only really get there by boat and the pictures are incredibly. Either the Chinese really master photoshop or it is really magical over there. The next morning when Wieger is starting up the ritual of making oaths and coffee there is already someone next to our plantbox. Bingling si? After having negotiated about the price, eating breakfast and having packed up the stuff we follow a women towards a tiny speedboat. There are two other tourists. Chinese men. We get in and set off towards the monestry. As we've read already there turns out to be little water at this time of the year in the river. Its very shallow and several boats are turning back already shaking no. That would be a big disappointment. But we continue. All move to the front of the boat and there we go. We are getting there. Yes . The trip only is already worth the effort, so beautiful!

The monastery is build completely on a cliff and inside a valley and consists out of many little tempels. We are given an hour and a half to take a look around. And immediately we are being hunted by sales people. At least ten of them who want to sell us all kind of junk. Some are pretty hard to get rid of. All they said was: Later come back? Yes yes obviously , our little boat is here. When we are coming back later they are just as enthusiastic. But we have to disappoint them . We are not buying no stone eggs.

From Bingling si we take some small roads towards the main road which we were not going to see for a long time jet. Wow, beautiful road. Pretty steep up the whole time but this is the real China. Landscape completely cultivated with terrasses on the slopes. Everywhere nice little towns and a little fog over the landscape. Suddenly there is another bus passing us and someone is screaming something. Then Wieger sees a familiar head out of the window. Its Albert. A Spanish cyclist who is cycling with his Dutch-Japanese girlfriend Erika. But because Erika is half Japanese and there are some diplomatic issues again she has problems with visa and they have to haste through China. Its a shame!

Once again we are given a choice. A green road (according to us that must mean beautiful) and the red one. The bigger road. We choose the green one. But we cant cross the river, there is no bridge here. We must have missed it. Then we take the yellow one. Of course the whole time ascending. And of course the road is getting worse and worse. But its incredibly beautiful. Here, no foreigners ever come we guess. When we pass through one of the many villages and being stared at by everyone there is a group of men at the end of the village waiting for us next to a gate. They invite us for something. We haven't had that jet. Chinese are not like the Turks and not like Iranians either. But its not done in a very natural way. Something is not right here. We are given lots of thee. After each sip we are getting a refill already. And we are given loads of Chinese bread. (which is very disgusting, unlike all the other food here by the way which is delicious) After 10 minutes having been kept busy by our hosts all becomes clear. There come the cops and also an English teacher who spoke worse English than a five year old Dutch brat. They want to know everything about us. But at least they are friendly. But o o o What are you doing here and where have you been. Tourist ? Yes. All places we have been in China. Slowly because the lower rank cop has to write all of it down. More thee? Cigarette? Yes ok why not. And then the central question: "From which country you come China" he asks us with our passport,visa and stamp in his hand? We answer; "Kyrgyzstan", No which country. Yes Kyrgyzstan. No, no you not understand Country. Also when we show them our Chines map and Kyrgyzstan not one of all 20 guys in this room has got a clue that this is a (neighboring) country and they repeat the question another 10 times. After one hour we are allowed to proceed. "We take care of you" they sai one last time. Hmmm there are different ways to interpret this but ok. And also "do you know the way here"? Of course! we come here every week. Well looking back, this was not an strange question. The road is now a sandpath full of holes and collapsed bridges. Besides there are crossings all the time so we have to guess. Luckily we see a group of young peasant women and yes we have to take the steep path up the hill towards the pass. Even walking and pushing the bikes we could hardly make it because it was that steep. Finally we are at the top. And after this a long downhill through the mud. The bikes look like shit now and Wieger is getting a flat tire as well. But the Puncturepunks are back on track.

Wieger' s parents have send a Chinese map on which there are also the Chinese names in our alphabet. Besides this we are buying local maps of the provinces here with only the Chinese characters. The Chinese map is not very motivating to use for a "striver" After two days of struggling we have done another 3 centimeters. This country is so immense! And there are so many huge cities. The other day we took a hotel in a city that looked like a small town on the map. It turned our to be a middle sized city. In the evening we asked ourselves: do you know the name of this town? No idea. The people around here seem much friendlier and open than in the west of the country, at least this is how we experience it. Also the dogs are less trouble here. Maybe they have to behave so well not to end up in a pot. Only the leashed dogs that you see everywhere: they make you startle. Wieger almost had a few in his wheel last week. As a reaction he hit the breaks and Anna who noticed a bit too late hit him and fell off her bike. BANG that was the second time for her in two weeks. First time she hit a scooter who was suddenly stopping. She was playing with her mp3 player and BANG. Good thing she wears a helmet nowadays.

Ok a funny hotel story. Somewhere in a not so special city along the road we are arriving. Completely covered in mud. Anna's bags are normally bright yellow and Wieger can see her from far away. Now its a gray haze. And it also starts raining now. There is a very expensive looking hotel including guards and room-service and all that. One look inside and we know that this is out of our league. So we take off. But the guard is trying to help us. We have a very useful book that "Badjas" gave us on our goodbye party and in the book there is a sentence in Chinese saying; "we are looking for a cheap hotel". He points at the hotel and we say no thanks. Too expensive. No says the boy with his happy looking face. Come with me. We go inside and the prices are pretty astronomous. But before the lady at the desk can tell me the price for a room the guard already tells us to charge 125 (15 euro) Ok show me. It looks really ok. Warm,clean, simple, shower and electric blankets. But could it be done for a hundred? The guard offers Wieger another cigarette and together they go back to the desk. He even helps with the bargaining. And yes 100 is OK. The whole crew is cheering when we say we do it! And with 5 bodies hotel crew they help us carry all the rancid heavy mud-bags into the room. Too bad we don't have a picture of that. Unbelievable that was. The bikes can stay in the front office. We have a really comfortable night and everything is clean again. But what is this? The next day we are up early but when we want to leave we find out that our speedometer is gone from the bike. Shit, totally forgotten to take it off. How can this be. That is really not nice and not the first time in China. But we are not leaving until it is back. And they notice this. We look all over the place. They also wake up the night guards. They don't know either. But suddenly the three of them all run to one garbage bin. Take it upside down. And YES there he is. Completely dirty and wet but still working. After a nice photo session (the responsible nightguards are not allowed on says the funny guard) we say goodbye!

2 or 3 days on the main road. Not very busy and all the time along a river. Up and down but more down in the end (downstream) At a certain moment we even see palm-trees and bamboo here and there. It is very agreeable weather during the day. The nights are also OK. But actually we want to go back to the mountains one more time. There is a very nice national park not far from here (only a few hundred km) Its called Jiuzhaigou. With countless lakes with different colors and waterfalls. But its gonna be heavy climbing again. We do it anyways and take the junction. Climbing along a nice river. From 800 meters again to 2500. Than all the way down again to 2000 meters. Very beautiful here!!

Jiuzhaigou is very touristy. Even now in winter. There are 1,5 million visitors per year. We take a hotel and next day before sunrise we are going towards the entrance. There is already a whole bunch of Chinese armed with camera waiting for a ticket. Finally the counter opens up. Elbows are being used now to confiscate a ticket. In the park you are forced to take busses between the different lakes and the distances are quite big. Many paths have been closed because of the dry season in combination with the always smoking Chinese. We meet a Chinese guy, Chang-Cun who speaks very good English. Do you want some adventure? We? Yes of course. And there we go through the bushes over some fences onto the wooden path. All alone. Without the thousands of tourist. Looking very innocent if we are being caught. The guard is teaching us a lesson in Chinese but his face says that he actually doesn't care that much. We are being watched now. But the park is so big and the temptation is big. The whole day we are hanging out with this cool guy and climbing fences.. What an awesome day. Super nice landscape and actually pretty quiet like this. In the evening we are having diner with our new friend, of course super delicious again. Its Chinese tonight. And Chang-Cun insists to pay the check. You guys still have so far to go he says. Thank you Chang-Cun it was a wonderful day. He is geologist and has been to a conference in Chengdu. And flies back the day after tomorrow to Urumqi where he lives. He is warning us. The road to Chengdu is gonna be though and very narrow.

The next day it appears that Chang-Cun didn't exaggerate. It is going up another 1500 meters in 50 kilometers. Wow it is so beautiful here. It looks a bit like the Rockies in Canada. Also a clear blue sky. It's 400 kilometers to Chengdu according to our map. First all the way up and than all the way down for 350 kilometers. But thats not a real descent like we hoped it to be. Its almost flat. And a huge headwind so that it doesn't really go fast. Day two we cycle a good 140 anyways and day 3 a hundred. We expect palmtrees any moment now but it doesn't seem like that at all. Barren landscape cold wind. We are getting pretty moody. Lots of unlit tunnels with no ventilation, loads and loads of trucks and busses who take over at the most dangerous places without looking. Our middle finger rises into the sky several times this day toward the busdrivers who almost run us over. The middlefinger sure is internationally recognized because we receive some fingers back as well. That night we camp next to the sunken village. There is even a sign in English next to it. This happened during the huge earthquake in 2008 when thousands were killed. The next day we are supposed to arrive in Chengdu. Another 70 km it should be. But its not. The road goes zigzag because of the dams. And again many tunnels and then we arrive in the suburbs. These are endless. We think we should be in the city soon but we have to do another 60 k. Finally we arrive at the hostel just before darkness sets in, It is super cozy here. The hostel is even called Sims Cozy. We meet some people we know again. Mainly cyclist. Nice! Many things have to be done here though. Mostly buying and fixing stuff. But also nice things like going to a massage place. We deserve this we think after the hard cycling. And Anna is gonna get a tattoo here if we find a good place at least. We also find coffee and Edam cheese. This city completely consists out of shopping streets (like most Chinese cities), you wonder how all those can survive. Its all about consumption. The multinationals have a strong grip on the Chinese. Beside MC Donalds and KFC there is also Wall-Mart, Carrefour, Auchun, Decathlon, Ikea and even H&M and C&A. The people here are looking quite fashionable and pretty rich as well. There are a few subway lines and many buses and biking is also quite OK here. Special bikelanes. But you have to really watch your back. And for some reason its safer to cycle through the red light than to go to the green. We are staying another few days here and leave friday for Leshan to extend our visa for the second time. It supposed to be easy here. We hope we get another month. Then we are really going towards the warm weather. Well everyone thanx for reading. And we do miss you guys!

Greetings Wieger and An