Verhalen uit Bulgarije

-->

Hallo luitjes! (English below!!)

Het is al weer even geleden dat we een fatsoenlijk verhaal gepost hebben, maar de computer is eindelijk gemaakt dus we kunnen er weer tegenaan!

We zitten inmiddels in Turkije, we zijn een week geleden uit Istanboel vertrokken en zitten nu in Cappedocia.

We gaan even terug in de tijd; op 3 mei zijn we vertrokken uit Sophia. Na wat tips te hebben gekregen van locals besloten we niet via Plovdiv te fietsen, maar gewoon recht naar het oosten, naar de Zwarte zee. Dit was een prachtige route, en een fijne weg om te fietsen.

Op 5 mei besloten we vanuit onze kampeerplek een short-cut te nemen naar Koprivshtitsa, helaas bleek dit een modderweg te zijn met groeven zo diep dat de hele fiets er zowat in verdween. Deze weg liep ook nog eens stijl omhoog de berg over en iedere keer dat we ook maar 1 seconde stil bleven staan werden we aangevallen door tientallen muggen.

Iwan

8 uur en een krappe 20 km later hebben we de tent opgezet en geprobeerd deze heugelijke dag te vergeten.

De volgende dag verliep een stuk vlotter, 17 km berg af! Dat wil wel met die bepakte fietsen :-).

Ivan, de jongen bij wie we in Sofia de laatste nacht hebben doorgebracht zou dat weekend naar zijn ouderlijk huis gaan om de naamdag van zijn broer George te vieren. Gezien wij hier zaterdag aan het eind van de middag praktisch lanskwamen hebben wij Ivan gesmst of hij toevallig al thuis was.

Hij bleek al in Tisha (zijn dorp) te zijn en hij en zijn familie nodigde ons uit voor het weekend.

Dit was echt geweldig! 7 mei was het st. George day (de naamdag voor iedereen die George heet) bleek een hele belangrijke dag in Bulgarije. Veel families slachten de dag ervoor een lam of geit, deze wordt de volgende ochtend in een leemovern klaargemaakt voor het feestmaal die dag.

de leem-oven

In de middag komt de familie en in de avond is er groot feest voor iedereen. Voor dit feest mag het feestvarken niemand uitnodigen. Er wordt gewoon van je verwacht dat je komt, als je niet komt is dit een teken dat je het feestvarken niet zo graag mag!

de slachter

Ivans vader en z' n euro munten

Lekker hiken door de valei. Natte voeten.

Half ezel half paard en An

 Het was echt een eer om hier deel van te mogen uitmaken. Super gastvrij en hele leuke mensen! Erg tof om zo'n traditie bij te wonen.

Maandag 8 mei weer verder richting de Zwarte Zee, lekker snel fietsen want de Zwarte Zee ligt natuurlijk een stuk lager dan het binnenland.

We hebben er uiteindelijk 2,5 dag over gedaan, langzamer dan verwacht, dit kwam voornamelijk doordat het landschap steeds saaier werd en het fietsen steeds zwaarder door heuvels en verkeer.

Maar de het aanzicht van de Zwarte Zee maakte alles weer goed, wat een prachtige stranden en guiterige weggetjes.

Vandaar de 2,5 dag, op dag 3 na 60 km fietsen hebben we flink bier ingekocht en onze tent op het strand opgezet.

11 Mei nog een heel stuk langs de zee gefietst en toen weer de bergen in; op naar de Turkse grens!

Best spannend om weer een nieuw land te betreden, weer wennen aan een andere cultuur en taal.

We besloten na 100 km door behoorlijk bergachtig gebied om 8 km voor de grens te kamperen. Je weet tenslotte niet hoe lang het geneuzel aan de grens kan duren!

Op 12 mei dan eindelijk Turkije in, binnen nog geen 15 minuten zonder controle de grens over, dit gaat in de landen die komen gaan wel anders zijn.

En dan komen we terecht op de fijnste weg tot nu toe! Zeer nieuw asfalt, een vluchtstrook waar je een tweebaans fietspad van kan maken en vrijwel geen verkeer. Er zitten wel behoorlijke klimmen in van 8 procent, maar het grootste gedeelte is berg af. Na een paar uur genieten komen we de bewoonde wereld weer in.

Vrachtwoagn met onze fietsen op t reuzerad

De weg naar Istanboel was helaas de verkeerde keuze (volgende keer toch de bergweg kiezen?!). Veel vrachtwagens en een zeer sterke zijwind wat de passerende vrachtwagens tot een soort zuig-trekkrachtpatsers maakte. Maar de gastvrijheid in Turkije maakte veel goed. We krijgen veel eten aangeboden en de mensen zijn SUPER hulpvaardig!

Aan het eind van de dag krijgen we een lift aangeboden van Mahmut, hij is met zijn reuzenrad op pad en moet die avond terug naar Istanbul. Ondanks de rotweg slaan we dit aanbod toch af. Het is al laat en we hebben geen zin om midden in de nacht in de outskirts van Istanboel terecht te komen.

De volgende de dag blijkt dat we een juist besluit genomen hebben, als na 60 km fietsen Mahmut langsgetoeterd komt. Hij stopt meteen en gebaart dat we de fietsen op het gevaarte moeten tillen. Daar kan je natuurlijk geen nee tegen zeggen ;-)

Als we in de vrachtwagen zitten begint het ook nog eens te regenen en we zijn Mahmut eeuwig dankbaar dat hij ons zo graag een lift wil geven!

Ook hier geen APK

Istanboel! Wat een stad, we zijn nog steeds blij dat we de stad niet op de fiets in hoefden. Chaos, toeters, busjes, scooters, vrachwagens. 17 miljoen mensen, op de bergen gebouwd, het is gekkenhuis.

Als Mahmut gearriveerd is op de volgende kermis, bepakken we de fietsen weer en gaan op zoek naar de dichtsbijzijnde metro. Helaas is hier geen lift, dus toch maar fietsen. Uiteindelijk pakken we de metro op het vliegveld, en dan in Eminonu de boot naar Istinye. Er is maar 1 veerboot per dag en we halen hem op het nippertje. Nog 1 flinke klim en dan zijn we gearriveerd op ons logeeradres.

Mahmut en Anna

Mahmut in Actie. RESPECT HOOR!

We blijven uiteindelijk 5 dagen in Istanbul. De eerste 2 dagen moeten we wennen aan de drukke stad, de 3e en 4e dag genieten we volop en fietsen we vrijwel alles! De 5e dag hebben we weer veel zin om de chaos te verruilen voor rust en natuur. Precies genoeg dus.

Onze hosts, Kathy en Sevcek zijn super tof! Ze wonen heel klein maar we mogen zo lang blijven als we willen. Kathy helpt ons met van alles en nog wat, en dit naast haar 2 banen! Echt heel fijn dat we bij hen terecht konden!

uitzicht vanaf ons logeeradres

Wieger laat in Istanboel zijn eerste tatoeage zetten. Het BikePunx logo, zoals jullie al hebben kunnen zien is deze super mooi geworden!

We bezoeken een paar toeristische plekken zoals de super-indrukwekkende Aya-Sofia, Cathedraal/moskee/museum. En de blauwe moskee en dwalen uren rond in verschillende buurten. De laatste dag gaan we helemaal langs de eeuwen-oude vestingsmuur fietsen 8 km lang dwars door allerlei volksbuurtjes en schroothopen. Voor ons was dit HET hoogtepunt van Istanbul. Wat we nog even kwijt willen. Als je leuke mensen wil tegenkomen en niet als toerist behandeld wilt worden moet je eens met een fiets door Istanbul gaan lopen of fietsen. Je krijgt overal thee, eten en Ayran aangeboden!

De gouden hoorn

Aya Sofia

Maar na 5 dagen is het wel weer schon gewezen en gaan we er weer zwaar vantussen. We hebben besloten een veerboot naar Yalova te nemen. Zodat we niet de hele stad door hoeven, inclusief de omliggende voorsteden en industrie, maar alleen maar een klein deel (17 km dollemansrit) door het verkeer. Op de veerboot komen we 2 duitse fietsers tegen. Hun fietsen en gear ziet er tip-top Duits uit. Helemaal in ordnung!. 'T zijn hele aardige lui. Tim en Laurene. Allebei net afgestudeerd in fotografie en film en ook onderweg naar China. We gaan een stukje dezelfde kant op en we besluiten samen op te fietsen. We gaan richting Iznik langs het Iznik meer. We hebben van Kathi gehoord dat er ergens natuurlijke hot-springs moeten zijn maar ze weet niet meer precies waar. Na veel gehannes met taal worden we toch wat wijzer. In het stadje Orhangazi moeten we nog een paar uur schuilen voor plotselinge gigantische hoosbuien inclusief onweer. Maar dan gaan we toch verder in de regen. Op een gegeven moment zien we aan de linker kant een soort watervalletje die op de weg uitkomt en waar stoom vanaf komt. Dat is em. We fietsen omhoog en vinden de bron. Mooi zwembad en een mannetje die entree probeert te vangen. Uiteindelijk onderhandeld Wieger er nogal hard op los zoals dit soms moet hier in Turkije en worden we het eens over de prijs. We mogen er kamperen en ook zwemmen. 

Super. 

Tim en Laurene

De jongen die ons hielp met de deraileur!

In Istanbul hebben we het nodige onderhoud gepleegd aan de fietsen. Wieger heeft z'n ketting vervangen nadat deze reeds 4 keer gebroken was onderweg en toen het toch niet zo lekker bleek te lopen ook z'n achtertandwielen en deraileurwieletjes. Maar omdat het ander soort tandwiel(de einige die we konden vinden) betrof, is er eigenlijk ook een andere deraileur nodig met een langere slag. Resultaat: het loopt niet lekker in de uiterste versnelling (zoals 3-1 of 1-9, die je eigenlijk niet gebruikt) Dan kan je je ketting dus of te kort laten zijn waardoor deze te strak komt te staan in de 3-1 of te lang waarwoor de deraileur helemaal ontspant en de ketting aanloopt. Op een gegeven moment loopt heel de bende in de soep. Mijn nieuwe deraileur-wieltje blijkt helemaal verbrijzeld van binnen. Met wat beunwerk moet deze het nog wel even redden maar moet wel vervangen worden. Nog iets leuks. Onze opblaasmatjes.: We dachten dat het lekker zou zijn dat we die aan elkaar konden maken met klitterband dus hadden we in Istanbul een naaiturk opgezocht die dit even kon regelen. Maar toen Anna heeeeeel even wegkeek na etterlijke malen waarschuwen had deze beste man toch een 2e naad neergelegd en wel met als resultaat dat het matje nu ongeveer 300 lekken telt aan weers kanten. Wat een klotenzooi opeens. En wat een schraal contrast met deze welgeorganiseerde door het merk Vaude gesponsorde Duitsers. 

Tim en Laurene in Izmit

Maar gelukkig zijn onze reisgenoten super behulpzaam. Ze hebben nog speciale lijm voor dit soort gevallen en die mogen we zo van ze gebruiken. Tim en Laurene gaan een stop maken in Eskeshir waar ze een leraar van ze gaan opzoeken. Via een vriend van deze leraar die in Iznik woont, die ze nog nooit gezien hebben en daar ook weer een vriend van (hij is er namelijk zelf niet) moet het mogelijk zijn om een nieuw deraileur wieletje te gaan regelen in Iznik. Ongeloverijk wat een behulpzaamheid. Deze jongen die we nu op de afgesprooken plek ontmoeten houdt niet eerder op voordat we het voor elkaar hebben. Er komt zelfs een Engels lerares aan te pas die eindelijk kan uitleggen wat nou precies het probleem is, Uiteindelijk na de 6e soort van fietsewinkel scoort Wieger een 2e hands detaileur wieletje. En of ik wil of niet , ik krijg ook nog een extra deraileur mee. Voor t geval dat. En hoe ik ook probeer. Ik mag er niet eens voor betalen.

Wow!

Na 2 dagen samen te hebben gefietst (door veel regen) nemen we de volgende ochtend afscheid. Alles zit onder de bagger van de vorige dag en Anna is niet helemaal lekker. Toch fietsen we 40 km. Tis hier echt heel mooi en overal waar we komen word ons thee aangeboden. We nemen hele kleine weggetjes door hele kleine dorpjes en dan beginnen de bergen. Na 40 km vragen we bij een restaurant of we in hun mooie tuin mogen kamperen. Dat mag. ' s avonds eten we er lekker en krijgen nog een pot honing van de uitbater! Helaas staat het restaurant naast een moskee waardoor we om 4.00 ' s nachts al weer gewekt worden.

De volgende dag is al weer heel erg mooi. Wat een schitterend land en super aardige mensen kom je hier tegen. Als we zitten te picknicken komt er al weer een boer aan en geeft ons een gigantische zak met kersen.! De weg is heel klein en komt door allerlei kleine gehuchten. We kamperen langs een riviertje dat: Cayi heet ongeveer 30 ten oosten van Goynuk. Als we er goed en wel staan komen er een aantal herders met koeien langs. Hoewel we elkaar compleet niet verstaan lijkt het toch alsof we hele gesprekken voeren. Deze nacht blijft het voor de verandering wel droog. 

Deze koe maakt het wel heel bont.

Abant

Dan gaan we door naar Abant. Deze route hebben we getipt gekregen van een Turkse kerel die op de fietsbeurs in de Rai was. Een hele pittige tour. Met stukken van meer van 15% omhoog (dat is heel steil) Abant is een meer dat op 1500 meter hoogte ligt. Wel mooi hoor maar zo hej , ge mot er wel wat voor over hebben. En daarna weer kilometers naar beneden sjezen en al die gaten in het wegdek ontwijken, het lijkt net een computerspelletje. In het plaatsje Bolu ontmoeten we nog 2 Turkse fietsers die we om advies vragen over de route naar Ankara (vanf waar we naar Capadocia willen) 1 redeijk makkelijke weg met aardig verkeer en 1e stuk niet heel spectaculair. 

Mustach-afa en z'n vrouw

Of.... dwars door de bergen heuvel op af op af . Heel steil maar, heel mooi. Misschien je ziet beren. ….We weten dat we in beide gevallen spijt krijgen maar we kiezen dit maal toch voor de makkelijkere weg. Die uiteindelijk toch nog heel mooi werd. De rest van de dag en die erna brengen we op deze weg door en het schiet lekker op. Aan het eind van dag 2 zijn we 50 km van Ankara wanneer we op 1575 m een paar vrachtwagen chauffeurs tegenkomen. We spreken af om in het dal een bak thee te drinken. Nu zijn we van plan om in Ankara de bus te pakken naar Capadocia in verbant met lichtelijke vorm van tijdgebrek. Voor zover dat kan. En er gaat nog wel een vrachtwagen naar Ankara vanavond met die vrachtwagen-chaufeur met die grote mond. Om 19.00 vertekt hij zo weet een chaufeur die Nederlands kan (paar jaar in Amsterdam en Utrecht gewerkt) 0ns te vertellen. Uiteindelijk zien we die kerel na uren weer terug en tegen een politieagent praten. Die blijkbaar als tolk moet fungeren en ons komt vertellen dat het feestje niet doorgaat en de bushalte daar is en niet waar wij zitten. Vage bedoening. Wieger gaat nog even om opheldering vragen bij deze moedige chaufeur. Er schijnen nogal wat problems te zijn en hij vond het blijkbaar niet nodig om ons dat zelf even te komen vertellen. Maar we zijn helemaal niet boos of zelfs teleurgesteld. We fietsen gewoon weer verder. Dan niet. Het word wel bijna donker en we moeten nog een flinke berg op. Aan de top kamperen wij met een heel mooi uitzicht!. 

 rare toerist

Over Ankara valt niet veel te vertellen behalve dat we blij zijn dat we het door 30 km razende auto's en vrachtwagens gehaald hebben naar het bus station. We nemen een bus naar Nevshehir in Capadocia. En wat zijn we na de 5 uur durende reis toch blij dat we op de fiets reizen zeg. Je voelt je meteen een supertoerist in deze bus; zodra je de bus uitkomt tijdens de pauze en als je aankomt word je ongeveer bestormd door mensen die je zooi willen verkopen of een hotel aanbieden. Maar als we om 21.00 in Nevshehir in de plenzende regen ,in het donker staan met onze picknick boodschappen besluiten we toch een hotel te nemen. Wat een dag zeg. Onze eerste bus en ons eerste hotel sinds we op pad zijn. De hotelkamer heeft 4 muren en een wc. Warm water en een tv met 15 Turkse zenders. Tis droog en warm, maar t enige verschil met een (nederlandse) politiecel is dat je er zo uit kan lopen de wijde wereld in.

 Capadocia is echt ongelovelijk. Er is zo veel te zien . Goreme ; waar we op een kleine camping bivakeren met collega fietsers, camper Hollanders en een paar gezellige motor Engelsen ligt midden in een prachitge valei. De valei heeft iets van 7 zijvaleien . Tis een lava landschap waar mensen eeuwen gelden huizen en ondergrondse stelsels bouwen in de rotsen. Heel bizar landschap met grillige en golvende vormen waar overal huizen en tunnels verborgen zijn, Waarschijnlijk ligt er nog heel veel onder de grond wat nog niet eens ontdekt is. Het is wel erg toeristisch en voor het eerst komen we de hordes japanners, duitsers en nederlanders tegen waar wij nu ook deel van uitmaken. 

Maar gelukkig zijn er ook genoeg mooie plekken waar je er aan kan ontsnappen. We gaan niet naar het open air museum maar gewoon aan de overkant van de weg. Net zo mooi volgens de lokale mensen en andere fietsers en er komen bijna geen mensen. Wieger vindt tijdens een wandeling nog een ruitershelm in een valei. Met een mooi praatje ruilen we hem bij een range tegen een rit van 2 uur voor An op een mooie witte knol. Kost normaal 90 Lira (ongeveer 40 euro) voor zon ritje. Het scheen een zeer puike helm te zijn! Ook bezoeken we een van de ondergrondse steden Dernkayu. 8 verdiepingen diep zijn vrijgegeven voor toeristen. 

ook dit soor creaturen houden zich schuil hier

Waarschijnlijk zijn het er meer dan 18. Tis de grootste van alle ondergrondse steden die tt nu toe gevonden zijn. Tis bekend dat er al in 700 v Chr. Mensen woonden onder de grond. De steden boden bescherming tegen rivaliserende legers. In de Byzantijnse tijd bijvoorbeeld tegen de oprukkende Arabieren. Zelfs in de 19e eeuw woonden er nog mensen ondergronds. Ze konden het er ongeveer 9 maanden uithouden. Er is zo'n 100 km aan gangenstelsel in Darenkayu en er zijn verschillende steden aan elkaar gekoppeld via lange gangen. Het viel ons wel een beetje tegen maar dat kwam vooral door alle overdreven beschrijvingen en waarschuwingen over claustrofobie en avontuur. Maar twas zeker mooi. Gelukkig waren we er al super vroeg in de ochtend zodat we de hordes toeristen mooi voor waren.

En we eten goed!!

We genieten met volle teugen,

English:

-->

Hallo folks!

It has been a while before we have posted a proper story, but the computer has finally been fixed so we have no excuses anymore!

In the mean while we've cycled to Turkey and are now in Goreme , Capadocia

We are going back in time: the 3th of may we have left Sofia. After obtaining some tips of locals we've decided not to cycle to Plovdiv but just head east, towards the black sea. Its a gorgeous route, and a fine road to ride.

The 5th of may we decided to take a shortcut to Koprivshtitsa , unfortunately it turned out to be a dirt-road with truck-tracks so deep that your bike almost disappeared in it. The road also went steep up a mountain and every time you stood still for a second to take a breath you were literately attacked by tens of mosquitoes. 8 hours later and a little 20 km we have putted our camp out and try to forget this “ awesome” day as soon as possible.

The next day we made a lot more progress. 17 km downhill. And that is not a problem with our packed bikes. Ivan, the guy we stayed with the last night in Sofia would go to his parental house this weekend to celebrate his brothers George his nameday. Considering the fact that we almost passed his village that Saturday at the end of the day we send him a test-massage if he was at home. He turned out to be already in Tisha (his village) and he and his family invited us for the weekend.

This was really really great! The seventh of may was Georgeday (nameday for everyone who is called George) and that turned out to be a very important day in Bulgaria. Many families slaughter a lamb or young goat the previous day and it is being put into a lame oven early in the morning and being prepared for the feast-meal of the day.

In the afternoon comes some family and in the evening there is a party for everyone and the party-boy is not allowed to invite anyone. It is being expected that you just come. If you don't it means that you don't really like partyboy!

Monday the 8th of may we continued towards the black sea, cycling fast because obviously the black sea is much lower than the mountainous inner land.

We have done it in 2,5 days, slower than expected. Slower than expected because the landscape was more boring with more traffic and hills. But the view on the black sea compensated all this. What a beautiful view and beaches and nice little roads.

Thats the reason for the 2,5 days because at day 3 we buy a lot of beer and pinched our tent right at the beach!

11th of may again along the sea and than again into the mountains towards the Turkish border!

Pretty exiting to enter a new country again, getting used to a new culture and language. After about 100 km we decided to camp one more time in Bulgaria just 8 km before the border You not don' t known't how long this curiosities along the border can take!

The 12th of may finally in Turkey and crossed the border within 15 minutes. This will probably be different in other countries laying on our path in the near future.

And than we arrive at the finest road so far! Really new tarmac and a shoulder where you could make a 2 lane cycle path from and hardly any traffic. There are however some pretty good climbs but mostly downhill. A few hours pure enjoyment and then back into civilization.

The road to Istanbul is unfortunately the wrong choice (next time choose mountain road) Many trucks and a really strong side wind which makes the trucks function like sort of a vacuumcleanermacho. But the hospitality of the Turks compensates a lot. We are given food and people are extremely helpful.

At the end of the day we are offered a ride by truck driver Mahmut. He is on his way with his big wheel and has to go back to Istanbul tonight. Despite the shitty road we doubtfully reject his offer. It is already late and we dont feel like ending in some outskirt of Istanbul in the middle of the night.

The next day it tuns out to be a great decision. After 60 km of cycling Mahmut passes us with overwhelming horning. He stops immediately and we carry the bikes on top of the truck.

When we are comfortably in his cabin it also starts raining and we are very grateful Mahmut gives us this ride!

Istanbul: What a city. We are still happy we didn't have to cycle into the city. Chaos, horns, vans, scooters trucks. 17 million people, build on mountains. Crazy. When Mahmut arrived at his next fair, we load up the bikes and search for the nearest metro. But because they don't have an elevator we cant take it. Finally we take a metro at the airport, and than in Eminonu a ferry to Istinye. There is only one ferry a day and we just manage to get it in time! Then a fair climb and we arrive at our host address.

We are staying for 5 days in Istanbul. The first 2 days we have to get used to the busy city. The 3th and 4th day we are enjoying every bit of it. The 5th day however we are looking forward to trade this metropolis with peace and nature again. Just enough.

Our hosts Kathy and Sevcek are super nice! The live in a small apartment but we can stay as long as we want. Kathy helps us with everything we need! And this besides the 2 jobs she has! Very nice we could stay here!

Wieger is getting his first tattoo. The bikepunks logo as you might have seen on our blog. Its very nice!.

We visit a few tourist attractions like the super impressive Aya Sofia Cathedral/Mosque/Museum. And the blue mosque and wander around in neighborhoods for hours and hours. The last day we cycle all along an ancient wall of 8 km through all kinds of folklorist neighborhoods and dumps. For us this was the highlight of Istanbul. What we also want to tell you is how many nice people you meet when you are on a bike in Istanbul. Everywhere you are offered tea and food and Ayran

But after 5 days its enough and we are taking off. We have decided to take the ferry to Yalova so that we don't have to cross the whole city including suburbia and industry but only a small part (17 km through the crazy traffic) to the ferry. At the ferry port we meet to college bikers from Germany. Their bikes and gear looks top-German! Completely “ in ordnung” ! They are very nice : Tim and Laurene. Both just graduated in photography and film and also on their way to China. We are going the same direction for a while so decide to cycle together. We are heading for Iznik along lake Iznik. From Kathi we have heard that there must be hot springs on the way but she is not sure where. We find them. After cycling up a hill. Nice swimming pool and a guy asking for money. After some hard negotiation Wieger managed a nice price to swim and camp here. Super.

In Istanbul we have done the needed maintenance for the bikes, Wieger changed his chain after it broke 4 times on the way, and when it turned out not to be smooth also his sprocket and derailer- wheels. But because it was a different sprocket ( the only one we could find) it also needs another derailer with a longer arm. Result its not running smooth in the outer gears (like 3-1 or 1-9 which you hardly use) SO your chain can be either to short or to long but never ok. At a certain moment the whole shit breaks down and the derailer wheel is completely crushed. With some DIY fixing

I mange to make it work until the next town but it needs replacement. Another nice event: our inflatable mattresses. We thought it would be nice to sew Velcro on it so they would stick together and we found a sew-Turk in Istanbul. But when Anna looked away for one moment we sew a second line straight through the inflatable part. Because of that her mattress counts now about 300 leaks on both sides. What a bugger suddenly.! And what a contrast with our super-organized Vaude sponsored German friends. But fortunately our German colleges are very helpful. They have some paste- stuff for the mattress. Tim and Laurene travel to Eskeshir to visit their professor. Via a friend of this professor who lives in Iznik and has never seen them and a friend of him( he is not in Iznik) it should be possible to find a new derailer part. Unbelievable how helpful. The guy turnes up at the appointed location and he doent stop until we find something. Even a english teacher comes to help to translate my problem. After the 6th sort of bikeshop Wieger scores a second hand derailer wheel and a spare derailer for on the road. And he is not even allowed to pay for it.

After 2 days of cycling together (through a lot of rain) we say goodbye the next day. Everything is full of dirt and Anna doesn't feel well. We take small roads through small towns. Very beautiful and everywhere tea is offered to us. And than start the mountains. After 40 km we stop and ask at a restaurant if we may sleep in their garden. We can. We eat at the restaurant and even get a pot of honey from our host! Unfortunately we are already woken up at 4 o' clock because the restaurant is right next to a mosque.

The next day is again very beautiful. What a gorgeous land and super nice people you encounter. As we are having a pick nick there comes a farmer and gives us a huge bag of cherries. The road is small and we pass through all kinds of small towns. We camp along the river Cayi about 30 km east of Goynuk. If we are there all settled a few shepherds come with cows. Although we both don't understand each others language we have big conversations. This night is finally a dry one.

Then to Abant. This route was advised to us by a Turkish guy at the bike-fair in the Rai (Amsterdam) Very hard ride. Some parts are 15% climbs. (thats very steep) Abant is a lake at 1500 meters. Beautiful but you have to earn it the hard way. And than kilometers downhilling and avoiding the potholes in the road. Its just like a video game. In Bolu we meet two college Turkish bicyclists. (thanks for writing on our blog by the way. )We ask them for some advice for the road to Ankara. (from where we want to go to Capadocia) one pretty easy route. First not so spectacular and cars. The other very hard into the mountains up and down. Very beautiful! Maybe you see bears!. We know in both cases we will feel sorry for our choice but we choose the easy way. The rest of the day progresses fast. At the end of the second day on this road we are only 50 km from Ankara when we meet some truck-drivers at the 1575 summit of a pass. We are gonna drink a tea with them in the valley. And there we meet again. Now we are planning to take the bus from Ankara to Capadocia because of a light form of time shortage (as far if that is possible) And there will be a truck going to Ankara tonight at 19.00 , you can come . Says a truck-driver with a big mouth. After waiting a few hours we finally see his back, talking to a police officer. Who apparently has to function as a translator. Because he is coming towards us telling us that we cant come and the bus station is not here but there. Strange. Wieger is going to the brave truck driver to ask what is going on. Strange stuff. There are some problems and he apparently didn't find it necessary to tell us this himself. But we are not angry, or even disappointed. We just cycle on. It is almost dark and we have to go up a big mountain. At the summit we camp with a great view.

About Ankara is not too much to be told except from the fact that we are happy we' ve made it through 30 km of crazy road with cars and trucks to the bus-station. We are taking the bus to Nevsehir in Capadocia. And we are so happy after the 5 hour travel that we travel by bike!! You feel immediately like a super tourist in this bus. As soon if you go out of the bus people try to sell you stuff and accommodation. But if we arrive at 21.00 in Nevsehir and buy some pick nick food it starts raining like a m!@$$%%^er. We decide to take a hotel. What a day. Our first bus and our first hotel since leaving home. The hotel has 4 walls a toilet, a warm shower and a tv with many Turkish channels. Its dry and warm , but the only difference with a (Dutch) police cell is that you can just walk out into the wide world.

Capadocia is really unbelievable. There is so much to see. Goreme ,where we are on a small camping with college bicyclist , Camper Hollanders and a couple of cozy English motorbikes , is in the middle of a gorgeous valley. It is a lava landscape where people build houses underground centuries ago. Very bizarre landscape. Probably there is a lot underground which has not been explored yet. It is pretty touristy and for the first time we encounter the crowds of Japanese Germans and Dutch of which we are now part of. But there are also places you can escape from them. We are not going to the super busy Goreme open air museum but just the other side of the road. Just as nice and no people so tells a women in a shop us.

On the way in the rose-valley Wieger finds a horse-riders helmet. With some smooth talking he trades it for a horseback ride for Anna for 2 hours on a white horse. Usually this costs 90 Lira (40 euro) It turned out to be a good helmet!

Also we looked at one of the underground cities Derenkuyu. 8 stories down the ground that have been given free to tourist. It is the biggest of the underground cities found so far. It is known that already as soon as 700 BC people lived in these cities as protection against rival armies. In Byzantian times for instance against the Arab armies. Even in the 19th century it was used. They could remain underground up to 9 months. There is about 100 km tunnel in this city and even different cities are linked together. It was a bit of a disappointment because of the exaggerated stories about claustrophobia and adventure. But it was certainly nice. Fortunately we were really early so avoided the tourist crowds.

Today we use the morning to write this blog. SO NICE THAT YOU READ IT! THANX and to clean the bikes! Then we are off. Towards Amasya and Trabson on the black sea coast! Speak to you later!!