Karakol adventure

Begin van de klim / start of the pass

For the English text see below!!

En wij waren tot voorkort nog wel bezorgd dat we niks bijzonders te melden hadden voor op het blog.

We zijn van Bishkek naar de oostkant van het gigantische meer Issik Kul gefietst. Naar Karakol  om precies te zijn. Samen met Darren (een Canadees) en Leen en Marjan (de twee Belgische dames) Een dag werden we zelfs nog vergezeld door Timon (uit Utrecht) en Mark (een Engelsman) en fietstten we met een waar leger door Kirgizie. We wilden in Karakol  een paar dagen hiken door de bergen met z'n allen. Maar Darren heeft knie problemen en werd ook nog eens ziek. Leen en Marjan moesten zondag in de bewoonde wereld zijn vanwege plechtigheden, dus besloten we met z'n tweeen te gaan. 

troep fietsers / cycle troopers

can you find the cyclists??

Je moet wat over hebben voor een mooie kampeerspot / It takes some effort to find a nice campingspot!

Lake Issik Kul

Why do we always find 1 shoe?

Swimming

               

Respect voor alle outdoor freaks die een legitieme reden hebben om ons watjes te vinden als we zeggen dat dit het meest extreme is wat we ooit gedaan hebben. En we deden het louter om jullie weer eens wat interessants te kunnen melden. Dankjewel. Die zaterdag verwisselden wij op onze fietsschoenen de spd-plaatjes voor “ wandelplaatjes” , huurden een paar grote knapzakken en kochten een hele berg eten en een fles wodka tegen de kou. Een Zwitserse jongen in het hostel verklaarde ons voor gek dat we zoveel eten meenamen voor 4 a 5 dagen. 

We hadden zo veel te veel gewicht en zoveel eet je nooit op. We gaan deels dezelfde route doen als deze Zwitser Eus en z'n vriendin Amy een week geleden gedaan hebben. We beginnen in het dorp Dzjeti Ogus en gaan vanaf het health resort aldaar de valei in naar boven. Echt ongelooflijk mooi hier. Super groene weiden met op de achtergrond de  monsterlijke besneeuwde bergen. Die wij over zouden gaan. 

Het plan was om de Teleti pas over te gaan van 3700 meter, dan de wat commercielere Karakol pas door te steken om vervolgens nog een pas over te steken naar de bekende warm water bronnen hier. Vanaf daar weer terug naar Karakol. 

gezelligheid in het hostel in Karakol / cozyness in the hostel in Karakol

De eerste dag ging lekker langzaam omhoog en we voelden de backpacks inderdaad al striemen. Veel eten dus maar om het gewicht te reduceren. Als we tegen de avond stoppen zitten we al aardig hoger. Er ligt hier en daar al wat sneeuw. We kamperen vlakbij een yurd en we worden al snel uitgenodigd voor thee, maar als we klaar zijn met eten en een paar goeie slokken wodka hebben genomen zijn we al veel te moe. 

een echte hiker / a real hiker

waar is de Milkakoe?? / Where did the Milka cow go?

hoofd draaien aub / rotate your head please

kamperen in de sneeuw / camping in the snow

De volgende dag worden we weer door hen  uitgenodigd als we helemaal naar de overkant van de rivier lopen om in het enige plekje waar de zon al is onze havermout naar binnen werken. Het is heerlijk warm in de yurd. Er staat een houtkachel net als thuis. En we krijgen een lekker 2e ontbijt. De vrouw des huizes kijkt wel een beetje verbaast als we zeggen dat we de Taleti pas over gaan. 

Maar haar man en z' n zwager zeggen zo iets als: ow dan zien we elkaar nog wel. En ja hoor. Na een paar uur naar boven geploeterd te hebben komen er 2 mannen te paard aan. Een van hen neemt Anna's tas nog een stuk over. We lopen hier al in de verse sneeuw die vorige week is gevallen en moeten talloze stroompjes over springen. 

Dan komen we bij het steile stuk. We houden even pauze met onze nieuwe Kirgizische vrienden en denken dat ze zo wel terug zullen rijden. 

dit is nog niks / this is nothing yet..

Maar ze gaan mee naar boven! Ongeveer een half uur klimmen we met hen naar boven en Anna geeft na drie keer aandringen nog eens haar zware tas af aan de behulpzame Kirgiz. Dan gaan ze allebei een andere kant op en het is ons niet duidelijk waarom. Vanaf een ander pad schreeuwt de ene man iets onverstaanbaars zo van: “ nee niet hier” en maakt een gebaar alsof hij aan het zwemmen is. We volgen na lang aarzelen de andere man dus maar. Plotseling komt er een hele kudde paarrde aan gerend, opgejaagd door de man die net nog aan de andere kant stond. Dat was dus de reden waarom ze naar boven moesten. De paarden moeten terug het dal in voor de winter. De mannen geven nog wat vage instructies en vanaf hier staan we er weer alleen voor. Het ziet er niet veelbelovend uit en er is hier echt veel sneeuw gevallen. Maar we besluiten toch door te gaan. We denken eigenlijk dat we al bijna aan de top zijn. Mooi niet. Eindeloos lang klimmen we steil naar boven.  Door alle sneeuw zie je niet waar je loopt en we proberen zoveel mogelijk langs stenen te klimmen omdat hier de sneeuw niet zo diep is. Elke keer als we er bijna denken te zijn blijkt het nog verder te zijn. 

Dan komt er weer een redelijk vlak stuk waar het officiele pad waarschijnlijk liep en we weten nu meteen waarom onze compagnon een zwem gebaar maakte. Er ligt hier zoveel sneeuw dat we er tot onze middel in wegzakken.  

tot de knieen in de snei / till the knees in the snow

ons pad / our trail

Daar sta je dan met de fietsschoenen en zware knapzakken. Terug dan maar ? Nee toch maar niet. Nog een klein stukkie. Dat kleine stukje duurde dus nog minstens een uur. Eerst zwemmen door de sneeuw op het platte stuk niet wetend hoever je bij de volgende stap weer wegzakt en dan nog een super steil stuk omhoog waar dan wel wat minder sneeuw ligt. Eindelijk zitten we aan de top. Het is al 17.00 uur nu.  

 Wel een machtig uitzicht! Maar koud en er is geen zon meer aan de andere kant. Gauw naar beneden dan maar om lager te kunnen kamperen. Er ligt hier nog meer sneeuw en de afdaling is steil. We proberen nog ons grondzijl als slee te gebruiken en heel even gaat dat best goed. We rennen of zwemmen als halve garen naar beneden maar we komen niet zo heel erg ver voor het bijna donker is. 

uitzicht vanaf de top / view from the summit

Dat word dus kamperen in de sneeuw. Na een snelle maaltijd van Noodles en Wodka proberen we te slapen. Mooi niet dus. Het is echt ijskoud. Anna is gelukkig nog zo slim geweest een isolatiedeken mee te nemen uit de ehbo kid maar dit mocht ook niet baten. De volgende ochtend als het weer licht is blijkt dat onze natte schoenen natuurlijk een klomp ijs zijn geworden en we ze niet eens aan krijgen. Er zit niks anders op om een vuurtje te maken en geduldig te wachten tot ze ontdooien.

bevroren schoenen / frozen shoes

Eindelijk kunnen we verder. Die spierpijn is niet te harden! En als we denken dat we nu een gemakkelijker parcour voor de boeg hebben, hebben we het mis. De sneeuw is wel iets minder hier maar nu mogen we over gladde half-besneeuwde stenen heen en dat gaat niet zo goed met stijve poten. We besluiten de volgende pas over te slaan en direct via de Karakol valei terug te keren, maar we doen er nog uren over om in de Karakol valei te komen. 

het pad is weer zichtbaar / the trail is visible again

eindelijk bijna geen sneeuw meer / finaly now snow anymore

 

Dan is het nog ongeveer 18 kilometer langzaam naar beneden. Daarom kamperen we nog eens. Maken een houtvuurtje en gaan lekker genieten en koken. Het is hier al weer stukken aangenamer.  De volgende dag vroeg weer in de benen voor de lange weg naar beneden. Het blijkt dat je voor de Karakol valei dik entree moet betalen. 6 dollar pp plus nog 3 voor een tent. Daar hadden we helemaal niet op gerekend want eigenlijk zouden we de valei alleen oversteken en niet langs de ingang gaan. Zoveel geld hebben we helemaal niet bij ons. Maar op de kaart zien we dat er vlak voor de ingang een bruggetje naar de andere kant van de rivier loopt en een pad dat ook het stadje ingaat. Die nemen we, en zo sneaken we langs de controlepost. Maar vlak voor het stadje komt er een dure jeep aangescheurd en ja hoor: park rangers. In plaats van afval opruimen dat overal verzaait ligt in deze vallei gaan ze ons lastig vallen en laten ons stoer hun badges zien. Betalen ja! 500. Maar daar hebben we helemaal geen zin in , Nou ok 400. We graaien stom en traag in onze beurs en halen  er 120 som uit (2 euro ongeveer) en alle munten die er nog inzitten. Zo, dit is alles wat we hebben. De stoere ranger pakt de 120 geeft mij 20 terug zegt Good luck en scheurt er weer vandoor. Mooi daar zijn we vanaf. Dat scheelt weer 10 dollar. 

Karakol valei / Karakol valley

Karakol valei / Karakol valley

 

Als we eindelijk in het dorp komen zijn we onze 10 dollar echter al weer kwijt. Nog helemaal moe van de tocht wisselen we onze nog uit Nederland meegenomen reserve euro's in voor een belachelijke koers. Puur omdat we niet aan het opletten waren. Helaas.  We gaan terug naar het yurdkamp waar we sliepen en gaan nu niet de tent opzetten maar een kamer nemen. En zo slapen we voor het eerst sinds Tashkent weer eens in een echt bed. Heerlijk!

English

And a few days ago we were still afraid that we didn't have anything exiting to tell you on our blog!

From Bishkek we cycled to the east side of the huge lake of Issik Kul. To Karakol. Together with Darren (a Canadian) and the two Belgians girls Leen and Marjan. One day we were even accompanied by two other cyclist: Timon from Utrecht and Mark, an English guy; and so were we cycling Kirgystan with a real cycle-army. We were planning on hiking around Karakol together. But Darren had knee-problems and also got ill and the Belgian ladies had some official stuff coming up on Sunday so we've decided to go with the two of us.

Respect for all outdoor-freaks who have an legitimate reason to call us pussies if we say that this is the most extreme thing we have ever done. And we just did it for a narrative reason (our blog.) Thanks! That Saturday we changed our SPD patches for hiking patches on our cycle shoes and rented some backpacks, bought a shitload of food and a bottle of vodka against the cold. A Swiss guy in the hostel said we were crazy to bring to much food. We would be to damn heavy and would never eat that much in 4 or 5 days. We were partly gonna do the same route as this Swiss guy Eus and his girlfriend Amy  did a week ago. We are starting in the town of Dzjeti Ogus and from the health resort there we are hiking up the valley. Gorgeous views of green fields with high alpine mountains with snow which we were about to conquer.  The plan was to cross the Teleti pass of 3700 meter and then cross the more commercial valley of Karakol to climb another pass to the well known hot-springs in the valley behind it. The first day the path winded up slowly and indeed we already felt our backpacks hurting a bit. So we had to eat a lot for the sake of weight reduction! When we are stopping with the approach of the evening we are already pretty high and there is already some snow here.. We are camping next to a yurt and we are invited for thee. But after having had diner and some vodka we are already too tired. The next morning they invite us again when we are crossing the river towards the only spot with sunlight to have our oats devoured. Its nice and warm inside the yurt with a wood stove. Just like home.  And we are given a second breakfast. The women is looking a bit surprised when we say we are going to cross the Teleti pass. But her husband and his brother in law are saying something like: Oh, than we will see each other again today. And indeed, after a few hour climbing we see two man on horses approaching.

One of them even takes over Anna's bag for a while. We are already walking in the snow here which fell last week and we have to jump countless little streams. We are taking a short break with our new Kirghiz friends and we thought they would head back after. But they are joining us up the mountain. About half an hour we are climbing up with them and after 3 times offering Anna gives her heavy bag to one of the helpful guys again. Than they both go a different direction and we have no idea why. One of them screams something from another hill. Something like: “ no not here:” and makes a sign like he is swimming. We are hesitating but follow the other man. Then suddenly there is a big herd of horses coming towards us .Chased by the man who was just at the other hill. So that's the reason they got all the way up here. The horses had to be brought back into the valley before winter kicks in. The men gave us some last instructions and said goodbye. From here we are all alone again. It is not looking promising, but we continue. Actually we think we must be almost at the top. Endless climbing steep up the snowy hill. Because of all the snow you don't see where you are walking and we try to follow rocks as much as possible because the snow is less deep there. Every time we think we are almost there it appears to be untrue. Then we approach a leg which is more flat and where we think the official trail must have been. But now it becomes clear why the man was making the swimming sign. There is so much snow that we sink away until our middle.

There we are with our cycling shoes and our heavy bags. Go back? NO we are not. A little bit more. But that little bit took another hour at least. First swimming through the snow at the flat bit. Not knowing how far you would sink away the next step. And then a very steep bit with a bit less snow. Finally we are at the top. It is already 17.00 now. The view is magnificent but it is already getting cold and there is no sunlight here. Quickly downhill then to camp much lower than this. There is even more snow here and it is steep. We are trying to use our tent-sail as a slide and for a little while it is working alright. Like crazy man we run down the slope but were are not getting far before darkness. So we camp in the snow and eat a meal of noodles and vodka. We try to sleep, but we can not. It is so damn cold. Anna was so smart to bring the aluminum emergency blanket from the first aid kid but it didn't help. Next morning, with sunrise we discover that our wet shoes had obviously become ice and we cant put them on. We have no choice but making a fire and defrost our shoes patiently. Finally we can continue. The sore muscles are unbearable. We thought to have easier terrain to conquer now, but we are wrong. The snow is less here but we have to jump half snowy rocks along the river now and thats not going so well with our stiff legs.

We decide to take the Karakol valley back to town and leave the second pass for what it is. It takes hours more to reach the valley though. From here it is another 18 kilometer until town. We decide to camp again and enjoy. It is already much more agreeable here and we make a wood-fire and cook some nice food.

Next morning an early start for the long way down. It appears that there is a 6 dollar entrance fee for the park and another 3 dollar for a tent. But we didn't count on that. Actually we don't even have that much on us. But on our map it appears that there is a bridge to the other side and a small path that also leads towards town. So we take that and sneak past the control post. But just before town an expensive jeep is crossing towards us with high speed, and yes: Park rangers. Instead of cleaning up the abundance of trash in the park they are harassing poor people like us for a fee. Pay! 500 Som. But we totally don't feel like paying them. So are slowly and confused reaching into our purse and show them 120 Som (about 3 dollar) and some coins. The driver  takes the 120 gives us 20 back and says: “Good luck”  before he rushes away. Nice, we got rid of them easily.   

But in town we already wasted our 10 bucks again. Totally exhausted from the trip we are changing some back up euro's which we brought from home for a ridiculous rate. Just because we did not pay attention. Unfortunately. We go back to the yurt camp where we were before and don't pitch our tent. We take a room. And so we sleep in a real bed again for the first time since Tashkent. Excellent!!